Η εθνική ομάδα μπάσκετ νέων ανδρών πέτυχε τον στόχο της επιστροφής στην πρώτη κατηγορία με επική ανατροπή στο δεύτερο ημίχρονο από το -15 απέναντι στην Κροατία! Ηταν ένα δύσκολο καλοκαίρι για την γενιά των 96 – 97, καθώς είχαν συνηθίσει να παίζουν για τα μετάλλια και με ένα βασικό κορμό που αυτή την φορά για διάφορους λόγους δεν ήταν εκεί. Η απουσία των Παπαγιάννη, Μήτογλου πλήγωσε την γραμμή των ψηλών, υποχρέωσε τον Χαραλαμπόπουλο να παίζει μόνο στην θέση τέσσερα, ενώ σημαντική ήταν και η έλλειψη του Ντόρσει, που πέρυσι στην Κρήτη είχε βοηθήσει πολύ.

Η Ισλανδία έβαλε δύσκολα στην εθνική μας στον ημιτελικό και το γεγονός ότι τελικά χάθηκε αυτό το παιχνίδι δημιούργησε έξτρα πίεση στον πραγματικό «τελικό» της Κυριακής (Μαυροβούνιο και Ισλανδία έπαιζαν για την πρώτη θέση και το ονόρε, αλλά το ματς που είχε σημασία ήταν το δικό μας με τους Κροάτες. Ο Ηλίας Παπαθεοδώρου βρήκε στο ημίχρονο τον τρόπο να μεταμορφώσει την ψυχολογία των νεαρών διεθνών και με κατακόρυφη άνοδο της απόδοση μας στο τρίτο δεκάλεπτο πήραμε τελικά τη νίκη δίνοντας την αφορμή που ήθελε το κοινό της Χαλκίδας να μπει την εξίσωση, να πανηγυρίσει και να τελειώσει ιδανικά η διοργάνωση.

Τώρα που η εθνική επέστρεψε στην πρώτη γραμμή του ευρωπαϊκού μπάσκετ και στην κατηγορία των U20 είναι η σωστή στιγμή να γίνει ένας απολογισμός, καθώς η ανδρών δεν μπόρεσε να προκριθεί για τους Ολυμπιακούς αγώνες και είναι ολοφάνερο ότι έχουμε μπει πλέον σε ένα μεταβατικό στάδιο.

Ας ξεκινήσουμε από κάτι που δεν επιδέχεται αμφισβήτηση, αλλά δεν φαίνεται ότι δεν καταλαβαίνουν οι περισσότεροι (και είναι φανερό από την δημόσια συζήτηση που γίνεται): Τα μετάλλια στις μικρές ηλικίες δεν σημαίνουν και πολλά. Σύμφωνοι, η εθνική νέων θα πρέπει να αγωνίζεται στην πρώτη κατηγορία με ουσιαστικότερο λόγο όλων όχι το πρεστίζ του ελληνικού μπάσκετ, αλλά το να αντιμετωπίζουν οι διεθνείς μας τους καλύτερους συνομήλικους τους και μέσα από αυτή την διαδικασία να βελτιώνονται. Από εκεί και πέρα όμως, το κυρίαρχο ζητούμενο είναι το ποιους και πόσους παίκτες παράγει η κάθε γενιά, οι οποίοι θα είναι ικανοί να προσφέρουν αν όχι σήμερα, τουλάχιστον αύριο στην εθνική ανδρών και παράλληλα να παίξουν πρωταγωνιστικό ρόλο στα συλλογικά πρωταθλήματα.

Η ψύχραιμη και αντικειμενική ανάγνωση της κατάστασης δείχνει ότι η συντριπτική πλειοψηφία των παικτών που έχουν υπογράψει σε ομάδες της Α1 έχουν από μικρούς ως …καθόλου ρόλους και δεν προβλέπεται ν’ αλλάξει η κατάσταση στο κοντινό μέλλον. Οι προπονητές δεν έχουν καμιά διάθεση να ρισκάρουν με τους μικρούς, οι σύλλογοι δεν έχουν ξεκάθαρη πολιτική που να ευνοεί την χρησιμοποίηση νέων παικτών και το αποτέλεσμα είναι να παρακολουθούν από τον πάγκο όχι μόνο τους αγώνες, αλλά δυστυχώς και τις προπονήσεις!!!

Στην λίστα που ακολουθεί βλέπουμε ποιες ομάδες της Α1 ελέγχουν παίκτες (τους περισσότερους) που αποτελούν τον κορμό των εθνικών ομάδων νέων και εφήβων.

Παναθηναϊκός: Χαραλαμπόπουλος, Κόνιαρης, Λούντζης, Καλαιτζάκης, Παπαδάκης
Ολυμπιακός: Τολιόπουλος, Μουράτος,
ΑΕΚ: Τσαλμπούρης, Μωραϊτης, Σκουλίδας
Αρης: Χρηστίδης, Δίπλαρος, Φλιώνης,
Κηφισιά: Σταμάτης
ΠΑΟΚ: Κώττας (πιθανότατα θα συνεχίσει την καριέρα του στο Ρέθυμνο)
Κολοσσός: Μπιλλής (ανακοινώθηκε η μεταγραφή του στον Πανιώνιο)
Απόλλων Πατρών: Τάταρης

Στην περσινή σεζόν, με εξαίρεση τον Χαραλαμπόπουλο και τον Σκουλίδα που έπαιξε με το Περιστέρι στην Α2 κανένας άλλος δεν έπαιξε με διψήφιο χρόνο συμμετοχής στην ομάδα του. Παρά το γεγονός ότι αυτή είναι μια μόνιμη κατάσταση (δηλαδή το να μην παίζουν οι μικροί στις μεγάλες ομάδες) από την στιγμή που ξέσπασε η οικονομική κρίση το κακό όλο και μεγαλώνει.

Δυστυχώς τα τελευταία χρόνια βλέπουμε να εξελίσσεται μια «μάχη» μεταξύ των μεγάλων της Α1 και στο πεδίο των αναπτυξιακών ηλικιών. Παναθηναϊκός, Ολυμπιακός και εσχάτως ΑΕΚ και Αρης μαζεύουν ότι …κινείται. Μοιάζει σα να θέλουν να πάρουν τους πιτσιρικάδες περισσότερο για να μην τους πάρουν οι άλλοι παρά γιατί έχουν κάποιο σχέδιο για την ανάπτυξη τους και το πως θα τους χρησιμοποιήσουν.

Ποιο θα έπρεπε να είναι το πλάνο:
Οι προπονητές που ασχολούνται με τις αναπτυξιακές ηλικίες και κάνουν συνειδητά αυτή την δουλειά χωρίς να έχουν στόχο να κερδίσουν το πρωτάθλημα, για να μπορέσουν να πάρουν την επόμενη χρονιά μια ομάδα ανδρών όσο πιο ψηλά γίνεται, ξέρουν τι ακριβώς χρειάζονται αυτά τα παιδιά, για να παίξουν όσο καλύτερα γίνεται:

1) Προπόνηση: Οι νέοι παίκτες πρέπει να δουλεύουν καθημερινά πάνω στα βασικά του μπάσκετ. Τα τελειώματα τους, το σουτ από πάσα, το σουτ από ντρίπλα, η πάσα τους, ο χειρισμός της μπάλας, η ικανότητα τους στο ένας εναντίον ενός τόσο με πρόσωπο, όσο και με πλάτη στο καλάθι, το διάβασμα των φάσεων, ώστε να παίρνουν κάθε φορά τι τους δίνει η άμυνα και ποια είναι η σωστή απόφαση, όλα αυτά είναι δεξιότητες που δεν αποκτιούνται από την μια ημέρα στην άλλη. Θέλουν καθημερινή, μεθοδική δουλειά και πολύ χρόνο αφιερωμένο μόνο σε αυτόν τον τομέα. Ταυτόχρονα θα πρέπει να γίνεται δουλειά – εξίσου σημαντική – για την βελτίωση της αθλητικής ικανότητας του μπασκετμπολίστα.

2) Χρόνος συμμετοχής: Το δεύτερο κυρίαρχο ζητούμενο είναι ο χρόνος συμμετοχής σε επίσημα παιχνίδια. Κανένας δεν γίνεται παίκτης μόνο με την προπόνηση, χωρίς να πατήσει το παρκέ, χωρίς να λύσει τα προβλήματα που θα του βάλει η άμυνα και η επίθεση σε ένα παιχνίδι με σημασία, με διαιτητές, με θεατές, με πίεση.

3) Προπονητής: Τα παιδιά χρειάζονται ένα προπονητή που θα τα καθοδηγήσει, θα τους πει την αλήθεια, τι κάνουν καλά και τι δεν κάνουν, που θα δουλέψει μαζί τους, που θα τα ενθαρρύνει, θα τους δώσει αυτοπεποίθηση και θα τα στηρίξει. Κανονικά θα έπρεπε να ξεκινήσουμε με τον κόουτς πρώτο στην σειρά των αναγκών του νέου παίκτη, αλλά δυστυχώς είναι το επάγγελμα τέτοιο, ώστε ένα μήνα μετά την έναρξη της σεζόν μπορεί ο προπονητής που έφερε ένα μικρό στην ομάδα να φύγει, οπότε αν η επιλογή έχει γίνει με κριτήριο μόνο τον τεχνικό, δεν είναι καθόλου σίγουρο ότι θα αποδειχθεί πετυχημένη.

Αντί επιλόγου: Η πρόοδος των νέων παικτών στην Ελλάδα έχει δύο μεγάλους αντιπάλους, τους μάνατζερ και τους γονείς (ευτυχώς όχι όλους). Και οι μεν και οι δε, στην προσπάθεια τους να βοηθήσουν τα δικά τους παιδιά κάνουν το μεγαλύτερη ζημιά που θα μπορούσε να γίνει στους πιτσιρικάδες: Τους κάνουν να πιστέψουν πως είναι κάτι σπουδαίο, ενώ δεν έχουν πετύχει απολύτως τίποτα, ενώ δεν έχουν ξεκινήσει καλά – καλά την δουλειά και την διαδρομή τους. Το τελευταίο πράγμα που χρειάζονται οι παίκτες είναι να τους χαϊδεύουν τα αυτιά, να τους βγάζουν από την λογική της σκληρής, καθημερινής, μεθοδικής δουλειάς. Η (σωστή) νοοτροπία και συμπεριφορά είναι το άλφα και το ωμέγα και αν εκείνοι που υποτίθεται ότι υποστηρίζουν τα παιδιά είναι οι πρώτοι που τα «χαλάνε» τότε είναι απαραίτητο να λύσουμε πρώτα αυτό το πρόβλημα και μετά όλα τα υπόλοιπα…

Πηγή: novasports.gr 

U20 Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS