Να γίνει το ΟΑΚΑ …Πάρης Δερμάνης!

"Το δικαίωμά σου να μιλάς δεν περιλαμβάνει και την υποχρέωσή μας να σε πάρουμε στα σοβαρά" υποστήριζε ένας παλιός Αμερικανός πολιτικός. Κι ένας Δανός φιλόσοφος (είχαν φιλόσοφους και στη Δανία;) συμπλήρωσε πως "οι άνθρωποι απαιτούν ελευθερία λόγου, για να αναπληρώσουν την ελευθερία σκέψης, την οποία αποφεύγουν". Γιατί …ξεσκονίσαμε όλους τους συγχωρεμένους; Για να αντιμετωπίσουν τη σφαιρική άγνοια που προβάλλουν (ανερυθρίαστα) όσοι ενοχλήθηκαν στην ονοματοδοσία του ΟΑΚΑ, προφανώς γιατί δεν γνώρισαν τον Νίκο Γκάλη.

Αστυνομία άποψης δεν είμαστε, καθένας βλέπει το όραμα που επιτάσσει η κουλτούρα του, θα ήταν εξαιρετικά ανιαρό να συμφωνούν όλοι, αλλά έλεος. Η αντίθεση ως προς το να πάρει το όνομα του Γκάλη το ΟΑΚΑ, με το επιχείρημα ότι δεν μεγαλούργησε εκεί, υποχρεώνει την επιστήμη να σηκώσει τα χέρια (ου μην και τα πόδια).

Λες κι ο Μουρούτσος κατέκτησε τις διακρίσεις στο κλειστό της Δάφνης. Άρα γιατί να πάρει το όνομά του το συγκεκριμένο γήπεδο; Αν υποχρεωτικά πρέπει να δίνουμε τα ονόματα στα γήπεδα των πόλεων ή των γειτονιών που γεννήθηκαν οι μεγάλοι αθλητές, ο Γκάλης θα εξοριστεί στη Ρόδο κι ο Διαμαντίδης στην Καστοριά; Κατ΄ αντιστοιχία στη Λάρισα ο Σπανούλης, στη Γλυφάδα ο Αλβέρτης και πάει λέγοντας. Αστείο και σα σκέψη.

Αν αναζητήσουμε το γήπεδο που μεγαλούργησε, πρέπει να δοθεί το όνομα του Γκάλη στο ΣΕΦ, αφού εκεί κατακτήθηκε το χρυσό στο Ευρωμπάσκετ 1987 κι όχι στο Αλεξάνδρειο, όπου έκανε πράγματα και θαύματα με τον Άρη, αλλά ως εκεί. Ο Γκάλης δεν ανήκει στον Άρη, αλλά στο ελληνικό μπάσκετ συνολικά.

Ακόμα πιο αστείο είναι να ερίζουν για το ΟΑΚΑ φίλοι του Παναθηναϊκού και της ΑΕΚ, άλλοι για τον Διαμαντίδη, άλλοι για τον μακαρίτη τον Αμερικάνο. Ομάδες που νοικιάζουν τον χώρο, αποκτούν δικαίωμα να του δώσουν και όνομα. Σα να λέμε, αύριο ένας ενοικιαστής σπιτιού στην οδό Πανόρμου, μπορεί να αιτηθεί την αλλαγή ονόματος, βάζοντας του παππού του. Τι κάνει είπαμε η επιστήμη; Και χέρια και πόδια σηκώνει.

Υπάρχει αμφιβολία ότι ο Γκάλης και η παρέα του άλλαξαν τη ροή του ελληνικού μπάσκετ, αλλά και συνολικά του ελληνικού αθλητισμού; Πρόδηλα ναι, απ΄ όσους δεν γνωρίζουν ιστορία. Και μπορεί η ΑΕΚ πρώτη να κατέκτησε το ευρωπαϊκό, όμως αυτή η επιτυχία δεν συνοδεύτηκε με αλλαγή του ρου της ιστορίας. Και το Μαρούσι πήρε ευρωπαϊκό, αλλά δεν μπορεί να βάλει κανείς στην ίδια θέση τον Φαλέκα με τον Γκάλη (που ειρήσθω εν παρόδω δεν κατέκτησε ευρωπαϊκό τρόπαιο με τον Άρη).

