Και βέβαια, στον Ολυμπιακό είναι ευτυχισμένοι που έχουν τον Παπανικολάου, που δεν διστάζει να βουτήξει στο παρκέ για να κερδίσει μια κατοχή. Έχετε δει τον Γιώτη Χρυσοβέργη να… βουτά στο παρκέ;

Κανείς δεν ξεχνά τα τρίποντα του Σπανούλη στην εκπνοή των δύο τελικών στο ΟΑΚΑ. Έχετε δει το τελευταίο σουτ του Βαλάντη Βλαστού; Κι αν ο Διαμαντίδης έκοψε το μπάσκετ και θα λείψει από τον Παναθηναϊκό η ηρεμία που έδινε όταν κατέβαζε την μπάλα, ο Νίκος Τσιντάρης συνεχίζει απτόητος.

Α, όταν θα ψηφίσετε για τον προπονητή της χρονιάς, θυμηθείτε ότι η Τζούλη Χατζηζωγίδου έγινε η πρώτη γυναίκα προπονητής, που κατέκτησε πρωτάθλημα στη χώρα μας, χωρίς να βρίσκεται σε πάγκο γυναικείας ομάδας.

Σας βάλαμε άγνωστες λέξεις; Ποιος είναι ο Κεφάλας, ο Χρυσοβέργης, ο Τσιντάρης, ο Βλαστός κι η Χατζηζωγίδου; Άγνωστοι στο ευρύ κοινό, ίσως κάποιοι τους μάθουν τώρα που ο Άρης κατέκτησε το πρωτάθλημα μπάσκετ με καρότσι, τώρα που έστειλε μήνυμα ο Γκάλης, που ασχολήθηκε ο Λάσκαρης, που έγραψαν στο twitter ο Μούρτος και ο Δίπλαρος.

Η αλήθεια είναι πως αυτά τα παιδιά κι όλοι οι άλλοι που παίζουν μπάσκετ όντας σε αγωνιστικό αμαξίδιο είναι καθημερινοί πρωταθλητές. Μην μπερδεύεστε. Δεν είναι "κακόμοιρα", δεν είναι ούτε "ειδικών αναγκών", ούτε "ειδικών δυνατοτήτων". Είναι αθλητές με αναπηρία κι όχι ανάπηροι που αθλούνται.

Επιτυχία γι' αυτούς είναι που κατέκτησαν τον τίτλο. Γιατί γι' αυτό πάλευαν ολόκληρη τη χρονιά. Πρώτη επιτυχία είναι πως -μετά την… κακή στιγμή που είχαν στη ζωή τους- όχι μόνο δεν κλείστηκαν σπίτι, όχι μόνο δεν έμειναν να κλαίνε τη μοίρα τους και να τα βάζουν με την τύχη τους, αλλά βγήκαν στο γήπεδο, συναντήθηκαν με τη χαρά της ζωής, φώναξαν "παρών". Κι ας τους έχουμε στην… αφάνεια.

Υπάρχουν πολλές ιστορίες δύναμης και συγκίνησης. Για παράδειγμα στον Αετό παίζει ο Βασίλης Κωνσταντινόπουλος, όντας άνθρωπος με κινητικούς περιορισμούς, έχοντας συμπαίκτη τον αρτιμελή γιο του Τάσο. Και του δίνει οδηγίες, πάσες κι ο γιος δεν… ντρέπεται (γιατί να το κάνει άλλωστε;) για τον πατέρα του, δεν τον κρύβει από τους φίλους του, αλλά παίζουν μαζί. Αλήθεια, πότε έπαιξες εσύ που με διαβάζεις τελευταία φορά με το παιδί σου; Κι ας μην έχεις κινητικό ζήτημα…

Οι παίκτες που αγωνίζονται στο καρότσι ζήτησαν από τους διαιτητές να μην τους βοηθούν να σηκωθούν, όταν πέφτουν στον αγωνιστικό χώρο. Το κάνουν (όσοι έχουν τη δυνατότητα, γιατί υπάρχουν και πιο βαριές αναπηρίες, που η αρωγή είναι απαραίτητη) μόνοι τους.

Στα ταξίδια που πάνε δεν έχουν ούτε καμπίνες για ΑΜΕΑ (δεν υπάρχουν τόσες πολλές), ούτε δωμάτια ΑΜΕΑ, ούτε τίποτα. Έχουν κέφι, έχουν διάθεση, έχουν αγάπη για το άθλημα, για τη ζωή. Και στέλνουν μήνυμα με κάθε παρουσία τους. Αν δεν το πήρατε χαμπάρι, στη Ρόδο, στο Βενετόκλειο, έγινε το φάιναλ φορ του πρωταθλήματος της Ομοσπονδίας Σωματείων Ελλήνων Καλαθοσφαιριστών με Καρότσι.

Αν δεν το πήρατε χαμπάρι το μπάσκετ δεν σταματά στον Σπανούλη και στον Διαμαντίδη. Αν στεναχωριέστε (έστω λίγο), που δεν το είχατε πληροφορηθεί πριν, τα παιχνίδια είναι στο youtube, στο κανάλι της ΟΣΕΚΚ.

Είναι η αθλητική κορύφωση. Είναι στοιχείο πολιτισμού, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε ανθρώπους που έχουν ένα χάντικαπ. Είναι πανέμορφο το θέαμα και πολλά τα μηνύματα. Αυτά τα παιδιά έκαναν το καλύτερο που μπορούσαν. Σε κάθε περίπτωση έστειλαν το μήνυμα. Το αν θα το λάβεις, αν θα ανοίξεις το ταχυδρομείο της ψυχής και του μυαλού σου, είναι δικό σου θέμα. Ίσως και δικό σου πρόβλημα.

Τώρα, όμως, αφού διάβασες κι αυτό το κείμενο, ξέρεις. Αν θα ασχοληθείς εσύ θα το αποφασίσεις. Μπορείς να μείνεις κολλημένος στην αντιπαλότητα των "αιωνίων" της Αθήνας, ή της Θεσσαλονίκης. Μπορεί να θαυμάζεις (και καλά κάνεις) τους σούπερ σταρ που βλέπεις στην τηλεόραση. Μπορείς, όμως, να ψάξεις και λίγο μέσα σου και να δεις ότι υπάρχουν κι αλλού συγκινήσεις. Καθένας βλέπει το όραμα που επιτάσσει η κουλτούρα του… Πάλι "μάγκας" θα νιώθεις, αλλά δες και τους πραγματικούς μάγκες…

Γιώργος Κογκαλίδης Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS