Ενα ταξίδι που δεν είναι μακρύ, αλλά -σε αντίθεση με το πνεύμα του Καβάφη- πρέπει να καταλήξει στον προορισμό του Ρίο ντε Τζανέιρο, αλλιώς την κάτσαμε τη βάρκα!

Μιας και το ‘φερε η κουβέντα στη ναυσιπλοΐα, ασφαλώς η Εθνική στην παρούσα φάση δεν μοιάζει με υπερωκεάνιο, αλλά, διάβολε, δεν είναι και βαρκούλα για να αρμενίζει χωρίς πυξίδα!

Μετά τις δυο νίκες επί της Τουρκίας, προχθές το βράδυ η ελληνική ομάδα γνώρισε την πρώτη ήττα της, που ελπίζω να είναι και η τελευταία μέσα στο επόμενο δεκαήμερο: εάν ευοδωθούν αυτές οι προσδοκίες, τότε η Εθνική θα έχει σημαδέψει διάνα στον στόχο της που είναι η πρόκριση στο Ολυμπιακό Τουρνουά.

Εάν, λοιπόν, το μεθεπόμενο Σάββατο, που παρεμπιπτόντως ο μήνας (Ιούλιος) θα ‘χει εννιά, με ό,τι αυτό συνεπάγεται στη σημειολογία της υπόθεσης, μας αξιώσει ο Θεός να σφραγίσουμε το εισιτήριο, κανείς κερατάς δεν θα θυμάται ότι στις 28 Ιουνίου μας είχαν λιανίσει οι Σέρβοι...

Εδώ ήρθαμε, που λέγαμε παλιά και στο σινεμά, όταν το έργο έφτανε στο σημείο απ’ όπου αρχίσαμε να το βλέπουμε: οι Σέρβοι μας λιάνισαν ή μάλλον μας ξαναλιάνισαν στην άμυνα που, όπως και στον μοιραίο αγώνα της φάσης των «16» του προπέρσινου Μουντομπάσκετ, αποδείχθηκε η αχίλλειος πτέρνα της Εθνικής.

Πριν από δυο χρόνια στη Μαδρίτη μας πήραν παραμάζωμα με αιχμή του δόρατος την πολύ παραγωγική επίθεσή τους (90-72) και το προχθεσινό ματς (91-76) εξελίχθηκε σε ένα deja vu εκείνης της αναμέτρησης.

Αλλο βεβαίως ένα «no tomorrow game» μιας μεγάλης διοργάνωσης κι άλλο ένα απλό φιλικό ματς, ωστόσο πέρα από το «φαίνεσθαι», υπάρχει και το «είναι», που δίνει τροφή για σκέψη στον Κατσικάρη, στους συνεργάτες του και στους παίκτες...

Οπως και στη Μαδρίτη, ομοίως και στο Βελιγράδι οι Σέρβοι εκμεταλλεύθηκαν κάθε λάθος της Εθνικής και «χτύπησαν» σε φάσεις, για τις οποίες δικαιούται να σιχτιρίζει κάθε αντίπαλος προπονητής: από επιθετικά ριμπάουντ (που χάθηκαν ίσως και λόγω της απουσίας του Κουφού) και στο ένας εναντίον ενός, είτε στο σετ παιχνίδι είτε στο ανοικτό γήπεδο...

Τι σημαίνει αυτό; Απλούστατα ότι χάρη στην υπεροχή τους σε αυτά τα δυο σημεία οι οικοδεσπότες εξασφάλισαν δεκαέξι επιπλέον κατοχές (68 έναντι 52), βάρεσαν την ελληνική άμυνα στο ψαχνό και σκόραραν με όλη τους την άνεση...

Μέχρι την πρεμιέρα της ερχόμενης Δευτέρας η Εθνική οφείλει να καμουφλάρει τις αδυναμίες της και στο πλαίσιο αυτής της ταχύρρυθμης εκπαίδευσης να παρουσιαστεί έτοιμη για να κυνηγήσει με αξιώσεις τον στόχο της και να μη μείνει μετεξεταστέα, όπως συνέβη πριν από τέσσερα χρόνια στο Καράκας.

Δεν το γράφω για να προσφέρω άλλοθι στον Κατσικάρη και στο γκρουπ των παικτών που επέλεξε, αλλά είναι γεγονός ότι μετά την αποστρατεία του Σπανούλη και του Ζήση και απόντων επίσης του Πρίντεζη (που αφήνει ένα τεράστιο κενό στο low post) και του Παπανικολάου, η Εθνική είναι υποχρεωμένη να μεταβεί σε ένα διαφορετικό στυλ: διαφορετικό σε σχέση όχι απλώς με το προηγούμενο, αλλά και με το στυλ που επικρατεί ως δόγμα στο ελληνικό μπάσκετ.

Αυτή η ομάδα, εκτός από νεαρή και ανανεωμένη, παρουσιάζει επίσης ένα νέο δόγμα, το οποίο δυνητικώς στηρίζεται στην ταχύτητα, στο up tempo game, στα ψηλά (δίμετρα) σχήματα με άξονες τα μεγάλα κορμιά και τα μακριά χέρια και σε μια πιο ελευθεριάζουσα και λιγότερο παγιωμένη λογική, ώστε να ταιριάζει στα χαρακτηριστικά των παικτών που την απαρτίζουν και να βολεύει τον Γιάννη Αντετοκούνμπο.

Θεωρητικώς η νέα Εθνική θέλει χώρο για να τρέξει και διαδρόμους για να διεισδύει στην αντίπαλη ρακέτα, ωστόσο αυτή είναι η μια πλευρά του νομίσματος: η άλλη έχει να κάνει με το πώς θα θωρακίσει τα μετόπισθέν της και δεν θα επαναπαύεται στην πίεση η οποία αρχίζει ψηλά και στα χέρια που ανοίγουν σαν βεντάλια και μπορούν να κρύβουν τον ορίζοντα, αλλά ταυτόχρονα θα κάνει καλά box out και θα διέπεται από τις αρχές της αλληλοκάλυψης, που είναι εκ των ων ουκ άνευ.

Σε τέτοιες περιπτώσεις συνηθίζω να δίνω έναν τόνο αισιοδοξίας και να γράφω ότι «όλα αυτά θα τα βρει η υπηρεσία», αλλά στην προκειμένη περίπτωση τα χρονικά περιθώρια είναι τόσο στενά, που η λεγάμενη δεν έχει τέτοια πολυτέλεια.

Ο κύκλος της προετοιμασίας βαίνει προς το τέλος του, η πρόκληση των Ολυμπιακών Αγώνων είναι τεράστια, η Εθνική δυστυχώς εθίστηκε τα τελευταία χρόνια στις αποτυχίες και αναζητεί ένα νέο σημείο αναφοράς.

Εκτός από αυτό, αναζητεί και μια καινούργια ταυτότητα, που (για να μείνω πιστός στην αποφθεγματική ρήση του Πιτίνο) μπορεί να προκύψει και μέσα από τη βρώμα της άνευ κόστους ήττας στο Βελιγράδι...

Πηγή: εφημερίδα "Goal"

Σκουντής Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS