Oι περισσότεροι από τους μπασκετμπολίστες που πέρυσι κατέκτησαν το ευρωπαϊκό τρόπαιο των Εφήβων στον Βόλο, αλλά φέτος χρειάστηκε να προβιβάσουν την "επόμενη" Εθνική ομάδα στην α' κατηγορία των Νέων, σπατάλησαν τον χειμώνα που μεσολάβησε καθηλωμένοι σε ρόλο θεατή.

Οι μοναδικοί που είχαν σημαντικό ρόλο στην ομάδα τους ήσαν οι δύο που αγωνίζονταν σε κολέγια των ΗΠΑ, οι (απόντες από την ομάδα της Χαλκίδας) Ντόρσεϊ και Μήτογλου.

Ο Βασίλης Χαραλαμπόπουλος κατόρθωσε να βρει χρόνο συμμετοχής στον Παναθηναϊκό όταν αντικαταστάθηκε ο Τζόρτζεβιτς από Έλληνα προπονητή και έφτασε -όπως και ο Τάιλερ Ντόρσεϊ- ως την Εθνική Ανδρών.

Το ίδιο ισχύει για τον Γιώργο Παπαγιάννη, ο οποίος χτύπησε και άνοιξε την πόρτα του ΝΒΑ, ενώ θα κέρδιζε και θέση στη 12άδα της "επίσημης αγαπημένης" στο Προολυμπιακό τουρνουά, αν δεν είχε δουλειές στην Αμερική.

Από τους υπόλοιπους νεαρούς διεθνείς, βρήκαν ζωτικό χώρο -έστω περιορισμένο- κάποιοι που αγωνίζονταν σε μικρομεσαίες ή μικρές ομάδες: Σταμάτης, Σκουλίδας, Μιλεντίγιεβιτς.

Όσοι ανήκουν στον Παναθηναϊκό ή στον Ολυμπιακό (αλλά και στους Άρη, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ) έπαιξαν διακοσμητικό ρόλο, με αστερίσκο την όψιμη ενεργοποίηση των Χαραλαμπόπουλου, Παπαγιάννη.

Πέρασαν πια 15 μήνες από τη μέρα που ο 16χρονος Λούντζης πάτησε παρκέ στους αγώνες του "τριφυλλιού" με την ΤΣΣΚΑ για τα πλέι-οφ της Ευρωλίγκας. Είχε μάλιστα ξένο προπονητή τότε, τον Ντούσκο Ιβάνοβιτς...

"Να δοθούν με υποσχετική, ακόμα και σε ομάδες της Α2", πρότεινε ο προπονητής των Νέων, Ηλίας Παπαθεοδώρου, αφού πρώτα αράδιασε τα ονόματα εκείνων που όλη τη σεζόν μάθαιναν με τα μάτια. "Θα πρέπει οπωσδήποτε να παίξουν. Να παίξουν. Να παίξουν...".

Ο Κώστας Σλούκας πίστεψε στον εαυτό του και έγινε μπασκετμπολίστας τη χρονιά που δόθηκε δανεικός από τον Ολυμπιακό στον Άρη. Ο Γιώργος Πρίντεζης έβαλε χιλιόμετρα όταν αγωνίστηκε (και κέρδισε τον τίτλο του "κορυφαίου νέου παίκτη της χρονιάς") στην Ολύμπια Λάρισας.

Ο Σλούκας ανηφόρισε από την Πειραιά στη Θεσσαλονίκη σε ηλικία 20 ετών, ενώ ο Πρίντεζης μετακόμισε προσωρινά στη Θεσσαλία στα 21 του. Φαίνεται ότι αυτή είναι η κομβική στιγμή για την ανάπτυξη ενός μπασκετμπολίστα. Όχι απαραιτήτως νωρίτερα και πάντως όχι αργότερα.
Σχεδόν όλοι οι εμβληματικοί άσοι του ελληνικού μπάσκετ έδειξαν τις δυνατότητές τους όσο φορούσαν τη στολή κάποιας μικρομεσαίας ή μεγαλομεσαίας ομάδας και άργησαν να ανεβούν στο παλκοσένικο.

