Ε, καιρός φέρνει τα λάχανα, καιρός τα παραπούλια, που λέει και μια... καταλανική παροιμία η οποία επιβεβαιώθηκε χθες προς τέρψιν του Τσάβι: αυτήν τη φορά ο Παναθηναϊκός δεν επέζησε μονάχα της (νέας) παράτασης και του θρίλερ, αλλά και της δικής του αυτοχειρίας!

Τέλος καλό, όλα καλά, όπως έλεγε και ο Σαίξπηρ, άλλωστε έχοντας μπροστά τους το ταξίδι στη Μαδρίτη για τον αγώνα με τη Ρεάλ και στο καπάκι το ντέρμπι με τον Ολυμπιακό, οι «πράσινοι» δεν έχουν ούτε τον χρόνο ούτε την πολυτέλεια να κοιτάξουν πίσω τους και συν τοις άλλοις η αλώβητη έδρα και το 4-2 δεν είναι δα και ευκαταφρόνητα στοιχεία ταυτότητος σε αυτόν τον Μαραθώνιο σε ρυθμό σπριντ!

Οι νίκες είναι σαν το χαλί που κουκουλώνουν τα προβλήματα και αυτά δεν έλειψαν χθες από τον Παναθηναϊκό, που ενώ έβγαλε τη Μακάμπι εκτός ρυθμού, την εξανάγκασε σε λάθη, την κράτησε πολύ μακριά από τον μέσο όρο των 86,6 πόντων και προηγήθηκε με 46-30 και με 64-52 (με δυο τρίποντα του Μποχωρίδη, εκ των οποίων το πρώτο έμοιαζε με... προσευχή) αίφνης και εντελώς ανεξήγητα το ‘ριξε στο σορολόπ, έπαιξε με τη φωτιά και γλύτωσε από τύχη το ολοκαύτωμα!

Το γλύτωσε -για να είμαι ακριβής- από την (καλή) τύχη και από το ένστικτο της αυτοσυντήρησης που διαθέτει και το εξόρυξε in extremis ο Τζέιμς Γκιστ: μπορεί ο Κρις Σίνγκλετον να έκανε το ματς της ζωής του και να το πασπάλισε με ατομικό ρεκόρ στην Ευρωλίγκα (26 πόντοι), αλλά αυτός που έσωσε την παρτίδα στην κανονική διάρκεια του ματς και την κέρδισε κιόλας στην παράταση ήταν ο πιο μπαρουτοκαπνισμένος από τους συμπατριώτες του...

Οι «πράσινοι» σταμάτησαν να παίζουν στο 64-52, οι Ισραηλινοί με τη λογική του «όποιου του μέλλει να πνιγεί, ποτέ του δεν πεθαίνει» χτύπησαν ακαριαία και έτρεξαν ένα σερί 15-0 (για το 64-67), ο Σίνγκλετον έβαλε μια βολή (65-67) και τότε εν μέσω της νυκτός έσκασε μύτη ο Γκιστ!

Και πώς; Δέκα δευτερόλεπτα πριν από τη λήξη, μετά το άστοχο τρίποντο του Ρίβερς, μέσα στην κυκλοφοριακή συμφόρηση και μάλιστα με διπλό φόλοου: έχασε το πρώτο, έβαλε το δεύτερο και επειδή πίσω έχει η αχλάδα την ουρά προνόησε να μαρσάρει στο γυρισμό προς την άμυνα και δεν άφησε τον Ντέβιν Σμιθ να εκτελέσει όπως ήθελε.

Ο Γκιστ όμως δεν έμεινε εκεί και ως εκπαιδευμένο λαγωνικό που ξέρει να μυρίζεται τις κακοτοπιές, αλλά και να βρίσκει το θήραμα, συνέχισε τη δράση του στην παράταση: έβαλε ένα τρίποντο για το +5, αργότερα κάρφωσε για το +10, έπαιξε άμυνα, κατέβασε ριμπάουντ και προέβη στην αντιποίηση αρχής την οποία νομίμως, φύσει και θέσει, ασκεί ο Καλάθης.

Τι εννοώ; Απλούστατα ότι την κρίσιμη ο παίκτης ο οποίος το 2012 κλήθηκε να γίνει Μπατίστ στη θέση του Μπατίστ έγινε και ο ενορχηστρωτής της μπάντας που εκείνη την ώρα έπαιζε φάλτσα αλλά και η φωνή της συνείδησης ολόκληρης της ομάδας.

εφημερίδα "Goal"

Γκιστ Ελλάδα Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS