Ο Γκάλης, το λάθος με Πεδουλάκη και ο διάδοχος!

Στις 18 Οκτωβρίου 1994, ο Νίκος Γκάλης έφυγε με ταξί από το κλειστό του Μετς, θεωρώντας (δικαιολογημένα) πως ο προπονητής του (Κώστας Πολίτης) τον αδικούσε. Ο τότε πρόεδρος του Παναθηναϊκού, Παύλος Γιαννακόπουλος, προσπάθησε να συμβιβάσει τα πράγματα, αλλά "υποχρεώθηκε" να στηρίξει τον προπονητή της ομάδας.

Στις 18 Οκτωβρίου 2016 ο Αργύρης Πεδουλάκης έφυγε από τον Παναθηναϊκό μετά από μια ήττα (βαριά κι ασήκωτη) στο πρωτάθλημα. Είναι ο προπονητής για τον οποίο ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος είχε πει αρχικά (μετά την κατάκτηση με 3-0 νίκες του τίτλου) ότι ήταν ο δεύτερος καλύτερος Ευρωπαίος κόουτς, μετά τον Ομπράντοβιτς.

Είναι ο προπονητής για τον οποίο φέτος (όταν αποφασίστηκε η επέκταση της συνεργασίας) ο "ισχυρός άνδρας" του Παναθηναϊκού είχε πει ότι έκανε λάθος που τον απομάκρυνε και πως διόρθωσε το λάθος του επαναφέροντάς τον. Πρόλαβε να παίξει ένα ματς για το Κύπελλο, δύο για το πρωτάθλημα κι ένα για την Ευρωλίγκα και στην πρώτη ήττα έφυγε.

Για την οικονομία του χώρου θα συμφωνήσουμε ότι ο Αργύρης Πεδουλάκης δεν είναι προπονητής για τον Παναθηναϊκό. Έχω την εκ διαμέτρου αντίθετη άποψη, αλλά δεν είναι της παρούσης. Δεν κάνει για τον Παναθηναϊκό. Δεν έκανε κι ο Ντούσκο Ιβάνοβιτς, δεν έκανε κι ο Σάσα Τζόρτζεβιτς. Αλήθεια, ποιος κάνει;

Κάποτε "θεοί και δαίμονες" προσπαθούσαν να πείσουν τους… πρεσβύτερους πως δεν έκαναν για το "τριφύλλι" ο Ζέλικο Παβλίσεβιτς και αργότερα ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς. Άλλωστε, δεν υπάρχει προπονητής που δεν αμφισβητείται, σε όλα τα μήκη και πλάτη του κόσμου.

Ο Παναθηναϊκός, όμως, είχε σταθερή πολιτική. Ο προπονητής είχε τον χρόνο να δουλέψει, να δείξει το έργο του και να κριθεί βάσει αυτού. Ακόμα κι αν ήταν προφανής η αποτυχία, ολοκλήρωνε τον κύκλο του, κάτι που πλέον δεν γίνεται. Η εποχή έχει αλλάξει, οι ταχύτητες είναι διαφορετικές, αλλά πρέπει πάντα να υπάρχουν σταθερές.

Ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος πήρε μια απόφαση. Σωστή ή λάθος, θα κριθεί σε βάθος χρόνου. Μόνο που (έστω και συγκυριακά να συμβαίνει), όταν αλλάζεις προπονητές κάθε τρεις και λίγο, στο τέλος ποιος σοβαρός προπονητής θα θελήσει να δουλέψει στην ομάδα σου; Ποιος προπονητής θα νιώσει ασφαλές το περιβάλλον για να εργαστεί;

Κανείς φίλος του Παναθηναϊκού δεν μπορεί να είναι ικανοποιημένος από την εικόνα στο ΣΕΦ. Φταίει ο Πεδουλάκης; Προφανώς, αφού είναι κομμάτι (σημαντικό) της ομάδας. Όμως, αλήθεια, φταίει που δεν έπαιρναν ριμπάουντ οι παίκτες του; Φταίει που δεν έδειξαν την ίδια δίψα με τους αντιπάλους τους; Μάλλον όχι. Σε μια ήττα φταίνε όλοι, αλλά μιλάμε για μια ήττα (βαριά), που δεν καθορίζει το παραμικρό.

