Χθες, όπου το ημερολόγιο έδειχνε 12 Οκτωβρίου και κάθε τέτοια ημέρα οι λεγάμενοι γιορτάζουν την «Dia de Hispanidad», εις ανάμνησιν της άφιξης του Χριστόφορου Κολόμβου (το 1492) στις Μπαχάμες: τότε βεβαίως ο Γενοβέζος θαλασσοπόρος νόμιζε ότι είχε φτάσει στις Ινδίες και δεν φανταζόταν ποιον ορίζοντα άνοιγε, αλλά δικαιολογείται διότι δεν είχε στη διάθεσή του GPS!

Σε αντίθεση με τον Κολόμβο, ο Ολυμπιακός, ανήμερα της εθνικής εορτής και της γενικής αργίας των Ισπανών, πήγε στη Μαδρίτη εφοδιασμένος με συσκευή πλοήγησης αλλά τζίφος! Στο τέλος της ημέρας, και παρά τις αποσπασματικές, φιλότιμες, πλην ατελέσφορες προσπάθειές του, έφυγε με άδεια χέρια. Και το χειρότερο: έφυγε και επιστρέφει στο σπίτι του για να αντιμετωπίσει τον Παναθηναϊκό όχι απογοητευμένος (καθότι είναι νωρίς για να κυριεύεται από τέτοια συναισθήματα) αλλά σίγουρα προβληματισμένος, μπερδεμένος και αδικημένος.

Αδικημένος από τον εαυτό του!

Λένε πως όσα φέρνει η ώρα δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος και χθες οι «ερυθρόλευκοι» συνειδητοποίησαν με σκληρό τρόπο το νόημα της παροιμιώδους φράσης. Πώς; Μα επειδή, στην πραγματικότητα, όλη η υπόθεση κρίθηκε μέσα σε τέσσερα λεπτά, στα οποία στύφτηκαν οι καρποί, βγήκε το ζουμί, γλυκό για τους μεν, πικρό για τους δε!

Δεν φταίει το κρεσέντο του Γιουλ, που πρόλαβε ο μπαγάσας να βάλει 15 (από τους 24 της Ρεάλ) πόντους στα πρώτα δέκα λεπτά...

Δεν φταίει το (ένα από τα τρία, σε στυλ «καινούργιο κοσκινάκι μου και πού να σε κρεμάσω») αντιαθλητικό φάουλ τού ούτως ή άλλως ασφυκτικά πιεζόμενου Σπανούλη, το οποίο έγινε το όχημα των Μαδριλένων για να μετατρέψουν το 42-42 σε 47-42...

Δεν φταίει επ’ ουδενί η δεδομένη κυριαρχία της Ρεάλ στη frontline, πολλώ δε μάλλον από τη στιγμή που ο Γιανγκ δεν πατάει καλά και ακόμα σέρνει το βασανισμένο ποδάρι του...

Το γεγονός που εν τέλει καταδίκασε τον Ολυμπιακό στην ήττα και οδήγησε τη Ρεάλ στο +18 (με το no mercy τρίποντο του Γιουλ στην εκπνοή) ήταν ό,τι έγινε στο τελευταίο τετράλεπτο της τέταρτης περιόδου: ό,τι έγινε και ό,τι δεν έγινε σε αυτά τα τέσσερα λεπτά τοξικού θηλασμού (που λέει και το τραγούδι των Active Member) και έριξε τους Πειραιώτες στη μαύρη τρύπα από την οποία δεν μπόρεσαν να ξανασηκώσουν κεφάλι και να δραπετεύσουν.

Και τι δεν έγινε λοιπόν σε αυτό το διάστημα, στο οποίο η Ρεάλ έτρεξε ένα σερί 15-2 (μετά το διά χειρός Μάντζαρη 49-51), ως μέρος του συνολικού 34-14 των τελευταίων 14 λεπτών! Ενώ μέχρι τότε ο Ολυμπιακός κουτσά στραβά πήγαινε το ματς εκεί όπου τον βόλευε, και πάντως τη δεδομένη στιγμή είχε το momentum, ξαφνικά έπαθε κλακάζ και τα είδε όλα κωλυόμενα: έβαλε τον ωσεί παρόντα Ρούντι Φερνάντεθ στην εξίσωση, απώλεσε τα αμυντικά ριμπάουντ και χάρισε δεύτερες ευκαιρίες στους οικοδεσπότες, παρουσίασε έλλειμμα αυτοσυγκέντρωσης, χρεώθηκε με τεχνική ποινή (από μια απερίσκεπτη, αψυχολόγητη και σε κάθε περίπτωση παιδιάστικη αντίδραση του Αγραβάνη) και εξέθεσε την ορθή και δικαιολογημένη επιλογή του Σφαιρόπουλου να παίξει χωρίς τον Σπανούλη και τον Πρίντεζη.

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, το πολλά υποσχόμενο 49-51 μετατράπηκε μέσα σε τέσσερα μοιραία λεπτά σε 64-53 και ο Ολυμπιακός (με αγνοούμενο τον Ερικ Γκριν, μηδέν πόντοι με 0/4 σουτ σε 15 λεπτά) είδε τη Ρεάλ να καλπάζει, να του αφήνει τη σκόνη της στη μούρη του και να τον αναγκάζει έκτοτε να κυνηγάει χίμαιρες με τον Λοτζέσκι.

Ως γνωστόν, οι χίμαιρες δεν πιάνονται και, τούτου δοθέντος, οι πρωταθλητές Ελλάδος γνώρισαν μια ήττα που τους κάθεται βαριά στο στομάχι, αλλά μπορεί και πρέπει να λειτουργήσει ως σήμα συναγερμού για τη συνέχεια.

Πηγή: εφημερίδα Goal

Σπανούλης Ελλάδα Μπάσκετ SPORTS Ολυμπιακός