Ο Βενιαμίν Φραγκλίνος είχε πει πως "η τραγωδία της ζωής είναι ότι γερνάμε πολύ νωρίς και μαθαίνουμε πολύ αργά". Και δεν είχε (φαντάζομαι) γνωρίζει τον Γιώργο Βασιλακόπουλο. Δεν ξέρω πόσο γρήγορα γέρασε, προσωπικά τον θυμάμαι πάντα… μεγάλο ηλικιακά, όμως δεν έχει μάθει πολλά. Κυρίως ότι δεν έχουμε όλοι μνήμη χρυσόψαρου!

"Θα πρέπει να μην στεκόμαστε στους απόντες, αλλά στους παρόντες", είπε αναφερόμενος στον Νίκο Γκάλη. Μια ανεπιτυχής προσπάθεια απαξίωσης του ανθρώπου - συμβόλου για το ελληνικό μπάσκετ. Αλλά, ας ξεχάσουμε το μέγεθος καθενός (ακόμα κι οι κορυφαίοι μπορεί να κάνουν κακές επιλογές) και να πάμε στην ουσία της υπόθεσης.

Η ΕΟΚ αποφάσισε αίφνης, 29 χρόνια μετά (μεγάλη επέτειος η συμπλήρωση των 29 χρόνων) να τιμήσει με ένα δείπνο την Εθνική του '87. Ενημέρωσε τον Γκάλη πέντε μέρες πριν το τραπέζι, με sms. Το μήνυμα δεν εστάλη προσωπικά από τον πρόεδρο της ΕΟΚ, αλλά από τον μάνατζερ της Εθνικής. Είναι πρόδηλο πως οι αποστολείς ήλπιζαν πως κάποια δουλειά θα είχε και δεν θα πήγαινε.

Προσωπικά στη θέση του δεν θα ασχολιόμουν, όμως ο Νικ -ανώτερος άνθρωπος- απάντησε τηλεφωνικά στον μάνατζερ της Εθνικής ότι δεν μπορούσε να παραστεί, καθώς είχε οικογενειακή υποχρέωση. Κι είναι πολλοί αυτοί που είπαν πως ο Γκάλης όφειλε να πάει στο ραντεβού, για να τιμήσει τους συμπαίκτες του.

Πάμε… 40 μήνες πίσω; Ήταν Φεβρουάριος του 2013 κι ένα κούριερ έφτασε στα γραφεία της ΕΟΚ, για να παραδώσει στον Γιώργο Βασιλακόπουλο την πρόσκληση για την εκδήλωση του Άρη, προς τιμήν του Νίκου Γκάλη. ΠΡΟΣΕΞΤΕ: Ήταν ο πρώτος στον οποίο πήγε η πρόσκληση (χρυσή παρακαλώ), που υπέγραφε ο πρόεδρος της ΚΑΕ Άρης, Λευτέρης Αρβανίτης και ο πρόεδρος της επιτροπής (και πολύ καλός συνάδελφος) Χρήστος Σαμαράς.

Η πρόσκληση εστάλη με τη σύμφωνη γνώμη του Νίκου Γκάλη, ο οποίος θα μπορούσε να μην καλέσει τον Γιώργο Βασιλακόπουλο, αλλά αντίθετα προτίμησε να είναι ο πρώτος που θα παραλάμβανε την πρόσκληση. Ιδιοχείρως, όχι με μήνυμα…

Τη συνέχεια μπορεί να μην τη γνωρίζετε, αλλά δεν είναι δύσκολο να την αντιληφθείτε: Ο κ. Βασιλακόπουλος όχι μόνο δεν παρέστη στην εκδήλωση, αλλά δεν απάντησε ποτέ (ούτε αρνητικά). Κι αν κάποιος θεωρήσει πως είχε -ενδεχομένως- κάποια σοβαρή υποχρέωση (εντός ή εκτός Ελλάδας), σημειώστε πως τρεις μέρες μετά την εκδήλωση βρέθηκε στη Βέροια.

Στη θέση του Νίκου Γκάλη θα πήγαινα την Παρασκευή στο εστιατόριο που έκανε το τραπέζι στην εθνική ο πρόεδρος της ΕΟΚ, για να φάω με την οικογένειά μου και να φωνάξω και 2-3 φωτογράφους να με τραβήξουν. Μόνο που ο Γκάλης είναι τεράστιος για να ασχοληθεί με τέτοια πράγματα.

Είτε επιχειρώντας να μας πείσουν ότι δεν νοιάζεται για τους (τότε) συμπαίκτες του (αλήθεια, η ΕΟΚ τι έχει κάνει για όλους αυτούς;), είτε θυμίζοντας (τυχαία, πάντα) ιστορίες από το παρελθόν, το είδωλο του Γκάλη δεν θολώνει. Όχι γιατί γράφει η ταπεινότητά μας, αλλά επειδή οι ίδιοι οι μεγάλοι πρωταγωνιστές του σήμερα (Τσαρτσαρής χθες, Διαμαντίδης πριν λίγες ημέρες και πολλοί άλλοι) δεν διστάζουν να πουν ότι χάρη στον Γκάλη και την παρέα του ασχολήθηκαν με το σπορ.

Αυτή είναι η μεγάλη παρακαταθήκη που άφησε στο μπάσκετ ο Γκάλης. Θα τον θυμόμαστε για τα χορευτικά, για τους χίλιους κι έναν τρόπους που έβαζε καλάθι, για το μπάσκετ που μας έμαθε, για το αφοπλιστικό χαμόγελο και την απλότητά του κι όχι για ίντριγκες, για την ΚΕΔ, για απειλές απέναντι σε ομάδες (ο Μάκης Αγγελόπουλος το είπε, όχι εμείς), όπως θα θυμούνται τον πρόεδρο της ΕΟΚ, όταν -σύντομα- γκρεμιστεί η "αυτοκρατορία" του.

Γκάλης Βασιλακόπουλος Μπάσκετ SPORTS