Ο Διαμαντίδης έπαιξε στον Ηρακλή ως τα 24 του (όσο κι αν φαίνεται απίστευτο σήμερα). Στην ίδια ηλικία βρισκόταν ο Παπαλουκάς όταν μεταπήδησε από τον Πανιώνιο στον Ολυμπιακό. Ο Σπανούλης άφησε το Μαρούσι για τον Παναθηναϊκό λίγο πριν τα 23α του γενέθλια.

Ο Ζήσης, αλλά και οι Κακιούζης, Ντικούδης, Μπουρούσης ανδρώθηκαν στην ΑΕΚ, η οποία ήταν τότε σημαντικό μέγεθος, αλλά λειτουργούσε και ως φυτώριο και δεν φόρτωνε τους παίκτες της με τα "πρέπει" των δύο "αιωνίων".

Ο Χατζηβρέττας, ο Παπαδόπουλος και ο Σχορτσανίτης χάραξαν στο Ιβανώφειο το ίδιο μονοπάτι που ακολούθησε αργότερα ο Διαμαντίδης. Ο Τσαρτσαρής αγωνιζόταν στο Περιστέρι μέχρι τα 23 του και ο Μάντζαρης μέχρι τα 21.

Οι Παππάς-Γιάνκοβιτς δόθηκαν πακέτο από τον Πανιώνιο στον Παναθηναϊκό στα 23 τους, όπως και ο Περπέρογλου μερικά χρόνια νωρίτερα.

Οι πρωτοκλασάτοι μπασκετμπολίστες που στρατολογήθηκαν από τους μεγάλους ως τινέιτζερ και άνθισαν φορώντας τη δική τους φανέλα είναι ελάχιστοι και πάντως αποτελούν εξαίρεση στον κανόνα: ο Φώτσης, ο Παπανικολάου (που βέβαια έπαιζε στον Άρη ως τα 19), παλαιότερα ο Αλβέρτης, ο Σιγάλας, ο Οικονόμου, ο Ρεντζιάς στον ΠΑΟΚ.

Η μόδα άλλαξε όταν ο Ολυμπιακός συνειδητοποίησε πόσο τζάμπα έχασε τον Διαμαντίδη, ενώ ο Παναθηναϊκός είδε τον ορκισμένο εχθρό του να κατακτά ευρωπαϊκό τρόπαιο χάρη στον οίστρο των πιτσιρικάδων (Παπανικολάου, Σλούκα, Μάντζαρη).

Ξαφνικά, οι Αγγελόπουλοι και οι Γιαννακόπουλοι ξεμολύθηκαν στην αγορά για παιδομάζωμα, χωρίς να πολυεξετάζουν αν χρειάζονταν στ'αλήθεια τους μικρούς ή όχι.

Το σημαντικό ήταν να μη τους πάρουν οι απέναντι. Και αν κάποιος πάει χαμένος, το μοναστήρι νά'ναι καλά. Ας ενδιαφερθούν άλλοι για το μέλλον του ελληνικού μπάσκετ.

Κάπως έτσι, μαζεύτηκαν στον παιδικό σταθμό του ΣΕΦ ή του ΟΑΚΑ όλη η αφρόκρεμα της νέας γενιάς: Χαραλαμπόπουλος, Παπαπέτρου, Παπαγιάννης, Αγραβάνης, Μποχωρίδης, Χριστοδούλου, Κόνιαρης, Τολιόπουλος, Λούντζης, Μουράτος και αρκετοί άλλοι που πέρασαν και δεν ακούμπησαν.

Για κάθε Παπαπέτρου, υπάρχουν δύο Γεωργάκηδες και δύο Διαμαντάκοι.

