Θυμάμαι τον εαυτό μου να δακρύζει στο αντίο του Πέτερ Σμάιχελ (το ίνδαλμα των νεανικών μου χρόνων) και έλεγα μέσα μου «πότε θα ζήσουμε αντίστοιχες βραδιές και στην Ελλάδα»… Η συνέχεια με ένα κλικ στο sdna.gr