Έτσι είναι ο καιρός εδώ στο Τορίνο, ευμετάβλητος. Μία δροσούλα, μία ξεραϊλα της ερήμου, μία κρύο, μία ζέστη. Σαν την ανανεωμένη και αινιγματική Εθνική μας, που μέχρι τώρα βρίσκει τρόπους να φτάνει πρώτη στην πηγή και να πίνει γάργαρο νεράκι, δίχως ενοχλητικούς διώκτες στο κατόπι της. Οι Μεξικανοί φρόντισαν να τονίσουν της αδυναμίες της ελληνικής ομάδας και να γεμίσουν τον εγκέφαλό της με τροφή για σκέψη, πριν πετάξουν νικημένοι το σομπρέρο τους στην αρένα.

Το πρώτο ημίχρονο προσφέρει υλικό για μελέτη και ενδοσκόπηση, για τον Φώτη Κατσικάρη αλλά και για τον Άτσο Πέτροβιτς. Το δεύτερο, έμοιαζε περισσότερο με τρίτο ημίχρονο της πρεμιέρας: ευχάριστο, ευοίωνο, ελκυστικό.

Η ομάδα έχει αγωνιστικά προβλήματα, αλλά δείχνει χαρακτήρα, προσαρμοστικότητα και πλουραλισμό. Στην τελική ευθεία, βέβαια, κάθε λάθος μετράει διπλό, κάθε πόντος για χρυσάφι. Οι νεαροί και άβγαλτοι παίκτες της Εθνικής καλούνται να ισορροπήσουν σε τεντωμένο σχοινί πριν καλά καλά μάθουν το μπουσούλημα.

Το α’ ημίχρονο με έκανε να τρομάξω. Όχι τόσο για τις βαθμολογικές συνέπειες πιθανής ήττας (αφού πολλοί θεωρούν προτιμότερο το πρόωρο συναπάντημα με τους Ιταλούς), όσο για τα ψυχικά τραύματα που μια τέτοια εξέλιξη θα προκαλούσε.

Η ομάδα δυσκολευόταν να βρει ρυθμό και να επιβάλει το παιχνίδι της, οπότε αγκομαχούσε εγκλωβισμένη σε ένα παιχνίδι (πέντε εναντίον πέντε) που δεν της ταίριαζε. Σε ολόκληρο το πρώτο μέρος, έβγαλε μόλις έναν αιφνιδιασμό, έκλεψε μόνο μία φορά τη μπάλα και δεν πέτυχε σερί μεγαλύτερο από 5-0.

Το πρόβλημα ξεκινούσε από τις κακές άμυνες και από την αδράνεια στο κυνήγι της αδέσποτες μπάλες. «Τους κοιτούσαμε να σουτάρουν ανενόχλητοι και μετά χάναμε και το αμυντικό ριμπάουντ», ομολόγησε ο Βαγγέλης Μάντζαρης.

Και πράγματι, έτσι ήταν. Η αρνητική απόδοση μονάδων όπως ο Κουφός (αλλά και ο Γιάννης Αντετοκούνμπο) στα μετόπισθεν ανάγκαζε τους υπόλοιπους να κλείνουν μέσα για να μπαλώσουν τα κενά, οπότε έβγαιναν ελεύθερα σουτ για τον αντίπαλο.

Το Μεξικό υστερεί αισθητά σε ταλέντο και προσωπικότητα, αλλά είναι ένα δεμένο και κωλοπετσωμένο σύνολο, με αρκετούς καλούς χειριστές της μπάλας. Σε αυτόν τον τομέα, υπερτερεί έναντι των Κροατών, αλλά και των Ιταλών. Ξαφνικά έγινε δύσκολη υπόθεση η πίεση σε όλο το γήπεδο με στόχο το κλέψιμο.

Ο παίκτης που άλλαξε τον ρυθμό του αγώνα ήταν ο (νωθρός και άποντος στο α’ ημίχρονο) Νικ Καλάθης, ο οποίος επέστρεψε από τα αποδυτήρια με λυμένα τα φρένα.

Ξεκίνησε το δεύτερο μέρος με τρίποντο, συνέχισε με τρεχαλητό και ωραίες πάσες, έβαλε στο παιχνίδι όσους συμπαίκτες χρειάζονταν χείρα βοηθείας. Η τελική του στατιστική περιλαμβάνει 7 ασίστ, 4 ριμπάουντ, 7 πόντους και 0 λάθη.

Στην γ’ περίοδο, η Εθνική έβαλε 27 πόντους (και δέχθηκε μόνο 13), με πολλούς επιτυχημένους αιφνιδιασμούς, όμορφο θέαμα, κλεψίματα, καρφώματα, τάπες.

Και όταν χρειάστηκε ένας παγκίτης για να αποτελειώσει τους Μεξικανούς με υψηλές πτήσεις στα νώτα τους, ήλθε ο συνήθης ύποπτος, αυτός που παίζει με μέσον ντε, για να προσθέσει την πινελιά του.

Ο Θανάσης Αντετοκούνμπο πέτυχε τους 9 από τους 10 πόντους στο τελευταίο δεκάλεπτο αξιοποιώντας το συνηθισμένο του ρεπερτόριο και ανταλλάσσοντας μειδιάματα με τον (διαρκώς όρθιο μπροστά από τον πάγκο) αδελφό του.

Η μέση συμμετοχή του ξεπερνάει ήδη τα 17 λεπτά και αναμένεται να αυξηθεί, τώρα που θα χρειαστούμε καμικάζι για να μαρκάρουν τον Μπογκντάνοβιτς ή τον Μπελινέλι ή και τον Γκαλινάρι. Αλήθεια, τον Γιάννη ποιος θα τον μαρκάρει την Παρασκευή;

Στο μεταξύ, ο παθιασμένος Γιάννης Αντετοκούνμπο πάει να γίνει βαρόμετρο όχι μόνο για τη συνολική απόδοση της Εθνικής, αλλά και για τα ποσοστά της εντός και εκτός παιδιάς. Απόψε μέτρησε 3/5 τρίποντα, καθώς και 6/6 βολές.

Η ελληνική ομάδα μπορεί να μοιάζει βαριά και δύσκαμπτη στο γυμνό μάτι, αλλά παραμένει σταθερή στο 40 τοις εκατό από τη γραμμή των 6μ75, σε φιλικά και επίσημα παιχνίδια μαζί (35/88 συνολικά).

Οι 25/32 βολές που εκτέλεσε στον αποψινό αγώνα ανέβασαν το ποσοστό της στο θαυμάσιο 78% και την επιθετική της παραγωγή στους 86 πόντους. Πόσες φορές είδαμε την Εθνική Ελλάδας να ξεπερνάει τους 50 σε ένα ημίχρονο, με αφετηρία μάλιστα το αρνητικό 33-35 της ανάπαυλας;

Όταν η αποτελεσματική άμυνα λύνει τα πόδια και ανοίγει τους ορίζοντες, η ομάδα σκοράρει πολύ και ξεσηκώνει το κοινό της. Μέχρι τώρα, αυτή η Εθνική των 20 ημερών δεν έχει πέσει κάτω από τους 75 πόντους σε κανένα από τα 5 παιχνίδια της. Δεν είναι μικρό κατόρθωμα, για μία ομάδα με 6 πρωτόπειρους και χωρίς «φονιάδες» σουτέρ.

Σημειώνω επίσης στα θετικά στοιχεία της βραδιάς τα ελάχιστα λάθη (7) της Εθνικής μας, την κυριαρχία στα ριμπάουντ (+7 με κορυφαίο τον Μπουρούση), τις πολλές ελεύθερες βολές (32), τα 19 καλάθια μέσα από τη ρακέτα, τις 18 ασίστ, τις 5 τάπες και το 38% των Μεξικανών στα σουτ εντός παιδιάς.

Η έλλειψη αυτοματισμών στην οργανωμένη επιθεση και ιδίως στην άμυνα παραμένει ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος. Μπορεί η κατάσταση να βελτιώνεται σταδιακά, αλλά ένα κακό εναρκτήριο δεκάλεπτο στους επόμενους αγώνες ισοδυναμεί με εισιτήριο αποχώρησης χωρίς επιστροφή.

Πηγή: gazzetta.gr 

Μεξικό Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS