Όταν διαβάζω ή ακούω να λένε "τέτοιες συγκινήσεις προσφέρει μόνο το ποδόσφαιρο" απλά γελάω. Μια Κυριακή (φάιναλ φορ) δική μας, όλη τους η ζωή. Και ξεκινώ έτσι όχι για να συντηρήσω την ανύπαρκτη (πώς να συγκρίνεις τα μεγάλα με τα μικρά) κόντρα ανάμεσα στους δύο κόσμους, αλλά γιατί -μετά από τον προχθεσινό ημιτελικό και τον αποψινό τελικό- νιώθω τυχερός που ασχολήθηκα με αυτό το σπορ.

Αν η ΤΣΣΚΑ είχε χάσει τον τελικό, με τη Φενέρ να επιστρέφει από το -22, θα γράφαμε οθόνες επί οθονών για τον "άρχοντα των δαχτυλιδιών". Κι επειδή δεν μου αρέσει να κρύβομαι (δεν είναι άλλωστε εύκολο με τον… σωματότυπο που διαθέτω) πρώτος θα έγραφα ότι ο Ιτούδης πρέπει στο εξής να αναφέρεται με "η" και δύο "ταυ" (Ηττούδης).

Όμως ο Δημήτρης Ιτούδης είναι εδώ και λίγη ώρα ο δεύτερος Έλληνας προπονητής μετά τον Γιώργο Μπαρτζώκα, που κατακτά την Ευρωλίγκα. Κι αντικειμενικά η ΤΣΣΚΑ έπαιξε σε όλη τη διάρκεια της χρονιάς το καλύτερο μπάσκετ, ήταν καλύτερη στο Βερολίνο κι αξίζει αυτό που πήρε. Και ποτέ μια ομάδα δεν φτάνει ψηλά (ή δεν πέφτει χαμηλά) με τον προπονητή αμέτοχο.

Επίσης, για να τα λέμε όλα, όσο δύσκολο ήταν να κλείσει η διαφορά, ακόμα δυσκολότερο ήταν να συνέλθει ο Έλληνας κόουτς από το σοκ και να (καθ)οδηγήσει τους παίκτες του στη νίκη. Ίσως να το έκανε πιο εύκολο η παρουσία του ΝτεΚολό, που δικαιούται να πάρει το κύπελλο για έναν μήνα (ίσως και παραπάνω) σπίτι του. Κι ας ήταν άλλος ο… άνθρωπος του αγώνα.

Αυτό που έκανε στο τέλος της κανονικής διάρκειας ο Κριάπα, είναι παραπάνω από δύσκολο. Διάβασε την πορεία της μπάλας, έκανε άλμα στον σωστό χρόνο κι αντί να πετάξει πανικόβλητος την μπάλα στην ουσία έκανε "τζαμπ σουτ". Θαρρώ λίγοι θα είχαν τη δυνατότητα να κάνουν κάτι ανάλογο, με την μπάλα να ζυγίσει πάνω από έναν τόνο.

Ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς φεύγει για δεύτερη φορά με άδεια χέρια από φάιναλ φορ. Σε σχέση με πέρυσι η Φενέρ έχει εμφανή βελτίωση (στη Μαδρίτη απλά παραβρέθηκε), όμως είναι η πρώτη φορά στην καριέρα του που συμβαίνει κάτι τέτοιο. Κι είναι αλήθεια πως έχουν ξοδευτεί πολλά για να φτάσουν εδώ οι Τούρκοι.

Κανείς, όμως, δεν μπορεί να μην του αναγνωρίσει πως παρότι σε δύο αναμετρήσεις ήταν χειρότερος, κατόρθωσε να πάει σε δύο παρατάσεις, να κερδίσει τη μία από αυτές κι εντέλει να γκρινιάζει για το τελευταίο σφύριγμα. Προσωπικά δεν θα έδινα φάουλ στον Ούντοχ, από την άλλη όμως η Φενέρ είχε τις καλύτερες διαιτησίες συνολικά.

Επειδή θεωρούμε άλλοτε ότι η γη κινείται για να είμαστε εμείς επάνω, άλλοτε ότι είμαστε η χειρότερη γωνιά του πλανήτη, να γράψουμε και αυτό: Πολλά έχουν κάνει Έλληνες παράγοντες, αλλά να σπρώξουν αντίπαλο παίκτη στη διάρκεια του αγώνα και μετά να πιαστούν στα χέρια (με ενδιάμεση τη γνωστή καλλίγραμμη ξανθιά Ρωσίδα, που πρέπει να άφησε λίγα εξτένσιον στο παρκέ), δεν έχουν τολμήσει.

Το καλύτερο το αφήσαμε για το τέλος: Τώρα αρχίζουν οι δικοί μας τελικοί. Κι υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις για να δούμε εξίσου όμορφα παιχνίδια, με αγωνία και πάθος, με το θερμόμετρο στο κόκκινο.

Αντί επιλόγου: Μπάσκετ μόνο…

Γιώργος Κογκαλίδης Φενέρμπαχτέ ΤΣΣΚΑ Μόσχας Μπάσκετ SPORTS