Σπανούλης όπως Γκάλης

Αν ο πρώτος συνδύασε την αγωνία με το θέαμα, ο δεύτερος τελικός εκτόξευσε την αδρεναλίνη στα ύψη με την συγκλονιστική του εξέλιξη. Τα τρίποντα του Διαμαντίδη και του Σπανούλη αποτέλεσαν το κερασάκι στην τούρτα ενός εκπληκτικού αγώνα μεταξύ Παναθηναϊκού και Ολυμπιακού, όμοιου του οποίου συναντάμε μόνο στο κορυφαίο πρωτάθλημα του κόσμου.

Μάλιστα, αυτοί που δεν συμπαθούν το μπάσκετ του ΝΒΑ, μπορούν να προσθέσουν πως τόσες κινήσεις τακτικής, δεν γίνονται στην απέναντι όχθη του Ατλαντικού, αν και με αυτό θα διαφωνήσουμε. Το σίγουρο είναι πως μέχρι τώρα η σειρά ανάμεσα στους δύο αιωνίους κυλάει ιδανικά και αποτελεί διαφήμιση για το άθλημα στην χώρα μας.

Γιατί συν τοις άλλοις, η ατμόσφαιρα τόσο στο ΟΑΚΑ, όσο και στο ΣΕΦ άγγιξε το τέλειο. Όποιοι απομονώσουν ελάχιστα μεμονωμένα περιστατικά θα δώσουν αξία σε ελάχιστους ηλιθίους και θα αδικήσουν χιλιάδες ανθρώπους που συμπεριφέρθηκαν άψογα… Όπως επίσης είναι λάθος, να πει κανείς πως η διαιτησία καθόρισε το αποτέλεσμα ενός εκ των δύο αναμετρήσεων…

Αλλαγή διαχείρισης
Όπως είναι λογικό, το πρόσωπο του ματς είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Το νικητήριο τρίποντο του αποτελεί την κορυφαία του στιγμή στα ντέρμπι, από τότε που άλλαξε φανέλα και πιστοποιεί την τεράστια αξία του.

Ο Γιάννης Σφαιρόπουλος αυτή την φορά διαφοροποίησε τον τρόπο διαχείρισης του και τον άφησε για μεγαλύτερα διαστήματα εκτός παρκέ. Στην δεύτερη και στην τρίτη περίοδο, δίχως τον αρχηγό του, ο Ολυμπιακός είχε τον έλεγχο του ματς και μπόρεσε να αποσπαστεί από τον αιώνιο αντίπαλο του.

Στο τέταρτο δεκάλεπτο, ο "Kill Bill" επέστρεψε έχοντας σαφώς περισσότερες δυνάμεις, ενώ ο προπονητής του δεν δίστασε να τον κάνει αλλαγή για μια άμυνα, περνώντας στην θέση του για πέντε δευτερόλεπτα τον Στρόμπερι. Ο τρόπος, λοιπόν, με τον οποίο χρησιμοποιήθηκε ευνόησε πολύ τόσο τον ίδιο, όσο και την ομάδα του.

Το νικητήριο καλάθι του είναι πρώτα και κύρια θέμα προσωπικότητας κι ακολούθως ζήτημα "φρεσκάδας", την οποία διέθετε στην συγκεκριμένη μονομαχία.

ΣΠΑΝΟΥΛΗΣ ΟΠΩΣ ΓΚΑΛΗΣ
Ο Σπανούλης έχει δύο κοινά χαρακτηριστικά με τον… 13ο Έλληνα θεό. Όπως και ο Γκάλης έτσι κι αυτός μέχρι τα 40 του θα έχει την ικανότητα να βάζει νικητήρια καλάθια. Παράλληλα, ένας κοινός θνητός με πολύ προσιτές διαστάσεις (σαν τον Νικ), έχει γυμνάσει το σώμα του με τέτοιο τρόπο, που μπορεί να κάνει τρομερές υπερβάσεις εντός των τεσσάρων γραμμών.

Απλά δεν πρέπει να υποπέσει στο ίδιο λάθος με τον Γκάλη, ο οποίος κρέμασε τα παπούτσια του με τον χειρότερο δυνατό τρόπο, καθώς δεν ήθελε να συμβιβασθεί με τον μειωμένο ρόλο που του είχε αναθέσει ο Κώστας Πολίτης. Ο Σπανούλης μπορεί να είναι πρωταγωνιστής για χρόνια ακόμα, αρκεί να καταλάβει ότι είναι προς όφελος του να παίζει λιγότερο.

ΤΟ "ΑΝΟΙΓΜΑ" ΤΟΥ ΡΟΤΕΪΣΟΝ
Χθες το αποδέχθηκε, όπως, άλλωστε, οι περισσότεροι συμπαίκτες του εμφανίσθηκαν έτοιμοι να αξιοποιήσουν τον χρόνο συμμετοχής που τους αναλογούσε. Ο Σφαιρόπουλος "άνοιξε" το ροτέισιον του και δικαιώθηκε. Αν δει κανείς τον χρόνο συμμετοχής του Αγραβάνη, μπορεί να σκεφτεί ότι η παρουσία του δεν βοήθησε ιδιαίτερα τους "ερυθρόλευκους". Η αλήθεια είναι τελείως διαφορετική…

Ο 21χρονος φόργουορντ στα τέσσερα λεπτά που βρέθηκε στο παρκέ, ήταν άκρως ουσιαστικός, τόσο στην επίθεση με τους πέντε πόντους και την μια ασίστ, όσο και στην άλλη άκρη με το "ξύλο" που έδωσε μέσα στην ρακέτα. Πολύ μεγαλύτερη απ’ ότι δείχνουν οι εννέα πόντοι του ήταν και η βοήθεια του Κώστα Παπανικολάου, ο οποίος αρίστευσε στην άμυνα πάνω στον Διαμαντίδη, ενώ σημαντική ήταν η συμβολή και του Παπαπέτρου, παρά το γεγονός πως έμεινε άποντος. Οι Πειραιώτες πήγαν τον ρυθμό εκεί που ήθελαν, καθώς είχαν δέκα "ενεργούς" παίκτες και οι μόνοι που δεν τους στάθηκαν αρωγοί ήταν οι Στρόμπερι-Ουόρικ.

Αν, μάλιστα, είχαν αξιοποιήσει περισσότερα από τα ελεύθερα τρίποντα που είχαν στην διάρκεια της δεύτερης και της τρίτης περιόδου, θα είχαν πάρει μεγαλύτερη διαφορά και ίσως να είχαν "καθαρίσει" το ματς νωρίτερα.

Εμπιστοσύνη στους Έλληνες από Πεδουλάκη
Από την άλλη πλευρά, οι "πράσινοι", έχουν αλλάξει φιλοσοφία και ο Πεδουλάκης εμπιστεύεται πολύ περισσότερο τους Έλληνες, σε σχέση με τον Τζόρτζεβιτς. Ο Χαραλαμπόπουλος ήταν εξαιρετικός στο πρώτο μέρος και θα μπορούσε να είχε αγωνισθεί περισσότερα από τρία λεπτά στο δεύτερο, παίρνοντας λίγο χρόνο από τον Φώτση, ο οποίος δεν ήταν ανάλογα παραγωγικός με τον εναρκτήριο αγώνα της σειράς. Ο Παππάς όπως και την προηγούμενη Πέμπτη, πρόσφερε το μάξιμουμ στην ομάδα του και φανερώνει πόσο στιβαρός χαρακτήρας είναι. Μακάρι να δείξει ανάλογη ωριμότητα και σε όλες τις υπόλοιπες αποφάσεις του, ώστε να μπει η καριέρα του (μια και καλή) στον δρόμο που πρέπει, βάσει του ταλέντου και της πνευματικής του δύναμης.

ΟΙ ΑΝΤΙΡΡΗΣΕΙΣ
Η πρώτη αντίρρηση μας έχει να κάνει με τα 30 λεπτά του Διαμαντίδη και είναι ανάλογη με αυτή που είχαμε εκφράσει στο προηγούμενο παιχνίδι, με τον χρόνο του Σπανούλη. Απλά η διαφορά ανάμεσα στους δύο είναι ότι για τον μεν Λαρισαίο η κόπωση του "βγαίνει" στην άμυνα, για τον δε Καστοριανό στην επίθεση.

