Στο μυαλό του Διαμαντίδη

Κι είναι αλήθεια πως πριν γράψω αυτό το κείμενο, επιχείρησα να… μπω στο μυαλό του Δημήτρη Διαμαντίδη.

Ένα ξερακιανό παλικάρι από την Καστοριά, κατέκτησε όλη την Ελλάδα, κέρδισε τον θαυμασμό φίλων και (κυρίως) εχθρών (μιλώντας με όρους αθλητικούς, αν κι αδόκιμη έκφραση). Προς τιμήν του έρχονται η ΤΣΣΚΑ Μόσχας, η Μακάμπι Τελ Αβίβ, η Μπαρτσελόνα. Μόνο τα ονόματά των κλαμπ να προφέρεις, κολλάει το στόμα σου.

Σε λίγες ώρες το "ανφάν γκατέ" (enfant gâté και γαλλιστί) του ευρωπαϊκού μπάσκετ θα τον τιμήσει σε μια σεμνή εκδήλωση, ενώ μεθαύριο θα νιώσει την ύψιστη των αποθεωτικών στιγμών, όταν η φανέλα του θα φεύγει από το παρκέ και θα ανεβαίνει στον ουρανό του "Νίκος Γκάλης". Καλά να είναι ο άνθρωπος έχει βγάλει ένα σκασμό χρήματα, έχει κερδίσει (με την αξία του) την απόλυτη αναγνώριση κι όμως…

Όταν ρωτήθηκε τι θα πει στα παιδιά του απάντησε "ότι ο μπαμπάς έπαιζε μπάσκετ"! Όταν ρωτήθηκε τι θα απαντήσει αν κάποιος πιτσιρικάς του πει ότι θέλει να γίνει Διαμαντίδης, περιορίστηκε στο… "να μην γίνει σαν εμένα, να κάνει αυτό που αγαπά. Να γίνει καλός άνθρωπος, να μάθει να συνεργάζεται".

Προσπάθησα να μπω στο μυαλό του, αλλά με ξεπέρασε. Ίσως γιατί απλά είναι ο Διαμαντίδης. Ο τόσο ξεχωριστός, όπως ανάγλυφα τον παρουσίασαν ο Δημήτρης Ιτούδης κι ο Αργύρης Πεδουλάκης, αλλά κι οι υπόλοιποι αντίπαλοι και συμπαίκτες, που μίλησαν γι' αυτόν. Όταν του ζητήθηκε να διαλέξει ποιο τρίποντο θα ήθελε να ξαναπετύχει, το Σάββατο που θα παίξει απάντησε "δεν πρόκειται να το βάλω", καθώς -όπως αποκάλυψε- δεν έχει ακουμπήσει την μπάλα του μπάσκετ, από τότε που το… έκοψε.

Η παρουσία του Διαμαντίδη στα γήπεδα (κι εκτός αυτών) επιβεβαιώνει πως ό,τι λάμπει δεν είναι χρυσός, αλλά ό,τι είναι χρυσός δεν χρειάζεται να κάνεις κάτι για να λάμψει.

Του το είπα και στη συνέντευξη Τύπου, το γράφω κι εδώ. Ένας φίλος μου (εξαιρετικός δικηγόρος, άρρωστος "γάβρος"), όταν συζητούσαμε παραμονές κάποιων εκ των "αιώνιων" τελικών, μου έλεγε πως "αν είμαστε μπροστά δύο πόντους και σουτάρει άτσαλα ο Διαμαντίδης το τελευταίο σουτ, θα χτυπήσει η μπάλα στο στεφάνι, θα σηκωθεί πάνω, θα βρει σε ένα πουλί που θα έχει μπει από το παράθυρο και θα καταλήξει στο καλάθι"…

Ήταν τόσο σίγουροι οι αντίπαλοι για το αποτέλεσμα της τελευταίας προσπάθειάς του, όταν η μπάλα "έκαιγε". Ο ίδιος είπε "δεν ήμουν ποτέ σίγουρος. Άλλα μπήκαν, άλλα όχι. Δούλευα για να βάζω καλάθια" και αστειευόμενος συμπλήρωσε "τελικά ο φίλος σου μάλλον θεωρούσε πως ήμουν τυχερός".

Η απάντηση είναι μία: Εμείς είμαστε τυχεροί που σε γνωρίσαμε. Όχι για τις μεγάλες στιγμές και συγκινήσεις, αλλά για τον τόσο ανεπανάληπτα σεμνό σου χαρακτήρα.

Αντί επιλόγου: Η αίθουσα που έγινε η συνέντευξη Τύπου ήταν μισοάδεια. Οι νεότεροι συνάδελφοι ή έχουν πολύ φορτωμένο πρόγραμμα, ή έχουν πολύ μικρή επαφή με το άθλημα. Ήταν εκεί, όμως, ένας Δημοσιογράφος που δεν ασχολείται ενεργά με το μπάσκετ. Ο Χρήστος Σωτηρακόπουλος. Κι όταν, στο τέλος, μιλώντας τον ρώτησα "πώς από δω" απάντησε "ε, Διαμαντίδης είναι αυτός". Γι' αυτό είναι Σωτηρακόπουλος αυτός, συμπληρώνω…

Υ.Γ.: Το ότι το αντίο του Δημήτρη Διαμαντίδη δίνεται στο "Νίκος Γκάλης" μοιάζει με… δώρο Θεού. Κι όσοι είχαμε την τύχη να προλάβουμε να δούμε και τους δύο να παίζουν, θα έχουν ιστορίες να λέμε στα παιδιά μας.

Υ.Γ.1: Δεν ξέρω αν κατόρθωσα να καταλάβω πώς σκέφτεται ο Διαμαντίδης. Όμως η περίπτωσή του είναι από αυτές που πρέπει να αναλυθούν από επιστήμονες της συμπεριφοράς, από αυτές που αξίζει να γίνουν μελέτες και βιβλία.

Υ.Γ.2: Τυχαίο που Γκάλης και Διαμαντίδης μιλούσαν από σπάνια έως καθόλου;