Αναλυτικά όσα είπε στον ΣΠΟΡ FM 94.6:

Πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με το μπάσκετ και πόσο σημαντικό ρόλο έπαιξαν οι γονείς σου στα πρώτα χρόνια; 
Ξεκίνησα να παίζω μπάσκετ το 1987, λόγω των γονιών μου. Ήταν η εποχή που τα παιδιά έβγαιναν και έπαιζαν στις αλάνες και στους δρόμους. Φοβούμενοι οι γονείς μου λοιπόν μην μπλέξω με κακές παρέες με έγραψαν στον Ιωνικό Νέας Φιλαδέλφειας και έτσι άρχισα. Ήταν πάντα δίπλα μου, με έκαναν να δουλέψω και με στήριζαν. 

Εθνική παίδων, εφήβων, ελπίδων και αντρών. Πόσο μεγάλο είναι το βάρος να αγωνίζεσαι για τη σημαία και το έθνος. Ειδικά όταν αργότερα απέκτησες και τον ρόλο αρχηγού; 
Δεν είναι βάρος, είναι τιμή! Θυμάμαι το πρώτο μου παιχνίδι εκτός Ελλάδας με την ΕΣΚΑ. Η εμφάνιση είχε πάνω τη σημαία, και το περιμέναμε όλοι πως και πως. Θέλαμε να αγωνιστούμε φορώντας τη σημαία. Αργότερα κλήθηκα στην Εθνική. Όσα παιδιά όχι μόνο στο μπάσκετ σε όλα τα αθλήματα, αγωνίζονται για την Εθνική το κάνουν γιατί το θέλουν. Ανυπομονούν να πάνε να παίξουν. Στην Εθνική δεν πληρώνεσαι. Είναι πολύ όμορφο το κλίμα στην Εθνική, βλέπεις αθλητές που δεν έχεις την δυνατότητα να δεις, περνάς χρόνο μαζί τους. Δεν νιώθεις βάρος. Στην Εθνική Ανδρών ανεβαίνουν οι απαιτήσεις, δημιουργείται άγχος διότι αν δεν είσαι στην τετράδα σε οποιαδήποτε διοργάνωση είναι αποτυχία. Αλλά στον Πρωταθλητισμό το άγχος και η πίεση με την επιτυχία είναι έννοιες αλληλένδετες. Από την άλλη είναι και η κληρονομιά που μας άφησαν οι προηγούμενοι, που αφήσαμε εμείς που δημιουργεί το άγχος του να διατηρηθούν οι επιτυχίες. Είναι καλό για εμένα όλο αυτό. 

Πώς σε έχει διαμορφώσει το μπάσκετ ως άνθρωπο; 
Το μπάσκετ με βοήθησε πάρα πολύ. Με βοήθησε πολύ το γεγονός ότι έφυγα εκτός Ελλάδας για 14 χρόνια. Έμαθα να μιλάω αγγλικά, ισπανικά, ιταλικά Μου άνοιξαν τα μάτια και οι ορίζοντες. Βέβαια έπαιξε ρόλο ότι δεν ήμουν ποτέ με παρωπίδες. Όταν πας να παίξεις έξω και μαθαίνεις την γλώσσα, μπαίνεις κατευθείαν στη νοοτροπία της ομάδας και των παικτών. Καταλαβαίνεις τι θα πούνε, πως θα το πούνε. Γνώρισα πολλά πράγματα και έζησα πολλές εμπειρίες χάρη στο μπάσκετ. 

Τι θυσίες και τι στερήσεις πρέπει να κάνει ένας αθλητής για να φτάσει στο υψηλότερο επίπεδο και το βλέπει όντως σαν στέρηση; 
Δεν μου έχει λείψει τίποτα απολύτως! Δεν ήμουν ποτέ του έξω, δεν πίνω δεν καπνίζω. Τα υπόλοιπα, τα της προπόνησης δεν τα έβλεπα ποτέ ως θυσία γιατί έκανα αυτό που μου άρεσε. Έκανα το χόμπι μου επάγγελμα. Θυμάμαι που είχα χάσει μια πενταήμερη εκδρομή με το σχολείο αλλά ήμουν τόσο χαρούμενος. Γιατί θα έμενα πίσω και θα έκανα πολλές προπονήσεις. Το μπάσκετ είναι όλη μου η ζωή, δεν νιώθω ότι στερήθηκα αυτό το «κάτι». 

