Ενας, ίσον κανένας!

Κάποιες φορές δεν υπάρχει λόγος να στεκόμαστε στο “γιατί”, αλλά στην ουσία μίας πράξης. Είναι δεδομένο ότι στην μακροσκελή ανακοίνωση που εξέδωσαν ο Παναγιώτης και ο Γιώργος Αγγελόπουλος για την αποχώρησή τους, εμπεριέχονται αβάσιμα επιχειρήματα, υπερβολές και κουβέντες που αντί να υπερασπίζουν, καταδικάζουν τα επιχειρήματά τους.

Ωστόσο, προσωπικά δε θα σταθώ στο δημοσιευμένο “γιατί” της αποχώρησης... Κι αναφέρω τη λέξη “δημοσιευμένο”, διότι το σκηνικό, ή το υπόβαθρο μίας τόσο σημαντικής απόφασης, δεν γίνεται να είμαι εμφανές κι αυτονόητο. Ασφαλώς υπάρχουν κι άλλοι λόγοι, που οδήγησαν τους αδελφούς Αγγελόπουλους στην παραίτηση.

Προτιμώ να σταθώ στην ουσία... Η αποχώρησή τους είναι ισοδύναμη με την σπρωξιά που δίνει κάποιος στον αποκαμωμένο που στέκεται στο χείλος του γκρεμού.

Μετά την αποχώρηση της οικογένειας Αγγελόπουλου, το μπάσκετ, δέχτηκε ένα ισχυρότατο πλήγμα και είναι άγνωστο αν θα καταφέρει να ορθοποδήσει. Οχι όταν αν έμεναν, το μέλλον θα ήταν καλύτερο. Ουδείς το εγγυάται αυτό. Απλά θα εξασφαλιζόταν ο μίνιμουμ βαθμός ανταγωνιστικότητας που επέτρεπε σε ένα κρατικοδίαιτο προϊόν να στέκεται στην κορυφή της Ευρώπης εξαιτίας της τρέλας δύο οικογενειών.

Στο προηγούμενο blog, κάποιο έγραψε ότι το Leoforos.gr αντιμετωπίσει πρόβλημα κρίσης ταυτότητας (προφανώς) μου επιτρέπει να καταθέτω την άποψή μου, χωρίς να ανωτέρω παρεμβάσεις... Ωραία είναι η “δημοκρατία” που υπερασπίζεται ο κύριος, ο οποίος έγραψε αυτή την αηδία. Προσωπικά γουστάρω πολύ που το Leoforos.gr μου επιτρέπει να είμαι ο εαυτός μου, καθώς εκτός των άλλων αν δε μου επέτρεπε δε θα μπορούσα να είμαι παρών...

Σύμφωνα λοιπόν, με τη δική μου δημοκρατία, η αξία του ηττημένου, δίνει δόξα στο νικητή. Και οι δικές μου αρχές θεωρούν αισχρές τις τοποθετήσεις που έχω διαβάσει τις τελευταίες ημέρες από αυτούς που πανηγυρίζουν για την αποχώρηση του Αγγελόπουλου. Πανηγυρίζουν, διότι πολύ απλά, δεν τους ενδιαφέρει ο αθλητισμός, ούτε η νίκη, ούτε η ήττα. Δεν τους απασχολεί το μπάσκετ, ο Ομπράντοβιτς και η προσπάθεια που κάνουν οι παίκτες. Το μόνο που τους απασχολεί είναι η εξαϋλωση του αντιπάλου, η εξαφάνισή του, ώστε να επιχαίρουν στα καφενεία που πηγαίνουν για τα πρωταθλήματα που κατακτούν ελλείψει δεύτερου.

Αυτό είναι δικαίωμά τους... Η επόμενη μέρα όμως, ξέρετε ποια θα είναι; Οι ίδιοι άνθρωποι να γράψουν το μπάσκετ στα παλαιότερα των υποδημάτων τους, να μην πατάνε ποτέ στο ΟΑΚΑ, καθώς ακόμα κι αυτούς θα έχει κουράσει η μονοκρατορία του ενός δυνατού, που θα κατακτά τίτλους, πολύ απλά επειδή δε θα υπάρχει αντίπαλο δέος. Και τότε, το μπάσκετ, αυτό που εγώ αγαπώ, θα έχει καταστραφεί πλήρως. Ο κόσμος θα αρνείται να πηγαίνει στο γήπεδο, οι εφημερίδες φυσικά δε θα ασχολούνται με το άθλημα του ενός, τα site θα προσφέρουν λιγοστή ενημέρωση και μοναδικό άθλημα που βρίσκεται στο DNA του Ελληνα (αποδεδειγμένα), θα ξεπέσει στα επίπεδα του πόλο, του χάντμπολ και του βόλεϊ, που μόλις και μετά βίας κερδίζουν μία σελίδα στο χώρο των αθλητικών εφημερίδων. Οσο για τις πολιτικές; Ενα μονόστηλο στο τσακίρ κέφι.

Προφανώς οι ίδιοι άνθρωποι αρνούνται να θυμηθούν τι συνέβη την εποχή που ο Κόκκαλης αποφάσισε να αφήσει τον Ολυμπιακό στο έλεος του Θεού. Πράττοντας το δίχως άλλο σοφά, οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι χαμήλωσαν το μπάτζετ, ο Παναθηναϊκός συμπλήρωνε δωδεκάδα με τον Κούβαρη και μετά το 2002, πέρασαν τρία χρόνια για να πάρει μέρος σε ένα Φάιναλ Φορ. Αυτό του 2005, τότε που η τρίτη θέση στη Μόσχα θεωρήθηκε (και ήταν) από όλους μας τεράστια επιτυχία.

Δεν αντιλαμβάνονται ότι ελλείψει δεύτερου, ο Γιαννακόπουλος δε θα έχει κανένα, μα κανένα λόγο να συνεχίσει να ξοδεύει τόσα εκατομμύρια. Γιατί να το κάνει; Για να πάρει το πρωτάθλημα στην Ελλάδα; Εκεί όπου θα παίζει μόνος του; Αυτό δε θα είναι τρέλα, θα είναι βλακεία. Και τα αδέλφια τρελά με τον Παναθηναϊκό μπορεί να είναι, βλάκες κι ανόητοι όμως δεν είναι.

Η οπαδική λογική δε με ενοχλεί, στο βαθμό που έρχεται σε αντίθεση με την κοινή λογική και τη προσωπική λατρεία μου, που συνοψίζεται σε μία λέξη “Μπάσκετ”... Ολοι αυτοί που επιχαίρουν σήμερα με την απομάκρυνση του Αγγελόπουλου από τον Ολυμπιακό, δε θα ασχοληθούν αύριο μεθαύριο με το μπάσκετ. Και δε θα τους ενοχλεί καν αν υπάρχει ή δεν υπάρχει. Για αυτούς, θα υπάρχει πάντα “Το ποδόσφαιρο” για να βγάλουν τις συμπλεγματικές συμπεριφορές τους.

Αν πάλι, το παναθηναϊκό πνεύμα επιτρέπει σε κάποιον να πανηγυρίζει που επικρατεί σε μία κούρσα που τρέχει δίχως αντίπαλο, λυπάμαι, αλλά προσωπικά από τα 11 χρόνια μου, στον Τάφο του Ινδού, δεν έμαθα έτσι. Δε με έμαθαν έτσι.

Αρα, αν υπάρχουν κάποιοι που διαβάζουν και αγαπούν το μπάσκετ, καλό θα ήταν να κάνουν μία δεύτερη, προοπτική σκέψη πριν διοργανώσουν ένα προσωπικό φεστιβάλ πάνω από τον (ελπίζουμε προσωρινό) “τάφο” του Ολυμπιακού. Ενας ίσον κανένας... Μόνο με τον Παναθηναϊκό, μπάσκετ δεν υπάρχει... Και καλά τώρα που υπάρχουν Γιαννακόπουλοι. Αν και όταν φύγουν, τα δείτε και τα χειρότερα. Ας υπάρχει τουλάχιστον μία κόντρα για να κρατάει ζεστούς κι αυτούς.

Υ.Γ. Πριν από 10-15 χρόνια, αυτό που θα λέγαμε ίσως να ήταν ... “Ελα μωρέ και τι έγινε που έφυγε ένας, θα έρθει ο επόμενος”. Μόνο που η σημερινή εποχή δεν είναι ίδια. Και το μπάσκετ δεν έχει το κίνητρο να προσελκύσει κάποιον ισχυρό επιχειρηματία για να “πετάει” κάθε χρόνο 25-30 εκατομμύρια, δίχως την παραμικρή ελπίδα να πάρει πίσω έστω και το 1/10 από αυτά. Κάτι που ισχύει και για τον Παναθηναϊκό. Ειδικά οι φίλοι του τριφυλλιού, βλέποντας την κατάσταση που επικρατεί στο ποδόσφαιρο, θα έπρεπε να το ξέρουν καλά αυτό.

Πηγή: leoforos.gr