O ενθουσιώδης πανηγυρισμός των παικτών της Εθνικής Νέων μετά τη χθεσινή νίκη επί της Κροατίας ήταν ένα στιγμιότυπο κάπως δυσάρεστο. Δεν αρμόζει στο κύρος ενός πρωταθλητή Ευρώπης, να πανηγυρίζει έναν απλό προβιβασμό από την ψωραλέα Β' κατηγορία στην Α'. Έπρεπε να παίζουμε για τα μετάλλια και όχι για μία πρόκριση της πλάκας.

Αυτή, τουλάχιστον, είναι η εύκολη ανάγνωση. Η πραγματικότητα έχει το κακό συνήθειο να γίνεται πιο σύνθετη και να απορρίπτει τις απλουστεύσεις αυτού του τύπου.

Δεν έφταιγαν άλλωστε οι συγκεκριμένοι αθλητές για τον περυσινό υποβιβασμό της ομάδας των τότε U20, ούτε μπορεί μία μικρή χώρα σαν την Ελλαδίτσα να βγάζει καρποφόρο σοδειά ανά διετία ή και κάθε χρόνο.

Στην πραγματικότητα, αποτελεί τίτλο τιμής (αν όχι θαύμα...) η παρουσία μίας ακόμη αξιόλογης σοδειάς τόσο σύντομα μετά τις προηγούμενες.

Και δεν ήταν δα του πεταματού το πρωταθληματάκι της Χαλκίδας, όσο κι αν ο Έλληνας φίλαθλος έχει μάθει να διαβάζει καταστάσεις με παραμορφωτικούς φακούς ("ψαράδες Ισλανδοί κ.ο.κ.) Οι τέσσερις κορυφαίες ομάδες της Β' κατηγορίας είχαν άφθονο υλικό και θα μπορούσαν να διεκδικήσουν διάκριση, εάν έπαιζαν με τους από πάνω.

Ειδικά οι Έλληνες και οι Κροάτες πληρώνουν τη μετριότητα των προηγούμενων 20άρηδων, αλλά και το κυνήγι των μεταλλίων στις διοργανώσεις του 2015 και του 2014.

Μάλιστα η Κροατία διαθέτει με τους Μπέντερ, Ζίζιτς, Ζούμπατς, Σλάβιτσα το καλύτερο κουαρτέτο 97άρηδων στον πλανήτη. Την ομάδα της Χαλκίδας την αποδεκάτισε το ΝΒΑ.

Εμείς δεν έχουμε μόνο αυτούς που είδατε στην τηλεόραση, αλλά και τους πενταδάτους Ντόρσεϊ, Παπαγιάννη, Μήτογλου, που προαλείφονται για το ΝΒΑ. Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος, που έμοιαζε με άνδρας ανάμεσα σε παιδιά τις τελευταίες μέρες, συγκαταλέγεται στους 5 κορυφαίους Ευρωπαίους της ηλικίας του.

Και οι περισσότεροι από τους 17-18 παίκτες που ντε φάκτο απαρτίζουν αυτή την ομάδα θα κάνουν καριέρα. Δεν θυμάμαι άλλη γενιά που να έμοιαζε ικανή να αναδείξει περισσότερους από 5-6 παίκτες πρώτης γραμμής στην Ελλάδα.

Πόσοι θυμούνται τους παίκτες που συμπλήρωναν τη δωδεκάδα των μικρών Εθνικών ομάδων δίπλα στους Σλούκα, Παπανικολάου, Παππά, Μάντζαρη και Γιάνκοβιτς; Οι περισσότεροι χάθηκαν, όπως και οι συνοδοιπόροι της γενιάς Σχορτσανίτη, Βασιλόπουλου, Βασιλειάδη, Περπέρογλου, Μαυροκεφαλίδη, Βουγιούκα.

Σημειωτέον, μάλιστα, ότι αρκετά από τα στελέχη της φετινής U20 είναι μικρότερα σε ηλικία από τους 5-6 που "αποφοίτησαν" φέτος.

Ο σπουδαίος Λούντζης είναι γεννημένος μόλις το 1998, ενώ oι Χαραλαμπόπουλος, Παπαγιάννης, Κόνιαρης, Σκουλίδας, Δίπλαρος, Μουράτος, Αντετοκούνμπο, Μιλεντίγιεβιτς, Φλιώνης το 1997.