Ούτε ο συγχωρεμένος ο Αλφόνσο Φορντ ήταν ευρωπαίος, ούτε Ευρωλίγκα πρόλαβε να κατακτήσει, αλλά το βραβείο του πρώτου σκόρερ φέρει το όνομά του. Κατ΄ αντιστοιχία έπρεπε το βραβείο να δίνεται στον πρώτο σκόρερ του Μισισίπι.

Η άποψη καθενός είναι σεβαστή, αλλά εκφράζει περισσότερο άγνοια και λιγότερο θέση. Κι είναι αυταπόδεικτο ότι είμαστε λαός απαίδευτος (συνολικά, πόσο μάλλον αθλητικά). Λαός που δε γνωρίζει να τιμά αντιπάλους (ποτέ δε θα χειροκροτηθεί ο Διαμαντίδης στο ΣΕΦ), δε γνωρίζει να τιμά αξίες (αναζητείστε το βίντεο της υποδοχής του Γκάλη και του Γιαννάκη, όταν πήγαν αντίπαλοι του Άρη στο Αλεξάνδρειο, του Φασούλα όταν έπαιξε πρώτη φορά κόντρα στον ΠΑΟΚ, κ.λπ.), βάζει τυφλά πάνω απ΄ όλα την ομάδα.

Γι΄ αυτό και βλέπετε, ακόμα και μέσα από τα σχόλια, ανθρώπους να συντάσσονται πλήρως με τις απόψεις των διοικούντων, λες και ομάδα είναι ο πρόεδρος. Ο ίδιος πρόεδρος που μόλις πάψει να ξοδεύει σαν τρελός γίνεται αποδιοπομπαίος τράγος, αποκαθηλώνεται, υβρίζεται. Στην καλύτερη αγνοείται.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα: Πριν από πολλά χρόνια γίνονταν μια εκδήλωση στο ΣΕΦ, για να τιμηθεί η Εθνική του 1987, ή κάτι ανάλογο. Λίγο πριν μπούμε στο ΣΕΦ, συναντήσαμε τον Μέμο Ιωάννου. Φτάνοντας στην είσοδο των δημοσιογραφικών, ο υπάλληλος με χαιρέτησε, μου μίλησε ευγενικά, κάτι με ρώτησε και μετά απευθυνόμενος προς τον Μέμο (ευγενικά σε κάθε περίπτωση) τον ρώτησε: "Ο κύριος;". Ήθελα να ανοίξει η γη να με καταπιεί, αλλά -μη σας κάνει εντύπωση- αυτοί είμαστε.

Αν είχαμε παιδεία, αν γνωρίζαμε και αναγνωρίζαμε αξίες και ανθρώπους, δεν θα πηγαίναμε στο γήπεδο με λέιζερ, θα αποθεώναμε τον Διαμαντίδη (και τον Σπανούλη), θα σεβόμασταν τον αντίπαλο, θα χειροκροτούσαμε τον νικητή. Αυτά στο χωριό της ουτοπίας. Στην Ελλάδα, πιο εύκολο είναι να μετονομαστεί το ΟΑΚΑ σε ...Πάρης Δερμάνης (συμπαθέστατος, καταπληκτικό παιδί, εξαιρετικός επαγγελματίας, ο πρώην φροντιστής της ΑΕΚ και νυν του Παναθηναϊκού), παρά σε Νίκος Γκάλης.

Υ.Γ.: Το τελευταίο θα μπορούσε να το αποδεχθεί και η διοίκηση της ΕΟΚ. Αλήθεια, τι να περιμένει κανείς από τον απλό φίλαθλο της …ουράς, όταν το ψάρι έχει βρωμίσει (χρόνια τώρα) από το κεφάλι;