«Η μπάλα είναι... πόρνη» είχε πει στις αρχές των 90s ο μεγάλος Ιβιτσα Οσιμ (παρεμπιπτόντως έφυγε ουσιαστικά σαν αποτυχημένος από την Ελλαδάρα), προπονητής τότε του Παναθηναϊκού. Ατάκα που έγινε διάσημη, έγραψε... ιστορία και τη θυμόμαστε συχνά πυκνά. Ενίοτε όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά για παράδειγμα και στο μπάσκετ.

Τουλάχιστον αυτή ήρθε στο μυαλό μου παρακολουθώντας το τελευταίο συγκλονιστικό 10λεπτο, του δεύτερου αγώνα της σειράς (που όντως εξελίσσεται σε... διαφήμιση) των τελικών Παναθηναϊκός-Ολυμπιακός και το επικό φινάλε με τα δύο buzzer beater τρίποντα στα τελευταία 9 δευτερόλεπτα των δυο θρυλικών αρχηγών, Διαμαντίδη και Σπανούλη. Με τη νίκη μέσα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα να αλλάζει δις στρατόπεδο με χιτσκοκικό τρόπο, να γίνεται ανατροπή στην ανατροπή με σασπένς που έκοβε ανάσες και τελικά να έχουμε μπρέικ στο μπρέικ και στο... 1-1 η σειρά!

Το... ομολογώ πως δεν είμαι λάτρης της «σπυριάρας» και στα πενήντα μου δύσκολα θα με εξιτάρει -ώστε να κάτσω για να τη δω- μια μπασκετική αναμέτρηση ακόμη και τοπ επιπέδου (για παράδειγμα, προτιμώ τους τελικούς του NCAA από του ΝΒΑ). Ούτε είμαι οπαδός κάποιας ομάδας στο ελληνικό ποδόσφαιρο, έτσι ώστε να με... παρασύρει αυτό το πάθος μου για να τη δω ακόμη όταν διεκδικεί τον τίτλο στο σκάκι (όπως δηλαδή συνηθίζεται στη χώρα μας και δυστυχώς και στο σινάφι μας).

Πιθανότατα γι' αυτό «καθηλώθηκα» και εντυπωσιάστηκα από την τελευταία περίοδο της ματσάρας που έγινε -και ευτυχώς είδα- στο ΟΑΚΑ. Και το κυριότερο: χάρηκα - πανηγύρισα τόσο το απίστευτο τρίποντο του «3D» που προηγήθηκε όσο και του «Kill Bill» που ακολούθησε! Το... «δεν γίνεται» στο στόμα μου μέσα σε 9 δευτερόλεπτα μεταβλήθηκε 2 φορές στο... «κι όμως γίνεται». Δυο «μαγικές» φάσεις που περικλείουν όλο το μεγαλείο του ελληνικού μπάσκετ και δυο τεράστιων αθλητών, των Δημήτρη Διαμαντίδη και Βασίλη Σπανούλη (η σειρά είναι τυχαία, για να μην παρεξηγηθώ)...

Sorry, που λένε και στη γραφική Αμάρυνθο Ευβοίας, αλλά όταν υπάρχει τέτοιο φινάλε, μάλιστα με τους συγκεκριμένους πρωταγωνιστές, δεν είναι δυνατόν να ασχοληθείς για το αν έκανε βήματα στην τελευταία φάση ο Σπανούλης ή αν η διαιτησία έσπρωχνε στην τελευταία περίοδο τον γηπεδούχο δίνοντάς του 20 περισσότερες βολές. Είναι σαν... ιεροσυλία σε βάρος του αθλήματος, της σπάνιας ομορφιάς και των μοναδικών συγκινήσεων που πρόσφεραν σε όλους μας (τουλάχιστον τους μη «καμμένους» και φανατικούς) οι τελευταίες στιγμές του χθεσινού 2ου τελικού. Και είναι ιεροσυλία απέναντι στα δύο... ιερά τέρατα του ελληνικού αθλητισμού, για μια ακόμη ανεπανάληπτη παράσταση που μας πρόσφεραν έστω και στα (μπασκετικά) «γεράματά» τους. Ελεος κι αλίμονο αν ο «καρκίνος»του ποδοσφαίρου μας κυριαρχήσει τελικά και στο ελληνικό μπάσκετ, διαβρώνοντας την υπόστασή του, στο όνομα μιας... εφήμερης κούπας.

Ναι, είναι κρίμα για τον Διαμαντίδη που ο ΠΑΟ δεν κέρδισε. Οπως θα ήταν κρίμα και για τον Σπανούλη, εφόσον το έχανε ο Ολυμπιακός. Για όσους δεν το κατάλαβαν ο χθεσινός δεύτερος τελικός μετατράπηκε στο φινάλε του σε παιχνίδι... ρώσικης ρουλέτας μεταξύ «3D» και «Kill Bill»! Κι ανεξάρτητα από τον τελικό νικητή αυτό που έμεινε στο φινάλε ήταν μια... χαρμολύπη. Οι δύο αρχηγοί σε... γέμισαν έντονα συναισθήματα από τη μια κι από την άλλη μελαγχολία γιατί τα χρόνια περνάνε και θα μας τους στερήσουν.

Το ελληνικό μπάσκετ είναι ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ που έζησε την εποχή των Διαμαντίδη ? Σπανούλη, ως μια συνέχεια εκείνης των Γκάλη- Γιαννάκη. Και τυχεροί όλοι εκείνοι -ανάμεσά τους κι εγώ- που ζήσαμε και τις δύο εποχές. Γιατί ανεξάρτητα από το πόσο ταλέντο είχαν και τα κύπελλα, τέτοια (μεγάλη, διαρκείας και ποιοτική) παραγωγή στιγμών και συγκινήσεων μόνο αυτοί οι τέσσερις κατάφεραν.

ΥΓ.: Το τρίποντο του Βασίλη Σπανούλη θέλει πολύ μεγάλα καρύδια, ειδικά στη συγκεκριμένη έδρα. Θεωρώ, όμως, πως τα... έδειξε πρώτα σε όλους εκείνους που τον αμφισβητούν εντός Ολυμπιακού (δεν είναι και λίγοι) και αν το έχανε θα τον «κρεμούσαν»...

Πηγή: Goal

Σπανούλης Α1 Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός