Δεδομένου μάλιστα ότι το επόμενο Μουντομπάσκετ θα διεξαχθεί το 2019, όπως και εκείνο του 2006, ξανά στην Απω Ανατολή (Κίνα), τότε θα έχουμε συμπληρώσει δεκατρία χρόνια στη σκλαβιά και η καταμέτρησις θα συνεχίζεται...

Σήμερα, λοιπόν, 1η Σεπτεμβρίου, συμπληρώνονται δέκα χρόνια από το εφεξής καλούμενο έπος της Σαϊτάμα, που υπήρξε η προτελευταία αναλαμπή της Εθνικής ομάδας μπάσκετ: είχε προηγηθεί ο θρίαμβος στο Ευρωμπάσκετ του 2005, ακολούθησε το ασημένιο μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ του 2006 και η τριλογία έκλεισε με το χάλκινο στο Ευρωμπάσκετ του 2009, που ακόμη -και δεν ξέρω για όσο καιρό ακόμη- μας στοιχειώνει...

Σαν σήμερα λοιπόν: σαν σήμερα, Παρασκευή πρωί, όπου όλη η Ελλάδα (εάν δεν βγήκε στους δρόμους και δεν έκανε ντου, όπως παλιά, στην Ομόνοια) αφού πρώτα έμεινε άναυδη, ύστερα γλέντησε με την ψυχή της μια από τις μεγαλύτερες νίκες στην ιστορία του αθλητισμού μας...

Εδώ οφείλω να ομολογήσω πως η όποια κατάταξη των κορυφαίων νικών στην ιστορία του ελληνικού αθλητισμού ποικίλλει αναλόγως με τα κριτήρια και τις προτιμήσεις ενός εκάστου: άλλοι θα έβαζαν κάποιο χρυσό μετάλλιο (σε ατομικό σπορ) στους Ολυμπιακούς Αγώνες, άλλοι την πρωτιά του Στέλιου Κυριακίδη στον μαραθώνιο της Βοστώνης το 1946 και άλλοι κάποιες από τις νίκες που εκτόξευσαν την Ελλάδα στον έβδομο ουρανό, όπως ο τελικός του Ευρωμπάσκετ του ‘87 με τη Σοβιετική Ενωση, ο τελικός του Εuro του 2004 με την Πορτογαλία, o τελικός του Ευρωμπάσκετ του 2005 με τη Γερμανία ή ακόμη και οι αντίστοιχοι ημιτελικοί με τη Γιουγκοσλαβία, με την Τσεχία και με τη Γαλλία.

Ως γνωστόν, δεν υπάρχει τελικός χωρίς ημιτελικό και αυτή είναι η ιδιαιτερότητα του συγκεκριμένου αγώνα: ότι διεκδικεί την πρωτοκαθεδρία στα ελληνικά αθλητικά επιτεύγματα και ασφαλώς συγκαταλέγεται στις πιο παταγώδεις εκπλήξεις στην ιστορία του παγκόσμιου μπάσκετ, χωρίς να είναι τελικός και -το κυριότερο- χωρίς να γίνει το σκαλοπάτι προς την κορυφή...

Το επισημαίνω αυτό διότι σαράντα οκτώ ώρες αργότερα κι ενώ πετούσαμε πάνω στο συννεφάκι, μας προσγείωσαν οι Ισπανοί σε έναν τελικό που αφενός μας χάλασε το αριστούργημα και αφετέρου μας ανάγκασε να τους δαιμονοποιήσουμε ως θύτες...

Μας έφυγαν οι πόντοι στον τελικό (47-70), ενώ στον ημιτελικό μάς περίσσεψαν κιόλας, υπό την έννοια ότι η ελληνική ομάδα πέτυχε «κατοστάρα» (101-95) και, όπως εκ των υστέρων λάνσαρε τη φράση ο Αντώνης Φώτσης, προκάλεσε «κοκομπλόκο» στους Αμερικανούς και ανάγκασε τον Καρμέλο Αντονι να μείνει ενεός, σαστισμένος και με το βλέμμα στο άπειρο την ώρα που ακουγόταν η κόρνα της λήξης και οι παίκτες της Εθνικής χόρευαν δίπλα του συρτάκι!

