Η ατάκα του Ίβκοβιτς που συγκίνησε τον κόσμο του Ολυμπιακού

"Είμαι Ολυμπιακός", είπε ο "Ντούντα χαρακτηριστικά. 

«Χαίρομαι που είμαι εδώ κοντά σας, είναι μεγάλη τιμή μου και ευχαριστώ που ήρθατε. Είμαστε τρεις εβδομάδες πριν τον αγώνα. Θέλω να ευχαριστήσω τον Ολυμπιακό, τους προέδρους, που δέχτηκαν να διοργανώσουν αυτό το παιχνίδι. Μπορώ να πω πως μετά από τόσα χρόνια, τόσες ομάδες, τόσους παράγοντες και τόσους φιλάθλους και παίκτες, είμαι τυχερός που τους συνάντησα όλους. Είχα τη φιλοσοφία να μη δουλέψω ποτέ δύο φορές στην ίδια ομάδα, αλλά δικαιώθηκα όταν μετά από 15 χρόνια επέστρεψα στον Ολυμπιακό και πιστεύω πως ο ίδιος είμαι Ολυμπιακός», τόνισε και συνέχισε.

«Θα προσπαθήσω να μαζέψουμε μία ομάδα παικτών που θα είναι σε επίπεδο Ευρωλίγκας, δεν θέλω να πω ΝΒΑ, με παίκτες που θα είναι από Φενέρμπαχτσε, από ΤΣΣΚΑ, από Εφές και άλλους διεθνείς της Σερβίας. Πιστεύω πως οι περισσότεροι θα έρθουν, θα μας κάνουν την τιμή για να είναι αυτή η γιορτή όσο γίνεται καλύτερη και μεγαλύτερη. Πιστεύω ότι ο Ολυμπιακός έχει τους καλύτερους φιλάθλους και τους καλώ να έρθουν σε αυτό το παιχνίδι που είναι φιλανθρωπικό, για να συγκεντρώσουμε περισσότερα χρήματα. Θα πάνε στο ‘Χαμόγελο του Παιδιού’ από την Ελλάδα και σε ένα νοσοκομείο του Βελιγραδίου. Περιμένω και από εσάς, τα ΜΜΕ, όπως είχαμε τέλεια συνεργασία τόσα χρόνια μία βοήθεια. Θα είμαι εδώ συνέχεια μετά τις 10 Σεπτεμβρίου και θα είμαι στη διάθεσή σας».

Για το ευρωπαϊκό του '12 τόνισε. «Αλλάξαμε πολύ την ομάδα, μειώθηκε το μπάτζετ, αλλά είχαμε έναν πολύ καλό κορμό Ελλήνων παικτών. Μια πλήρης ομάδα πρέπει να έχει γηγενείς παίκτες. Πιστεύω πως αυτή η γενιά, μαζί με τον Σπανούλη έδωσε πάρα πολλά και είναι ακόμη μαζί και τους εύχομαι να συνεχίσουν έτσι».

Παράλληλα, αποθέωσε τον Βασίλη Σπανούλη. «Ήμουν τυχερός που συνεργάστηκα με τόσους μεγάλους παίκτες. Μη μου ζητήσετε να ξεχωρίσω κάποιον. Από όλους αυτούς όμως, αν έπρεπε να ξεχωρίσω τον πιο επαγγελματία, το πιο παλικάρι από όλους, ήταν ο Βασίλης. Θυμάμαι έναν αγώνα με την ΤΣΣΚΑ Δεκέμβριο, που μας είπαν οι γιατροί πως θα είναι έτοιμος τον Γενάρη και βλέπουμε, αλλά εκείνος ήθελε να παίξει και έπαιξε».

Ερωτηθείς για το πώς είναι η ζωή του τώρα, απάντησε: «Το μπάσκετ είναι η ζωή μου. Το πόσο μου λείπει είναι δύσκολο να σας πω. Αν με ρωτάτε αν μπορώ χωρίς το μπάσκετ, ναι… μπορώ. Σαν προπονητής δεν ήμουν επαγγελματίας. Ένας επαγγελματίας το Σαββατοκύριακο κάνει άλλα πράγματα, εγώ αφιέρωσα όλη τη ζωή μου για το μπάσκετ και τώρα βρίσκω χρόνο να κάνω πράγματα που είχα παραμελήσει. Μου λείπουν πολύ οι άνθρωποι του μπάσκετ, αλλά έχω συνέχεια επαφή μαζί τους. Γι’ αυτό μπορούσε και να μη γίνει αυτό το αποχαιρετιστήριο παιχνίδι».