Μην ξαναθαμπώσεις την εικόνα σου!

Μετά τον Νίκο Γκάλη και ο Παναγιώτης Φασούλας μπήκε στο "πάνθεον", ή όπως το ονομάζουμε εμείς Hall of Fame της ΦΙΜΠΑ. Καθένας (εκ των δύο) είναι μια τεράστια προσωπικότητα, όπως και κάθε μέλος αυτού του κλειστού κλαμπ, οπότε δεν έχουμε πολλά να συζητήσουμε γύρω από την αθλητική τους αξία. Κοινωνικότατος κι έξω καρδιά ο Φασούλας, κλειστός χαρακτήρας ο Γκάλης κι όμως η εικόνα της "αράχνης" έχει ξεθωριάσει…

Δεν θα παρασυρθούμε από την αρθρογραφία της "Αυγής", για να τα βάλουμε συλλήβδην με όσους Έλληνες (και μη, καθώς αρκετοί από αυτούς που κατέκτησαν την αθλητική κορυφή ήταν εκ μεταγραφής) σήκωσαν ψηλά την Ελλάδα. Ούτε θα επιχειρήσουμε να εισέλθουμε στον λαβύρινθο του αναθέματος του πρωταθλητισμού και της εξιδανίκευσης του λαϊκού μαζικού αθλητισμού, καθώς χωρίς ινδάλματα και πρότυπα δεν πάνε τα παιδιά να αθληθούν.

Ο Παναγιώτης Φασούλας υπέστη ανάλογη φθορά με αυτή που υπέστη ο Πύρρος Δήμας. Κατά σύμπτωση (;) αμφότεροι υπηρέτησαν τον ίδιο πολιτικό φορέα, όμως είναι δεδομένο πως η (με την καλή έννοια) εκμετάλλευση της αναγνωρισιμότητας και της αγάπης που φέρνει ο αθλητισμός, η κεφαλαιοποίηση με μια βουλευτική έδρα, έχει ενίοτε αρνητικά αποτελέσματα.

Η "αράχνη" είχε απαντήσει (στα τέλη της δεκαετίας του '80, στο περιοδικό - θρύλος της εποχής, το "Τρίποντο") σε ερώτηση αν σκέφτεται ποτέ να πολιτευτεί: "Ο 300ο βουλευτής είναι 300η φωτοτυπία του αρχηγού του κόμματος κι εγώ δεν γουστάρω να είμαι φωτοτυπία κανενός". Πρόδηλο είναι πως μετά άλλαξε άποψη και τη συνέχεια μάλλον τη γνωρίζετε.

Πρόδηλο είναι πως δεν επιχειρούμε να δαιμονοποιήσουμε την ενασχόληση με τα κοινά. Κάθε άλλο, ενεργοί πολίτες, άνθρωποι που είναι πετυχημένοι στον χώρο τους και συνάμα λαοπρόβλητοι πρέπει να βγαίνουν μπροστά. Δεν είναι η πολιτική που καταστρέφει την εικόνα των ινδαλμάτων, αλλά ο τρόπος άσκησής της.

Το λάθος του Φασούλα μπορεί να στέρησε από τον ΠΑΟΚ ένα ευρωπαϊκό (κόντρα στη Ρεάλ), αλλά αυτό ξεπερνιέται. Η κακή πολιτική απόφαση, η στήριξη μέτρων που έρχονται σε αντίθεση με το… κοινό περί δικαίου αίσθημα και κυρίως η τυφλή υπακοή στις "προσταγές" του αρχηγού, η κομματική πειθαρχία, ο ξύλινος λόγος, ενοχλούν. Κι όταν όλα αυτά τα πράττουν άνθρωποι που έχουν μπει στο σαλόνι σου, όπως ο Φασούλας και τα άλλα παιδιά το 1987 (ή ο Πύρρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες), σε ενοχλεί περισσότερο.

Ό,τι γράφει δεν ξεγράφει κι ο Παναγιώτης Φασούλας κουβαλά την ιστορία του. Με τα λάθη του, με τα καλά του, είναι υποχρεωμένος να ζει με τις αποφάσεις που πήρε. Ως παίκτης, τώρα ως μέλος του Hall of Fame, ξεχώρισε. Κι ως άνθρωπος, με 213 εκατοστά ύψος, ξεχωρίζει σε κάθε του βήμα. Ως πολιτικός, θαρρώ ότι χάθηκε στον σωρό. Γι' αυτό και θάμπωσε η εικόνα του, γι' αυτό και έχασε μέρος της αίγλης του.

Νέος άνθρωπος είναι, ανήσυχος (όσο ποτέ) και θαρρώ πως σύντομα θα μας απασχολήσει. Είτε με την ενασχόλησή του με την Ομοσπονδία του μπάσκετ, είτε με ό,τι εκείνος επιλέξει. Ποιος είμαι εγώ να τον συμβουλεύσω; Αλίμονο! Δεν θα το τολμήσω. Ο ίδιος είναι ευφυέστατος και μπορεί να ξεχωρίσει πότε λάμπει (σαν σήμερα) και πότε κάνει… βήματα και λάθος ντρίμπλα.