Αμφότεροι, όπως περίτρανα απέδειξαν πρέπει να βρίσκονται στο παρκέ, όταν τα… γάλατα σφίγγουν, αλλά νωρίτερα χρειάζεται να παίρνουν τις απαραίτητες ανάσες. Ο Πεδουλάκης είναι εμφανές πως δεν εμπιστεύεται τον Ραντούλιτσα, λόγω της κακής αμυντικής του παρουσίας, έχει περιορίσει τον ρόλο τον Ουίλιαμς, αλλά θα μπορούσε να είχε δώσει μερικές ευκαιρίες στον Χέινς…

Επιπροσθέτως, ο Περιστεριώτης τεχνικός θα έπρεπε να είναι λίγο πιο ήπιος στην αντιμετώπιση του Ραντούλιτσα, γιατί ο Σέρβος τουλάχιστον στην επίθεση μπορεί να του δώσει πράγματα. Αν, όμως, τον αποσύρει στην τελευταία περίοδο και δεν του δίνει καν το χέρι, μάλλον θα χάσει το (ψυχολογικό) παιχνίδι με τον Σέρβο…

Το foul or not to foul?
Φυσικά, ο χθεσινός τελικός μπορεί να "πυροδοτήσει" πολλές διαφορετικές "εστίες" συζητήσεων. Αυτή που γίνεται σε μόνιμη βάση, έχει να κάνει με την προπονητική επιλογή των τελευταίων δευτερολέπτων. "Το foul or not to foul", ήταν το δίλημμα που τέθηκε για μια ακόμη φορά στα 20’’, όταν ο Λοτζέσκι αστόχησε στην δεύτερη βολή και η διαφορά του Ολυμπιακού έμεινε στο καλάθι.

Ο Κώστας Μίσσας που ήταν ακριβώς δίπλα μας στο ΟΑΚΑ, ψιθύρισε "φάουλ για να έχει ο Ολυμπιακός την τελευταία επίθεση και στην χειρότερη να πάει στην παράταση". Μαζί του συμφωνήσαμε 100%, για να μην βγάζουμε την σκούφια μας απ’ έξω…

Ποιος τελικά είχε δίκιο; O "στρατηγός" που θα είχε γλιτώσει το τρίποντο του Διαμαντίδη αλλά μπορεί να είχε χάσει στο έξτρα πεντάλεπτο, ή ο Σφαιρόπουλος που επέλεξε την άμυνα του και τελικά κέρδισε το ματς με το buzzer beater; Εκ του αποτελέσματος, ο Θεσσαλονικιός τεχνικός δικαιώθηκε, αλλά αν είχε ηττηθεί, μπορεί και να είχε "σταυρωθεί". Γι’ αυτό, λοιπόν, συμπέρασμα βγαίνει, μόνο όταν πια υπάρχει ένα ικανό δείγμα γραφής από παρεμφερείς φάσεις και ανάλογα με το ποσοστό επιτυχίας ή αποτυχίας, μπορεί κανείς να κρίνει ποια είναι η καλύτερη επιλογή.

Όσο για τις (μη) αποφάσεις του τελευταίου λεπτού; Μετά από ένα τέτοιο ματς, θα ήταν πολύ άδικο για τους πρωταγωνιστές να σταθούμε σε αυτές… Άποψη μας είναι πως σωστά οι διαιτητές άφησαν τόσο το τρίποντο του Διαμαντίδη, όσο και αυτό του Σπανούλη…

ΥΓ: Για το μεγαλείο του Γιώργου Πρίντεζη εσκεμμένα δεν σχολιάζουμε κάτι. Όταν τελειώσει η σειρά, θα κάνουμε ένα μικρό αφιέρωμα, για την προσωπικότητα ενός ανθρώπου, που κάθε πατέρας, θα ήθελε να έχει για γιο…

Πηγή: contra.gr