Η ελληνική ομάδα U20 του 2017 θα διεκδικήσει μετάλλιο στη επόμενη διοργάνωση. Ορισμένοι από τους αστέρες της, βέβαια, θα έχουν και δουλειές τον Σεπτέμβριο με την Εθνική Ανδρών...

Παραμένει πάγια πεποίθηση της στήλης, ότι η σαμπάνια για τις επιτυχίες και τα δάκρυα για τις αποτυχίες των μικρών Εθνικών ομάδων θα πρέπει να στεγνώνουν την επόμενη κιόλας ημέρα.

Το σημαντικό είναι να μεγαλώνουν οι μικροί γρήγορα και να μεταλαμπαδεύεται το ταλέντο τους στην Ανδρών (και στους συλλόγους), χωρίς να παγιδεύονται σε στάσιμα νερά.

Πολλοί θα εξαφανιστούν όπως λ.χ. χάθηκε ο πολυτάλαντος Λίνος Χρυσικόπουλος της άγονης γενιάς των 92άρηδων, ενώ υπάρχει πάντοτε η πιθανότητα να ωριμάσουν αργοπορημένα κάποιοι απαρατήρητοι, όπως έγινε στο παρελθόν με τους Παπαλουκά, Διαμαντίδη.

Προσωπικά πιστεύω ότι οι περισσότεροι από τους μπροστάρηδες αυτής της προικισμένης (σε ταλέντο αλλά και σε πληρότητα, αφού υπάρχουν παίκτες για κάθε γούστο) σοδειάς θα φορέσουν μελλοντικά τη φανέλα της "επίσημης αγαπημένης".

Ο Σταμάτης δεν είναι πρώτο μπόι, αλλά ούτε ο Σλούκας ήταν πρώτο μπόι. Ο Χαραλαμπόπουλος έχει αργά πόδια, αλλά αργά πόδια είχε και ο Περπέρογλου.

Ο Δίπλαρος είναι άτεχνος, αλλά άτεχνος ήταν και ο Μάντζαρης. Ο Κώττας παίζει μπάσκετ παλαιάς σχολής, αλλά παλαιάς σχολής μπάσκετ έπαιζε και ο Λάζαρος.

Ο Μουράτος σουτάρει άτσαλα, αλλά άτσαλα σούταρε και ο Παπαλουκάς. Ο Κώστας Αντετοκούνμπο είναι άγουρος, αλλά άγουρος ήταν και ο αδελφός του και ο αδελφός του αδελφού του.

Τη διαφορά θα την κάνει το γυμναστήριο: ο τίμιος ιδρώτας, η σκληρή δουλειά, η ταπεινοφροσύνη, η σωστή προπόνηση, η προθυμία για θυσίες, τα ανοιχτά μάτια και τα κλειστά αυτιά.

Η επόμενη διετία θα είναι κρίσιμη, όχι μόνο για αυτούς που έχουν ελλείψεις και χρειάζονται βελτίωση, αλλά και για τους 3-4 που μοιάζουν πιο έτοιμοι για να αναλάβουν ευθύνες σε επίπεδο Α1 (π.χ. Τολιόπουλος).

Αλλά πού θα βρουν χώρο για να παίξουν όσοι ανήκουν στον Ολυμπιακό, στον Παναθηναϊκό ή και στους Άρη, ΑΕΚ; Στα εσωτερικά διπλά ή στο εφηβικό πρωτάθλημα;

Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου ακούμπησε με θάρρος τον τύπον των ήλων λίγο πριν σβήσουν τα φώτα στη Χαλκίδα (όταν ηρέμησε και ο ίδιος...) δίχως βεβαίως να κομίζει γλαύκα εις Αθήνας. "Ας δοθούν οι παίκτες με υποσχετική σε μικρότερες ομάδες", πρότεινε.

Είναι όμως πανάκεια αυτή η λύση; Θα μου επιτρέψετε να αναλύσω λίγο πιο διεξοδικά τα λόγια του Ομοσπονδιακού, στο επόμενο σημείωμα.

Πηγή: gazzetta.gr  

U20 Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS