...του κορυφαίου ευρωπαίου που έχει αγωνιστεί ποτέ στο ΝΒΑ, εντός εκ των καλύτερων ever στην ιστορία του ΝΒΑ.

Είναι η δικαίωση του κόπου τόσων ετών και το ξόρκισμα της κατάρας του 2006, τότε που οι Μάβερικς είχαν φτάσει ξανά στον τελικό, πάλι εναντίον του Μαϊάμι, αλλά δεν τα κατάφεραν παρότι ήταν μπροστά με 2-0...

Το πλεονέκτημα έδρας έκανε τον ΛεΜπρικ και τον Ουέιντ πιο εριστικούς, τη στιγμή που τα γερόντια του Ντάλας, απλά προετοιμάζονταν ταπεινά για το παιχνίδι της ζωής τους...

Δεν είχαν στο μυαλό τους τίποτα περισσότερο από τον εαυτό τους και την προσπάθεια που είχαν κάνει μέχρι εκείνη τη στιγμή όλα τα προηγούμενα χρόνια για να κατακτήσουν ένα καταραμένο πρωτάθλημα. Για να επιβραβεύσουν την πάρτη τους... Αυτός ήταν ένας τίτλος που πήγε και καρφώθηκε μέσα στην καρδιά, τη στιγμή που αν κατέληγε στο Μαϊάμι, θα είχε σαν σήμα το δολάριο.

Ο ΛεΜπρικ, ο Ουέιντ, ή ο Μπος, αλλά κυρίως οι δύο πρώτοι, εκφράζουν την αντίληψη της σύγχρονης εποχής... Με τον νεόπλουτο να έχει τρομακτικό έλλειμμα σεβασμού απέναντι στις παραδοσιακές αρχές κι αξίες, αλλά κυρίως σε αυτούς που την εκφράζουν. Η ασέβεια όμως, δεν επιβραβεύεται ποτέ.

Ο Ντιρκ Νοβίτσκι, καθισμένος σε μία καρέκλα, έχοντας ένα πολύ βαρύ προσωπικό τίτλο δίπλα του, έχει καρφώσει το βλέμμα του στο άπειρο. Είναι σαφές ότι βρίσκεται εκεί μόνο σώματι, διότι η ψυχή και το μυαλό του ταξιδεύουν. Στο ΝΒΑ υπάρχουν πολλοί παίκτες που δικαιούνται έναν τίτλο, αλλά δεν τον κατέκτησαν ποτέ... Ακόμα κι αν τα κατάφερναν όμως, ίσως να μην γίνονταν εκτενή αφιερώματα όπως γίνονται αυτές τις ημέρες στους Μάβερικς και τον Ντιρκ. Διότι ο Γερμανός είναι ιδιαίτερος, εξού κι αξιαγάπητος. Δεν προκάλεσε ποτέ, πάρα μόνο πριν από μερικά χρόνια όταν απαίτησε να αποσυρθούν από τον μέντορά του, Χόλγκερ Γκεσβίντνερ, οι κατηγορίες περί φοροδιαφυγής για να αγωνιστεί στην Εθνική ομάδα της χώρας του.

Είναι κι αυτός άνθρωπος... Μα για αυτό είναι αγαπητός. Δεν είναι μία διαστημική κινούμενη ντουλάπα, που ούτε η βιολογία της σύγχρονης εποχής θα δε μπορούσε να κατασκευάσει... Δεν πηδάει ψηλά, είναι αργός, εν ολίγοις είναι άνθρωπος. Και πολύ περισσότερο είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας. Παίζοντας κιθάρα στο πάτωμα τη στιγμή που περιμένει το αεροπλάνο φορώντας ένα χίπικο καπέλο... Μιλώντας με τον καθένα... Αυτός είναι ο Ντιρκ Νοβίτσκι.

Αυτή η φωτογραφία είναι η απαθανάτιση μίας ολόκληρης καριέρας... Είναι η δική του στιγμή που έκανε ευτυχισμένο ολόκληρο τον κόσμο, ο οποίος στις μονομαχίες του ταπεινού Ντάλας με το αλαζονικό, πλούσιο και γκλαμουράτο Μαϊάμι, συνάντησε τη δική του καθημερινή πάλη απέναντι στους αλαζόνες, τους ζάμπλουτους, τους γκλαμουράτους και ισχυρούς της κοινωνικής ζωής.

Ο ΛεΜπρικ δεν τον κατάλαβε ποτέ... Ηρθε η ώρα να το συλλάβει... The hard way... Και ίσως τελικά να σκεφτεί ότι είναι προτιμότερο να παλεύεις μόνος σου με τα ιδανικά σου και τον κόσμο που σε θαυμάζει για το ακατόρθωτο, παρά να το εξαγοράσεις...

Οσα πρωταθλήματα κι αν κατακτήσει από εδώ και πέρα, το μόνο σίγουρο είναι ότι απέτυχε να κερδίσει το μεγαλύτερο στοίχημα της ζωής του.

Και η παρωδία που στήθηκε για να ανακοινώσει την απόφαση του πέρσι το καλοκαίρι, προτιμώντας το luxurious Μαϊαμι, από το φτωχικό Κλίβελαντ, θα τον στιγματίζει σε ολόκληρη τη ζωή του. Μεγαλωμένος σε μία άλλη εποχή, ο ΛεΜπρικ πίστεψε σε αυτό που απεχθάνεται σήμερα ολόκληρος ο κόσμος. Την συγκέντρωση δύναμης σε έναν οργανισμό!

Η πρακτική αυτή ηττήθηκε όμως. Με τον πλέον εκκωφαντικό τρόπο. Κι από την ιδανική ομάδα. Την ομάδα των γερόντων του Ντάλας. Που δεν έχουν μούσκουλα ή σιδερένιους τένοντες, αλλά έχουν ιδανικά. Κάτι που απέδειξε ότι δεν έχει ο ΛεΜπρικ από τότε που έστησε εκείνη την παρωδία πέρσι το καλοκαίρι για να ανακοινώσει πως... “I am going to take my talents to South Beach”. Να τα χαίρεσαι τα ταλέντα σου αγαπητέ. Μπορεί να μην έχει τόσα, αλλά ο Βασιλιάς πλέον είναι ο Ντιρκ.

ΝΒΑ Μπάσκετ SPORTS