Ακόμα κι αν αυθαίρετα συμφωνήσουμε πως με αυτήν την ήττα ο Παναθηναϊκός χάνει το πλεονέκτημα έδρας για τα πλέι οφ, θυμηθείτε τι έχει γίνει τα τελευταία χρόνια, πόσο εύκολα σπάνε οι έδρες. Το πρωτάθλημα θα κριθεί -έτσι κι αλλιώς- τον Μάιο. Άρα, προς τι η σπουδή αλλαγής προπονητή;

Προσπερνώ και τα του Αμερικανού βοηθού, και τις λεπτομέρειες. Η ουσία είναι πως ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος δεν μπορεί να συμβιβαστεί με την ιδέα της ήττας. Ως έναν βαθμό είναι καλό αυτό. Ου μην κι εξαιρετικό. Ως έναν βαθμό. Από ένα σημείο και πέρα, γίνεται πρόβλημα, για λόγους που εξήγησα πιο πάνω, αλλά και λόγους που καθένας μπορεί να αντιληφθεί.

Αλήθεια, δεν ήταν προαπαιτούμενο η αξιοποίηση του ελληνικού κορμού και ιδιαίτερα του ταλαντούχου Χαραλαμπόπουλου; Μα δεν βγήκαν συστήματα για τον starter (σε όλα τα ματς) πιτσιρικά; Δεν πήρε μπάλες κι οδηγία να ποστάρει τον Σπανούλη; Δεν είχε ρόλο στην άμυνα; Τι άλλο να κάνει κάποιος για να αξιοποιήσει την επένδυση του "τριφυλλιού";

Είναι αυτονόητο πως η χρησιμοποίηση νεαρών (βλέπε Αγραβάνης στη Μαδρίτη) εμπεριέχει το στοιχείο του ρίσκου. Αν δεν θέλει κάποιος να το πάρει, δίνει τους "μικρούς" δανεικούς για να ψηθούν, όπως συνέβη με Σλούκα, Πρίντεζη, ή ακόμα και με Διαμαντίδη, Τσαρτσαρή, Σπανούλη, Παπανικολάου, Αγραβάνη κτλ. Αν θέλει να τους κρατήσει και να ωριμάσουν εντός της ομάδας, πρέπει να συμφωνεί ότι θα πάθει (η ομάδα) για να μάθουν (οι μικροί).

Παίκτης δεν γίνεται κανείς, παίζοντας τρία - πέντε λεπτά, στο τέλος ενός αγώνα που είναι στο +20 και οι παίκτες των δύο ομάδων απλά περιμένουν να λήξει για να πάνε σπίτια τους. Γίνεται τρώγοντας σφαλιάρες, σαν αυτή στο ΣΕΦ.

Προσωπικά είχα στηρίξει από την πρώτη στιγμή το πλάνο της ελληνοποίησης. Ήτοι της υπομονής, προκειμένου να "ανδρωθούν" οι νεαροί (τότε) παίκτες. Και θαρρώ ότι η διαδρομή του Γιώργου Παπαγιάννη δικαιώνει τον Δημήτρη Γιαννακόπουλο για την επιλογή του. Δεν είμαι σίγουρος ότι ο ίδιος ακόμα πιστεύει σε αυτό το πλάνο.

Αντί επιλόγου: Θαρρώ πως είναι λανθασμένη η απόφαση, τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Και πως όποιος κι αν είναι ο αντικαταστάτης του Πεδουλάκη, πρέπει να έχει τον χρόνο που δεν είχε εκείνος, για να φτιάξει ομάδα.