Τα σπάει το άρθρο του Σκουντή: Ληστεία μετά φόνου!

Nίκη στη νίκη, break στο break (για πρώτη φορά στα χρονικά των τελικών), τρίποντο στο τρίποντο και δεν συμμαζεύεται, για να επιβεβαιωθεί κιόλας με τον πλέον πανηγυρικό τρόπο το ρηθέν υπό του Τσαρλς Μπάρκλεϊ...

«Δεν υπάρχει τίποτε πιο συγκλονιστικό στα σπορ από το τελευταίο λεπτό ενός αγώνα μπάσκετ»!

Δίκιο βουνό είχε ο «Sir Charles» σε αυτήν τη μνημειώδη ατάκα του, απλώς χθες ο χρόνος στον οποίον συνέβησαν τα... σημεία και τέρατα που εκτόξευσαν στο ζενίθ το μεγαλείο του μπάσκετ ήταν πολύ λιγότερος: στον Δημήτρη Διαμαντίδη και στον Βασίλη Σπανούλη έφταναν και περίσσευαν κιόλας οκτώ δευτερόλεπτα για να επιδοθούν σε μια σκυταλοδρομία μεγάλων σουτ που το ένα φαινόταν να κρίνει και το άλλο έκρινε τελεσιδίκως την τύχη του θρίλερ!

Και τι σουτ ή μάλλον σουτ με τι υπόβαθρο; Ο μεν Μήτσος έβαλε το πρώτο και το μόνο καλάθι του μετά από οκτώ άστοχα, ο δε Μπίλης το τρίτο καλάθι του σε δέκα τελικές προσπάθειες κι ενώ δεν διανοήθηκε να δώσει σε κανέναν συμπαίκτη του την μπάλα για να εκτελέσει το κρισιμότερο σουτ της εφετινής χρονιάς: ή μάλλον το κρισιμότερο μέχρι το επόμενο που θα χρειασθεί στον Ολυμπιακό, ο οποίος χθες πήρε το αίμα του πίσω για τη νίλα της Πέμπτης και ανέκτησε το πλεονέκτημα έδρας ή στον Παναθηναϊκό, ο οποίος έχασε μια νίκη την οποία (θεωρούσε ότι) είχε στην τσέπη του, χωρίς καλά καλά να καταλάβει το πώς...

Πλάκα πλάκα, δυο οιονεί νικητήρια καλάθια μετά από δεκαπέντε άστοχα στα δεκαεπτά έβαλαν οι μπαγάσηδες!

Τα σουτ του Διαμαντίδη (με το step back απέναντι στον Χάντερ στην άμυνα με αλλαγές του Ολυμπιακού) και το επιγενόμενο διά χειρός του Σπανούλη (σε ένα μοναδικό σόλο με αντίπαλο τον Καλάθη) θα μνημονεύονται ως δυο από τα μεγαλύτερα στην ιστορία του ελληνικού μπάσκετ: μια συναρπαστική σκυταλοδρομία που προφανώς είχε ως άξονα όχι την εντολή του Πεδουλάκη ή την οδηγία του Σφαιρόπουλου, αλλά το σπάνιο ένστικτο που διαθέτουν οι δυο κορυφαίες περσόνες της σύγχρονης ιστορίας του ελληνικού μπάσκετ, εξ ου και η συνακόλουθη δήλωση του Νίκου Παππά ότι «είναι τιμή μου ότι έπαιξα σε ένα τέτοιο ματς μαζί τους»!

Δυο μεγάλες φυσιογνωμίες, δυο συναρπαστικά σουτ, αλλά δεδομένου ότι στο μπάσκετ δεν χωρεί η ισοπαλία και δεν μπορεί να εφαρμοσθεί η σολομώντεια λύση, ο Ολυμπιακός επικράτησε στα σημεία και πέτυχε μια νίκη με διττή σημασία: στάθηκε όρθιος μετά την αποπληξία την οποία υπέστη στο Νέο Φάληρο και ξαναπαίρνει τα ηνία μιας κολασμένης σειράς που (με βάση τις δυο εκτός έδρας νίκες) δεν έχει ξαναματαγίνει!

Σε αντίθεση με την έντονη επιθετικότητα και το υψηλό σκορ του πρώτου τελικού, ο δεύτερος παίχθηκε σε διαφορετικό τέμπο που έμοιαζε να βολεύει τον Ολυμπιακό, ο οποίος αναβάθμισε το παιχνίδι του στην άμυνα (με τις συνεχείς αλλαγές σε όλα τα σκριν), κάλυψε τα missmatches, περιόρισε τη δημιουργία των «πρασίνων» και ευτύχησε να οιστρηλατείται από τον απαράμιλλο Γιώργο Πρίντεζη: σε μια από τις κορυφαίες εμφανίσεις της ζωής του και με τα χέρια του να έχουν ακόμη πάνω τους τούς κόκκους από το χώμα στο οποίο έθαψε την Παρασκευή τον πατέρα του, ο καλύτερος Ευρωπαίος πάουερ φόργουορντ κράτησε όρθιο τον Ολυμπιακό επί 39 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα και την ώρα που έπεφτε τότε έσκασε μύτη στον ρόλο του «από μηχανής θεού» ο Σπανούλης.

Το μεγάλο σουτ του Διαμαντίδη έμοιαζε με ληστεία, απλώς την ώρα που ο Παναθηναϊκός άρπαζε τα λεφτά από το κόκκινο θησαυροφυλάκιο, εμφανίστηκε ο Σπανούλης για να διαπράξει μια ληστεία μετά φόνου και να πάρει πίσω όλους τους παράδες!

ΥΓ.: Προφανώς συνιστά μια πρόοδο στην κουλτούρα, στα ήθη και στα έθιμα της ελληνικής μπασκετικής φάρας το γεγονός ότι η κουβέντα για την τελευταία φάση (τα βήματα του Σπανούλη ή το φάουλ του Καλάθη, δίκην non call) έμεινε στο περιθώριο. Κρατούν άραγε τα θαύματα;

Πηγή: Goal