Ο Άρης, η ΑΕΚ και ο ΠΑΟΚ κοιτάζουν να αρπάξουν όποιο ξεροκόμματο περισσέψει, περισσότερο για να μοσχοπουλήσουν στο μέλλον, παρά για να αξιοποιήσουν. Σε ορισμένες περιπτώσεις, όπως του Θωμά Κώττα, δεν μπορούν καν να τους κρατήσουν.

Το πολύ πολύ να τους ξαναπάρουν μελλοντικά δανεικούς για έναν χρόν...

Η κούρσα των αμούστακων εξοπλισμών ανάμεσα στους "κόκκινους" και τους "πράσινους" συνεχίζεται με αμείωτη ένταση, αφού ο Ολυμπιακός απέκτησε φέτος τον παινεμένο Νίκο Αρσενόπουλο, μόλις 16 ετών.

Παραδόξως, ξέφυγε από την απόχη των δύο ο καλύτερος όλων, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο. Για καλή του τύχη...

Πού θα παίξουν λοιπόν όλοι αυτοί οι φερέλπιδες διεθνείς των 18, των 19, των 20, ακόμα και των 16 Μαϊων; Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός σπανίως έχουν την πολυτέλεια να στριμώξουν κάποιον από αυτούς στη δωδεκάδα τους, έστω και σε ασήμαντους αγώνες του ελληνικού πρωταθλήματος.

Γιατί να μη δοθεί δανεικός ο Μουράτος στο Λαύριο ή ο Κόνιαρης στην παλιά του ομάδα, τον ΠΑΟΚ;

"Διότι είναι προτιμότερο να αντιμετωπίζουν παικταράδες στις προπονήσεις, παρά να γυμνάζονται όλο τον χρόνο παρέα με παρακατιανούς και με προπονητές δεύτερης διαλογής", έρχεται η πληρωμένη απάντηση από το Φάληρο και από την Καλογρέζα.

Δεν είναι παράλογο αυτό. Θεωρητικά, ο Λούντζης κατεβάζει τη μπάλα με αντίπαλο τον Καλάθη 5-6 φορές την εβδομάδα, ενώ ο Αγραβάνης σκληραγωγήθηκε κυνηγώντας τον Πρίντεζη και ακούγοντας τις φωνές του Σφαιρόπουλου.

Αποκλείεται να είναι τυχαίο, ότι οι νεαροί γκαρντ που ανήκουν στον Παναθηναϊκό (Κόνιαρης, Λούντζης) ξεσηκώνουν το παιχνίδι του Διαμαντίδη, ενώ ο Τολιόπουλος του Ολυμπιακού θυμίζει 20χρονη κόπια του Σπανούλη.

Θα πρέπει, όμως, και να παίξουν οι μικροί, για να διορθώσουν στην πράξη τις οφθαλμοφανείς αδυναμίες που έχουν οι περισσότεροι στα βασικά του αθλήματος (σουτ, πάσα, ντρίμπλα, προσωπική άμυνα).

Υπάρχουν τεράστιες διαφορές από χαρακτήρα σε χαρακτήρα, αλλά τα λεπτά συμμετοχής σε υψηλό επίπεδο ανταγωνισμού αποτελούν κοινό παρονομαστή και λίπασμα για όλους τους εξελίξιμους πιτσιρικάδες.

Κάποιοι θα βελτιωθούν μέσα από τις προπονήσεις, άλλοι χρειάζονται περισσότερο παιχνίδια. Μόνο όμως οι ευθύνες και οι αποτυχίες μπορούν να ατσαλώσουν χαρακτήρες.

Κατά κάποιον τρόπο, η ήττα των μικρών από την Ισλανδία ήταν αυτή που δρομολόγησε την επική ανατροπή στο κρίσιμο ματς με τους Κροάτες.

Τώρα που αποχώρησαν ή αποχωρούν από το προσκήνιο οι τελευταίοι των Μοϊκανών, το ελληνικό μπάσκετ δεν έχει πια την πολυτέλεια να χάνει ταλέντα.

Πηγή: gazzetta.gr 

U20 Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS