Από τη στιγμή που ακούστηκε (έστω και ως …τρολάρισμα) το σύνθημα "σαβουρογάμη Καρεμπέ", αποδεχόμαστε ως αξίωμα ότι δεν μπορεί σε όλους να αρέσει κάτι. Ή αν προτιμάτε, από τη στιγμή που έστω κι ένας άνθρωπος στον πλανήτη δεν αγαπάει τη μάνα του, δεν μπορούμε να ισχυριστούμε πως όλοι λατρεύουν τη μητέρα τους. Ως εκ τούτου, δεν μπορεί (και δεν πρέπει) να αρέσει σε όλους ο Αργύρης Πεδουλάκης.

Είναι ικανός να κρατήσει το "πράσινο τιμόνι"; Η άποψή μου είναι πως αν δεν είναι αυτός ικανός, τότε δεν υπάρχει προπονητής που θα μπορούσε να σταθεί στον Παναθηναϊκό. Κι εξηγούμαι:

Ο "Άρτζι" πήρε στα χέρια του δύο φορές την… καυτή πατάτα. Την πρώτη φορά (2012) διαδέχθηκε έναν προπονητή - θρύλο, που έχανε και τον αποθέωνε το ΟΑΚΑ, που κανείς δεν μετρούσε, που πίστευαν ό,τι κι αν τους έλεγε, που -με το σπαθί του- κέρδισε την ασυλία. Ασυλία που δεν θα βρει πουθενά αλλού (γι' αυτό κι έγραψα παλιότερα ότι δεν θα βρει Παναθηναϊκό ξανά), αλλά δεν είναι ο "Ζοτς" το θέμα μας.

Κάθε προσπάθεια του Πεδουλάκη συγκρίνονταν (δεν είναι παράλογο) με τον Ομπράντοβιτς. Και παρότι οι συνθήκες ήταν εντελώς διαφορετικές, όπως και ο βαθμός δυσκολίας, η λατρεία για τον "Ζοτς" υπερίσχυε. Κέρδιζε τους Γερμανούς δύσκολα, γκρίνια. Μα κι επί Ομπράντοβιτς με το ζόρι τους κέρδιζε, αλλά είπαμε.

Η κατάκτηση του νταμπλ ήταν τεράστια επιτυχία. Αναλογιστείτε πώς ξεκίνησε η χρονιά, ποιους παίκτες είχε να διαχειριστεί, πόσοι εκτός από τον ίδιο, τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο και 2-3 στενούς συνεργάτες πίστευαν στο πλάνο. Σκεφτείτε ότι κατακτήθηκε με δύο μπρέικ (όπως έκανε φέτος ο Ολυμπιακός), απέναντι στον πρωταθλητή Ευρώπης.

Εκείνο τον καιρό, βεβαίως, ουδείς μιλούσε για μπάσκετ. Οι ενδυματολογικές επιλογές, το αν το πουκάμισο έβγαινε έξω από το σακάκι, αν τα αγγλικά ήταν Οξφόρδης. Κάπως έτσι, χωρίς κανείς να καταλάβει το γιατί, ο Πεδουλάκης που αμφισβητήθηκε όσο λίγοι, βρέθηκε εκτός Παναθηναϊκού.

Δύο χρόνια μετά επέστρεψε. Ο ίδιος το ερμήνευσε ως "επιστράτευση". Πήρε μια ομάδα που δεν έφτιαξε ο ίδιος, που ήταν απίστευτα κακοστημένη, που έμοιαζε να μην έχει την παραμικρή τύχη απέναντι στον Ολυμπιακό. Δίχως να διαπραγματευτεί την επόμενη μέρα, μπήκε στη φωτιά και δεν κάηκε.

Ναι, έχασε το πρωτάθλημα, αλλά κέρδισε τον σεβασμό εχθρών και φίλων, με τον τρόπο που πάλεψε. Κι ανταμείφτηκε με την ανανέωση της συνεργασίας. Σε μια εξίσου δύσκολη (ου μην δυσκολότερη) περίοδο, με τον Παναθηναϊκό να πρέπει να απογαλακτιστεί από τον Δημήτρη Διαμαντίδη, να αλλάξει δέρμα, να δημιουργήσει ξανά ανταγωνιστική ομάδα.

Το αν θα τα καταφέρει θα το δείξει το παρκέ. Σίγουρο είναι πως στον Πεδουλάκη δεν χάρισε κανείς τίποτα. Από τα ανοιχτά στο Περιστέρι, μέχρι τώρα στα… σαλόνια του ΟΑΚΑ, πετυχαίνει με τη δουλειά και την μπασκετική του ευφυΐα ό,τι πετυχαίνει.

Ελάχιστοι θυμούνται ότι είναι από τους (ενεργούς) προπονητές με τα περισσότερα παιχνίδια στην Α1. Ελάχιστοι θυμούνται ότι έχει φτάσει (το 2005) σε ευρωπαϊκό τελικό στο Σαρλερουά (με τον Μακεδονικό). Ελάχιστοι θυμούνται ότι απείλησε με αποκλεισμό τον Παναθηναϊκό του Ομπράντοβιτς, όντας προπονητής στο Περιστέρι. Εκεί όπου είχε φτιάξει μια ομάδα μοντέλο. Εκεί όπου αναδείχθηκαν παικταράδες, όπως ο αείμνηστος Φορντ, ο Μάικλ, ο Τσαρτσαρής, ο Πελεκάνος, ο Παπαμακάριος κτλ.

Ο Αργύρης Πεδουλάκης είναι "street coach". Όταν τον ακούσεις να μιλά νιώθεις την ευγένεια που έχει, αλλά αν τον πειράξεις βγαίνουν από μέσα του τα… δυτικά προάστια. Είναι και του σαλονιού, και του δρόμου. Ξέρει πως διαρκώς θα δίνει εξετάσεις, αλλά έχει συνηθίσει. Κι επειδή είναι πιο ώριμες οι συνθήκες, σημειώστε για να "κράξετε" αν έρθουν αλλιώς τα πράγματα τη μέρα που το γράφω: Αυτή τη φορά, θα αργήσει πολύ να φύγει από τον Παναθηναϊκό…

Πεδουλάκης Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS