Είμαστε ασταμάτητοι. Πέραν της διάθεσης για πλάκα, ελπίζουμε ότι το χιούμορ μας το εκτιμάτε ακόμα, είναι η περίοδος να θέσουμε επί τάπητος το ζήτημα. Να το συζητήσουμε διότι, ευτυχώς, ο αθλητισμός παραμένει στην χώρα μας η τελευταία σοβαρή παράμετρος. Μία παράκληση: συμφωνείτε ή διαφωνείτε, ρίξτε μία ματά στο κείμενο μην μένετε στον τίτλο όπως έκαναν 10-15 φίλοι στο κείμενο για τον Γκάλη. Εξηγούμαστε διά να μην παρεξηγούμαστε.

Η επιτυχία του Ντιρκ Νοβίτσκι τον καθιστά με δόξα και τιμή τον καλύτερο Ευρωπαίο της εποχής μας. Αμφισβητήθηκε ποτέ; Ως contra εδώ και χρόνια η ταπεινή μας γνώμη είναι ότι στο πρόσωπο του Γερμανού βλέπαμε τον κορυφαίο της ιστορίας που βγήκε από την ήπειρο. Σε έναν βαθμό η αγάπη των Ελλήνων φιλάθλων στο πρόσωπό του με την αποθέωση του 2005 στο Βελιγράδι όταν έγινε αλλαγή στον τελικό και το λαϊκό προσκήνυμα του 2008 στο προολυμπιακό, δικαιώνει αυτή την άποψη.

Για έναν λόγο: Ως Έλληνες ξέρουμε μπάσκετ και αγαπάμε το μπάσκετ. Παρά τα όσα κατά καιρούς προσπάθησαν να μας περάσουν, το μπάσκετ είναι το πιο εύκολο και λαϊκό σπορ. Ιδιαίτερα δε το γεγονός της εγκεφαλικότητάς του μας το κάνει πιο απλό στην κατανόηση. Ξέρουμε μπάσκετ, αναγνωρίζουμε ποιος είναι ο μεγάλος παίκτης, ποιος είναι ο καλός παίκτης και ποιος είναι ο χρήσιμος παίκτης. Με την διαφορά που έχουν μεταξύ τους.

Ο Γερμανός θέτει τα στάνταρ και καταρχάς φέτος το έπραξε απέναντι στον Γκασόλ δείχνοντας ότι είναι ο κορυφαίος των ημερών μας. Άλλο στυλ, άλλη θέση, άλλη ομάδα. Σίγουρα. Συγκρίνεις όμως προσφορά και σημαντικότητα. Ο Nοβίτσκι είναι ηγέτης, ο Γκασόλ είναι σπουδαίος παίκτης. Κάποια στιγμή από τους ιστρούκτουρες του ελληνικού μπάσκετ, πρέπει να ήταν μετά το 2007, ξεκίνησε μία άποψη ότι ο Ισπανός είναι, συνολικά, καλύτερος παίκτης από τον...ατομιστή και μόνο σουτέρ Γερμανό. Έτσι μας τα έλεγαν, έτσι σας τα μεταφέρουμε. Τα ακούγατε όμως κι εσείς. Βεβαίως όλα αυτά εντάσσονταν στο πλαίσιο της αποδόμησης του σούπερ σταρ και της αποθέωσης του παίκτη που αναδεικνύεται μέσα από το σύνολο.

Ο ηγέτης των Μάβερικις μπορούσε να θεωρηθεί ο κορυφαίος Ευρωπαίος της ιστορίας αφού έλαμψε στο ΝΒΑ ως ηγέτης, πήρε μία άθλια και ατάλαντη εθνική ομάδα και της έδωσε μετάλλιο, την έφερε στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Υπήρχε συζήτηση πριν τον δούμε να σηκώνει το πρωτάθλημα του ΝΒΑ ως ο πρώτος των πρώτων. Όλες οι εποχές είχαν τους ήρωές τους και αυτό είναι σπουδαίο. Οι Γιουγκοσλάβοι, με μεγάλες μπασκετικές...ατάκες, έλεγαν ότι ο Κιτσάνοβιτς ήταν μία κλάση πάνω από τον Μπερντ. Τότε δεν υπήρχε η πρακτική των ...πορτοκαλιών να τους πετάξεις. Ο Σαμπόνις υπήρξε ένα μπασκετικό θαύμα πριν μείνει μισός από τους τραυματισμούς.

Ο Γκάλης πήρε μία ολόκληρη γενιά Ευρωπαίων και την έβαλε στο τσεπάκι του. Ο Ντράζεν πλησίασε όσο κανείς άλλος να σαρώσει στην Ευρώπη και το ΝΒΑ. Στις ημέρες μας ο Πάρκερ έχει τρία δακτυλίδια πρωταθλητή, ο Κιριλένκο το απεριόριστο ταλέντο. Σε όλους όμως βρίσκεις κάτι. Ο ένας δεν έπαιξε στο ΝΒΑ, ο άλλος δεν αγωνίζεται στην Ευρώπη. Στον Νοβίτσκι πια δεν βρίσκεις αδυναμίες. Χειμώνα σαρώνει ανάμεσα στους καλύτερους, καλοκαίρι οδηγεί τους...χείριστους. Ο Γερμανός πια οδεύει στο να προσπαθήσει να μπει στην δεκάδα των κορυφαίων, της θέσης του, στην ιστορία του ΝΒΑ.

Δεν είναι εύκολο αλλά θα το παλέψει. Έχει το δικαίωμα να....εφεσιβάλει την πρωτιά του Ολάζουον, που είναι ο καλύτερος μη Αμερικανός στην ιστορία του μπάσκετ, επειδή ο τελευταίος απέκτησε και την αμερικάνικη υπηκοότητα. Όλα αυτά τα κατάφερε συνδυάζοντας δύο μοναδικές παραμέτρους: την ευρωπαϊκή, γερμανική νοοτροπία της ακατάπαυστης δουλειάς με την μάθηση του μπάσκετ στις ΗΠΑ. Αν ο Νοβίτσκι έμενε εδώ, ερχόταν στον Πανιώνιο, που ήταν η μοναδική ομάδα που τον είχε πάρει χαμπάρι, μετά θα πήγαινε σε Ολυμπιακό ή Παναθηναϊκό και μετά....τέλος. Έφυγε από την Α2 Γερμανίας κι έμαθε το μπάσκετ εκεί που μπορούν να το διδάξουν ακόμα. Εκεί όπου βελτιώνονται οι παίκτες μέρα με την ημέρα χρόνο με τον χρόνο. Κράτησε την διάθεσή του για δουλειά, δούλεψε με τους καλύτερους.

Η εικόνα του εκπληκτικού Ρίκι Ρούμπιο να θέτει σε κίνδυνο την ζωή των Βάσκων φιλάθλων με τα τρίποντά του αποτελεί την καλύτερη απόδειξη. Ο πιτσιρικάς, αν προλάβει, είναι ίσως ο μοναδικός που έχει το ταλέντο να ακολουθήσει τον Νοβίτσκι. Έμεινε στην Ευρώπη κι έμεινε στάσιμος.

Τί λείπει του Νόβιτσκι; Μία Ευρωλίγκα. Φανταστείτε τον να παίζει στην Ευρώπη και στο πέμπτο λεπτό να έχει τρία φάουλ και για να εκτελέσει βολές να πρέπει να παρακαλάει τους Αρτεάγκα, τους Λαμόνικα και τους Χριστουδούλου αυτής της ηπείρου. Πως την γλύτωσε το παιδί...



Πηγή: contra.gr


ΝΒΑ Μπάσκετ SPORTS