Εφτά χρόνια... χασούρα!

Αναλυτικά το άρθρο του:

Με το που πήρε το αυτί μου για την απόφαση των Αγγελόπουλων να την κάνουν από το μπάσκετ, η πρώτη αντίδρασή μου ήταν να κοιτάξω το ημερολόγιο και να τσεκάρω πόσες του μήνα ήταν χθες... Πόσες του μήνα και τίνος μήνα, διότι για μια στιγμή νόμιζα ότι αυτή δεν είναι αληθινή είδηση, αλλά πρωταπριλιάτικο αστείο!

Εντέλει επιβεβαίωσα ότι χθες ήταν 27 Ιουνίου του 2011 κι εκεί που το ελληνικό μπάσκετ τα 'χε χύμα με την επικείμενη αποχώρηση των Γιαννακόπουλων, του ήρθαν και τσουβαλάτα με το (οριστικό και αμετάκλητο) φευγιό των Αγγελόπουλων!

Οι δυο οικογένειες κάνουν ρίμα με τα επώνυμα τους, αλλά δυστυχώς κάνουν και κάτι άλλο: αφήνουν το ελληνικό επαγγελματικό μπάσκετ έρμαιο της τύχης του, αν και ουδέν κακόν αμιγές καλού! Το εννοώ αυτό, αλλά περισσότερο το εννοεί ο Βαγγέλης Αλεξανδρής, ο οποίος λίγα λεπτά μετά την ανακοίνωση των Αγγελόπουλων δημοσίευσε στο status του στο Facebook ένα σχόλιο που όντως σηκώνει μεγάλη κουβέντα...

Στο πρώτο σκέλος του ο προπονητής του Αμαρουσίου, που ούτως ή άλλως διακρίνεται για το κιμπαριλίκι του, γράφει το αυτονόητο: «Ενα πολύ μεγάλο ευχαριστώ στις οικογένειες των ΓΙΑΝΝΑΚΟΠΟΥΛΩΝ, ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΩΝ για τη μεγάλη τους προσφορά στο μπάσκετ... δεν θα τους ξεχάσουμε ποτέ...».

Ακολουθεί (φαντάζομαι πρώτα ένα πονηρό κλείσιμο του ματιού και εν συνεχεία) το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας: «Μια νέα εποχή αρχίζει... Ολοι μπορούν να διεκδικήσουν το πρωτάθλημα!!!».

Α, για να μην παρεξηγηθώ, τα τρία θαυμαστικά στο τέλος της φράσης είναι του Αλεξανδρή, που τον κόβω για πολύ φειδωλό, διότι εγώ στη θέση του θα έβαζα πολύ περισσότερα, όσα είναι και τα όνειρα που μπορούν να κάνουν οι δυνητικοί σφετεριστές της εξουσίας του ελληνικού μπάσκετ...

... με την ελπίδα ότι δεν θα αποβούν (στην κυριολεξία μάλιστα, ελέω καλοκαιρινής περιόδου) σαν εκείνα της θερινής νυκτός τα οποία πραγματεύεται ο Σαίξπηρ!

Απλώς σε αντίθεση με τη ρομαντική κωμωδία του Αγγλου ποιητή, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια (καθόλου ρομαντική, αλλά πολύ) κυνική τραγωδία, στην οποία ωστόσο παραμένει η ίδια κεντρική ιδέα!

Το επισημαίνω αυτό διότι στο «A Midsummer Night's Dream» o Σαίξπηρ διηγείται τις περιπέτειες τεσσάρων Αθηναίων και μιας ομάδας ερασιτεχνών ηθοποιών...

... ενώ στη σύγχρονη εκδοχή του έργου πρωταγωνιστούν δυο Αρκάδες, δύο Λάκωνες και δυο ομάδες επαγγελματιών αθλητών, που πάντως φοβούνται μήπως κι αυτοί καταντήσουν ερασιτέχνες!

Μιας και το 'φερε η κουβέντα, δεν ξέρω τι δώρο πήραν οι Αγγελόπουλοι στο γάμο του Σπανούλη, αλλά το χθεσινό ταίριαζε περισσότερο σε κηδεία ή μάλλον σε μνημόσυνο...

... διότι, όπως πηγαίνει η δουλειά, τους μεγάλους επενδυτές και τους μαικήνες του μπάσκετ, να ζήσουμε να τους θυμόμαστε!

Φαίνεται, λοιπόν, ότι οι δείκτες των ανοχών και κυρίως των αντοχών ποικίλλουν κατά περίπτωση, χώρια που πέραν της εντιμότητος την οποία σηκώνουν ως λάβαρο (το οποίο μάλιστα δεν είναι πλαστό), οι Αγγελόπουλοι πιθανότατα οδηγήθηκαν στην έξοδο τόσο για οικογενειακούς όσο και για επιχειρηματικούς λόγους...

Λέγεται δηλαδή ότι με τη χασούρα τους να κυμαίνεται πλέον γύρω στα 100.000.000 ευρώ, ο Κωνσταντίνος Αγγελόπουλος, ο οποίος τους υποστήριξε όλα αυτά τα χρόνια, τώρα τους παρότρυνε να παρατήσουν το χόμπι που παρατράβηξε και να αφοσιωθούν στο επάγγελμά τους!

Είναι κι εκείνη η μεγάλη δουλειά την οποία έχουν ανοίξει μαζί με τη Samsung στην Κορέα, όπου προφανώς μπορούν να πάρουν το πρωτάθλημα γρηγορότερα και πιο εύκολα απ' ό,τι στο μπάσκετ!

Το φευγιό των Αγγελόπουλων δεν προκαλεί έκπληξη, διότι ως ακριτομυθία κυκλοφόρησε για πρώτη φορά στις 8 Ιουνίου και στις 19 μέρες που πέρασαν ούτε επιβεβαιώθηκε ούτε διαψεύστηκε...

... απλώς (η ειρωνεία της τύχης είναι ότι) αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τα ειωθότα, Γιώργος και ο Παναγιώτης πρόλαβαν τον Παύλο και τον Θανάση!

Παρακάμπτω την πλάκα που άρχισε να γίνεται χθες το μεσημέρι στα διάφορα blogs με οπαδούς των δυο αιωνίων αντιπάλων να προτείνουν τράμπα ιδιοκτητών και προσπαθώ να διευκρινίσω τι σημαίνει, στην προκειμένη περίπτωση, η αναγγελία «αποχωρούμε»...

Σοβαρολογώ, διότι το συγκεκριμένο ρήμα μπορεί να τύχει διαφόρων ερμηνειών: αποχωρούμε και πουλάμε, αποχωρούμε και μεταβιβάζουμε, αποχωρούμε και χαρίζουμε ή αποχωρούμε και... γαία πυρί μειχθήτω!

Αποκλείω το τελευταίο σενάριο, που θα δήλωνε πλήρη αδιαφορία, διότι τονίζουν ότι η απόφασή τους ελήφθη με πόνο ψυχής -ίσως και με τσατίλα για την υπόθεση του Μπουρούση- και θεωρώ ως πιθανότερη εκδοχή το να αποχωρήσουν και να χαρίσουν, διότι σε αντίθεση με τους Γιαννακόπουλους (οι οποίοι επιμένουν ότι αποχωρούν, αλλά αναζητούν αγοραστή) αυτοί δεν αφήνουν να εννοηθεί ότι βγάζουν την ομάδα στο σφυρί!

Απλώς με τα ζόρια (του πόλο, του βόλεϊ και των λοιπών τμημάτων) που τραβάει ο Ερασιτέχνης Ολυμπιακός, φαντάζομαι πως του Μιχάλη Κουντούρη, που πρόκειται ν' αναλάβει πρόεδρος του Ερασιτέχνη, θα του 'φυγε ο τάκος, όταν άκουσε τα διατρέξαντα...

... καθότι ο Σπανούλης δεν είναι Χρήστος Αφρουδάκης για να τον πιάσει στο φιλότιμο και να κάνει τόσο μεγάλη έκπτωση στο συμβόλαιό του!

Αστειεύομαι, διότι δεν υπάρχει καμία ένδειξη ότι η ομάδα μπάσκετ θα επιστρέψει στους κόλπους του Ερασιτέχνη, αλλά μέχρι να εμφανιστεί κάποιος επίδοξος ιδιοκτήτης (ο οποίος μάλιστα δεν θα επηρεαστεί από την αηδία των Αγγελόπουλων για το σύστημα του ελληνικού μπάσκετ), θα υπάρξει μια μεταβατική περίοδος, στην οποία κάποιος πρέπει να κάνει το νταλαβέρι...

Μ' αυτά και μ' αυτά, πάντως, το επόμενο διαφημιστικό φιλμ του ΕΣΑΚΕ δεν θα πρέπει να γυριστεί σε γήπεδο μπάσκετ, αλλά σε σιδηροδρομική αποβάθρα...

... καθότι αυτό πια δεν είναι πρωτάθλημα, αλλά το τρένο της μεγάλης φυγής!

Στο σενάριο της (ομώνυμης) εξαιρετικής ταινίας του Αντρέι Κοντσαλόφσκι, το τρένο είναι η ελπίδα δυο καταδίκων, ενώ στο έργο του ελληνικού μπάσκετ γίνεται η απελπισία μας, λόγω των αλλεπάλληλων και διαδοχικών αποδράσεων των μαικήνων: από τον Μιχαηλίδη ως τον Βεζυρτζή, από τον Κόκκαλη ως τον Κοντομηνά, από τον Κορασίδη ως τον Νίκα, από τον Εμφιετζόγλου ως τον Βωβό, από τον Φιλίππου ως τον Αθανασούλη, από τον Μπατατούδη ως τον Μεσάικο, από τους Αγγελόπουλους ως τους Γιαννακόπουλους και πάει λέγοντας...

Πάει λέγοντας και πάει κλαίγοντας για τη χαμένη τιμή και την υπόληψη του ελληνικού μπάσκετ, που όχι τους μεγαλόσχημους και πλούσιους επενδυτές δεν μπορεί να κρατήσει, αλλά ακόμη και ένα βαλσαμωμένο πουλί θα μας φύγει από τα χέρια!

Κι όλα αυτά, που να πάρει ο διάολος, συμβαίνουν στα τέλη Ιουνίου και όχι την Πρωταπριλιά, που σηκώνει τέτοιες φάρσες...

Πηγή: Goal