Δεν ξέρω εάν η νίκη της Εθνικής κόντρα στη Μέκκα του μπάσκετ είναι η κορυφαία στιγμή του ελληνικού (ομαδικού) αθλητισμού, αυτό σηκώνει μεγάλη κουβέντα, που σε ό,τι αφορά το μπάσκετ προφανώς μπορεί να τη στοιχειοθετήσει ως καθ’ ύλην αρμόδιος (και παρών σε όλες τις υποψήφιες) ο Παναγιώτης Γιαννάκης...
Είμαι όμως σίγουρος ότι κάποιοι πολύ συγκεκριμένοι λόγοι καθιστούν αυτήν τη νίκη ως πολύ ξεχωριστή και μοναδική, μάλιστα αυτοί οι λόγοι, εκτός του ότι κολακεύουν εμάς, αφορούν και τους άλλους!

Το μεγαλύτερο παράσημο για την Εθνική είναι ότι φανέρωσε τη χαμαιλεόντεια φύσης της και έριξε στο καναβάτσο τους Αμερικανούς όχι με κλεφτοπόλεμο και... τσικιρικιτζίδικο μπάσκετ, αλλά παίζοντας (και όχι εξαναγκαστικά, αλλά κατ’ επιλογήν, με όσο ρίσκο ενείχε μια τέτοια τακτική) στο δικό τους τέμπο, στη δική τους ταχύτητα, στα δικά τους αθλητικά προσόντα και στο δικό τους σκορ...

Δεν συρθήκαμε σε αυτό, ίσα ίσα εμείς βαράγαμε το ντέφι και δίναμε τον ρυθμό!

Πέρα από τον πάταγο που προκάλεσε στο παγκόσμιο στερέωμα η νίκη της Εθνικής, άλλαξε -και μάλιστα σε θεαματικό βαθμό- τον ρουν της ιστορίας του παγκοσμίου μπάσκετ: από εκείνη την ημέρα, εδώ και μια γεμάτη δεκαετία, οι Αμερικανοί δεν έχουν γνωρίσει καμιά, μα καμιά ήττα, μετρούν 76 απανωτές νίκες και ενώ έφυγαν από τη Σαϊτάμα (και μάλιστα σαν τους κλέφτες, με έναν εκτός πρωτοκόλλου και κατά παράβασιν του προγράμματος μικρό τελικό το Σάββατο) με μια τρίτη σερί αποτυχία μετά την Ιντιανάπολις και την Αθήνα, έκτοτε μετρούν έξι χρυσά μετάλλια σε ισάριθμες διοργανώσεις!

Το παραδέχθηκε δημοσίως και ευθαρσώς τις προάλλες στο Ρίο ο Μάικ Σιζέφσκι, επικαλούμενος μάλιστα και τη «ζώσα» μαρτυρία του «Μέλο», ότι εκείνη η ήττα τούς προσγείωσε στην πραγματικότητα, τους προβλημάτισε, τους έθιξε τον εγωισμό, και το κυριότερο: τους ανάγκασε άρον άρον να επανασχεδιάσουν την εθνική μπασκετική πολιτική τους...

Σε όλα αυτά θα συμπλήρωνα κι άλλο ένα όφελος που αποκόμισαν: έμαθαν να αμύνονται στα pick n’ roll, διότι εκείνο το βράδυ ο «Νο 4», όπως είχε πει ο «coach K» αναφερόμενος στον Παπαλουκά, ήταν ασύλληπτος και (σύμφωνα με τον μεταγενέστερο υπολογισμό του Αντονι) έστησε δεκαεπτά τέτοιες φάσεις που κατέληξαν σε καλάθι!

Από τότε πέρασαν κιόλας δέκα χρόνια, στα οποία (για να μην παρεκκλίνω από το πνεύμα του προλόγου μου) μένουμε σκλάβοι των αναμνήσεών μας, που μπορεί να είναι ένδοξες, αλλά όλο και ξεμακραίνουν...

Πηγή: εφημερίδα "Goal"

Σκουντής ΗΠΑ Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS