Άρθρο Σκουντή για Ζοτς και Ιτούδη!

Επίτηδες βάζω μέσα σε παρένθεση το αρνητικό μόριο διότι στ’ αλήθεια δεν ξέρω εάν το προχθεσινό ενσταντανέ, που εκ των πραγμάτων τους έφερε δίπλα, τους κρατά κιόλας εκεί ή τους απομάκρυνε!

Ως γνωστόν, οι δυο τους έχουν βρεθεί δίπλα δίπλα επί δεκατρία συναπτά έτη όπου μπορεί κανείς να φανταστεί: από τον πάγκο μέχρι την εκκλησία (στους γάμους και τις κουμπαριές) και από το πρώτο τραπέζι πίστα στα μπουζούκια (για τα επινίκια γλέντια) μέχρι τις τουαλέτες!

Τις τουαλέτες των αποδυτηρίων του «Pala Malaguti» εννοώ, έχοντας πολύ νωπό το άκουσμα της διήγησης του Δημήτρη για την αλήστου μνήμης σκηνή που εκτυλίχθηκε μεταξύ τους στις 5 Μαΐου του 2002, μετά το εφεξής καλούμενο «έπος της Μπολόνια»!

Δεκατέσσερα χρόνια αργότερα, προχθές το βράδυ, τη στιγμή που ακουγόταν ο λυτρωτικός για τους Ρώσους, αλλά καταδικαστικός για τους Τούρκους ήχος της κόρνας της λήξης του τελικού, οι κάμερες τους έπιασαν πάλι δίπλα δίπλα και αυτή η σκηνή είναι όντως όλα τα λεφτά του Φάιναλ Φορ...

Απλώς επειδή αφενός κανείς δεν υπήρξε αυτήκοος μάρτυς στον διάλογό τους και αφετέρου αμφότεροι κράτησαν το στόμα τους κλειστό και δεν αποκάλυψαν τι διημείφθη, η σκηνή εκτός από όλα τα λεφτά του Φάιναλ Φορ θα μνημονεύεται και ως όλα τα μυστήριά του!
Αβυσσος η ψυχή του ανθρώπου και δη του Ζέλικο!

Παρεμπιπτόντως η προχθεσινή σκηνή είναι deja vu από το βράδυ της 3ης Μαΐου του 2009, όταν ο Παναθηναϊκός νίκησε στον τελικό του Φάιναλ Φορ την ΤΣΣΚΑ Μόσχας και με το που ακούστηκε η κόρνα ο Ομπράντοβιτς και ο Μεσίνα επίσης βρέθηκαν μούρη με μούρη μπροστά στη γραμματεία!

Αρπαγμένος από τη διαιτησία του Αρτεάγα και τα «many strange things», όπως σχολίασε αργότερα τα σφυρίγματα, πήγε ορμητικά προς το μέρος του Μεσίνα, που φαινόταν να έχει... στραβώσει για κάποιον λόγο. Τότε ο προπονητής του Παναθηναϊκού του είπε κάτι στο αυτί και στη συνέχεια αγκαλιάστηκαν, αλλά όταν ρωτήθηκε στη συνέντευξη Τύπου για το τι ακριβώς είχε συμβεί, απάντησε κοφτά: «Αφού δεν σας είπε ο Ετορε, δεν θα σας πω ούτε εγώ»!

Ρώτησα κι ελόγου μου προχθές το βράδυ τον Ιτούδη για το τι είπαν οι δυο τους σε αυτόν τον σύντομο εναγκαλισμό και εάν από τη μεγάλη ένταση ελλόχευε οι κίνδυνος της παρεξήγησης, αλλά, τζίφος!
Αργότερα βεβαίως ο μεν προπονητής της ΤΣΣΚΑ είπε ότι «ο τίτλος αυτός ανήκει και στον Ομπράντοβιτς, χωρίς τον οποίον και την οικογένεια Γιαννακόπουλου δεν θα βρισκόμουν εδώ», ο δε αντίπαλος και μέντορας του δήλωσε χαρούμενος για τον μικρό αδερφό του.

Σε κανέναν δεν αρέσει η ήττα, πόσω μάλλον όταν συμβαίνει σε έναν τελικό, αλλά θεωρώ πως η συμπεριφορά του Ζοτς υπήρξε και ατυχής και άκομψη και κατάφωρα άδικη τόσο προς τον Ιτούδη όσο και προς τον ίδιον του τον εαυτό: βεβαίως είναι γνωστό το πόσο ξεροκέφαλος είναι και πόσο εμμένει σε μια εντύπωση ή μια πεποίθηση που καρφώνεται στο μυαλό του, ωστόσο στην προκειμένη περίπτωση όλη η κακοτροπιά του στρεφόταν εναντίον του ανθρώπου τον οποίο πάντρεψε, του βάφτισε την κόρη και τον αποκαλεί «μικρό αδερφό του»...

Παρεμπιπτόντως η Αλεξάνδρα είχε χθες τα γενέθλιά της και την ώρα που έκλεινε τα έντεκα έβλεπε από τη μια πλευρά τον ευτυχισμένο μπαμπά της να δακρύζει από τη συγκίνηση και από την άλλη τον τσατισμένο νονό της να παίρνει εκείνο το απαράμιλλο μελιτζανί χρώμα.

Μια σκηνή, σκέτο πολιτισμικό σοκ...

Σε ένα από τα αποστάγματα της σοφίας τους, οι αρχαίοι Ελληνες έλεγαν ότι «τα εν οίκω μη εν δήμω» κι αυτό ασφαλώς είναι ένα δικαίωμα που ο Ιτούδης και ο Ομπράντοβιτς (ορθώς πράττουν να το) θεωρούν αδιαπραγμάτευτο, άλλωστε μια από τις βασικότερες συμβουλές που κληρονόμησε ο Δημήτρης από τον Ζέλικο είναι και αυτή: «Η ομάδα είναι μια οικογένεια που πρέπει να λύνει τα ζητήματά της μέσα στο σπίτι και όχι στη... βεράντα»!

Το τι είπαν εκείνη τη στιγμή, το εάν πλακώθηκαν στα λόγια και το εάν αναζωπυρώθηκε η παλιά παρεξήγησή τους (όταν χώρισαν τα τσανάκια τους από τον Παναθηναϊκό), τα ξέρουν μονάχα οι δυο τους και προφανώς δεν θα τα κάνουν βούκινο.

Πέρα από τον έντονο διάλογο, την όποια παρεξήγηση και τα... απόνερα που προκάλεσε η τρικυμία στο Βερολίνο, το σίγουρο είναι ότι ο Ιτούδης απολαμβάνει το νέκταρ ενός θριάμβου και μάλιστα απέναντι στον άνθρωπο ο οποίος του δίδαξε την τεχνογνωσία και του χάραξε τον δρόμο...

Το ότι ο Ιτούδης είναι ευγνώμων προς τον Ομπράντοβιτς δεν τίθεται εν αμφιβόλω, άλλωστε το βροντοφωνάζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί: αλλά, διάβολε, η μαθητεία δεν είναι αρκετή για να του εξασφαλίσει την επιτυχία ούτε λειτουργεί σαν το... ρομπότ του γκουρού του, όπως έλεγαν το 1988 στη Γάνδη για τον Νταν Πίτερσον και τον Φράνκο Καζαλίνι.

Ο Ιτούδης διαθέτει τη δική του αυτόφωτη προσωπικότητα και την αναμφισβήτητη προπονητική αξία, που έγιναν τα εφόδιά του για να ανέβει στον θρόνο του και, κατόπιν τούτου,να ανοίγει κιόλας κουβέντα για όποιον (δεν) βρίσκεται δίπλα του!

Πηγή: Goal