Τελικά υπάρχει ιδανικό φινάλε για έναν πρωταθλητή; Πότε καταλαβαίνει ένας αθλητής ότι έφτασε η ώρα να κρεμάσει τη φανέλα; 
To ιδανικό φινάλε εξαρτάται από το πώς το έχει κάποιος στο μυαλό του. Από κει και πέρα εξαρτάται από τις συγκυρίες αν θα γίνει όπως το ήθελες. Προσωπικά, όταν ξύπνησα ένα πρωί και είπα «πω, πω έχω να πάω να κάνω προπόνηση», τότε ήταν και η τελευταία φορά που έπαιξα. Δεν μου λείπει πια να παίζω. Έχω σταματήσει δύο χρόνια και δεν μου κάνει «κλικ» να πάω να παίξω. 

Πώς είναι να αγωνίζεσαι αντιμέτωπος με τον αδελφό σου; 
Mεγάλο σοκ! Με τον Γιάννη από πιτσιρίκια ήμασταν και είμαστε πολύ δεμένοι. Το έχω πει άπειρες φορές, αν ήμασταν σε άλλη χώρα, στην Αμερική για παράδειγμα, θα έκανε τεράστια καριέρα σαν κωμικός! Είναι τρομερό ταλέντο στο μπάσκετ αλλά θα έπρεπε να κάνει κάτι άλλο. 

Πώς προσεγγίζουν στο εξωτερικό τον αθλητισμό και το μπάσκετ οι άνθρωποι σε σχέση με την Ελλάδα; Τόσο οι παράγοντες όσο και το κοινό; 
Στην Ελλάδα ο κόσμος θεωρεί ότι πρέπει να τους κερδίζεις όλους. Πρέπει να τους κερδίζεις με 20 πόντους διαφορά. Όταν κερδίσεις με 20 πόντους τότε θα πούνε, σιγά δεν έκανες και τίποτα. Όταν χάνεις θεωρούν ότι ήρθε η καταστροφή. Πρέπει να καταλάβουν όλοι ότι ο αθλητισμός είναι κάτι που πρέπει να σου δημιουργεί ευχάριστα συναισθήματα. Πρέπει ο κόσμος να καταλάβει ότι δεν είναι μόνο ο αγώνας. Πριν από τον αγώνα έχουν προηγηθεί προπονήσεις, κούραση. Εδώ στην Ελλάδα ο κόσμος πηγαίνει στο γήπεδο για να ξεσπάσει και να βγάλει τα απωθημένα του υποστηρίζοντας την ομάδα του. Στο εξωτερικό πηγαίνουν στο γήπεδο για να διασκεδάσουν. Βέβαια δεν υπάρχει αυτό το φαινόμενο που επικρατεί εδώ και στην Τουρκία. Πέντε ομάδες από την Αθήνα. Στην Ισπανία ήταν αλλιώς Η Βαρκελώνη και η Μαδρίτη ας πούμε έχουν από μια ομάδα. Βλέπεις οικογένειες με τα παιδιά τους. Εδώ οι παίκτες κινδυνεύουν να δεχτούν αντικείμενα στο κεφάλι. Δεν καταλαβαίνει ο κόσμος ότι είναι δουλειά των παικτών να παίζουν. Αν τους τραυματίσουν δημιουργείται θέμα. Ο παίκτης ζει την οικογένεια του μέσα από αυτό που κάνει. Η νοοτροπία του Έλληνα είναι λάθος. Όσο για τους παράγοντες, στο εξωτερικό έχουν πιο πολύ υπομονή. Βλέπουν την κατάσταση πολύ επαγγελματικά. Έτσι όλοι είναι πιο χαλαροί στο να λειτουργήσουν σωστά και να κάνουν τη δουλειά τους. 

Κεφάλαιο βία. Πιστεύεις ότι κάποια στιγμή μεγάλοι παίκτες σαν και εσένα θα έπρεπε να φύγουν από το γήπεδο όταν γινόντουσαν έκτροπα στην κερκίδα; 
Έχω ζήσει έντονα σκηνικά βίας. Είναι μια λύση να φύγουν οι αθλητές από τα γήπεδα όταν γίνονται έκτροπα. Αλλά δεν είναι αρμόδιοι οι παίκτες να σταματήσουν τη βία. Δεν είναι τόσο απλό. Δεν μπορεί ένας παίκτης να πει φεύγω από το γήπεδο και δεν παίζω, διότι θα τιμωρηθεί. Ζητάμε από παίκτες να κάνουν πράγματα για τα οποία αρμόδιοι είναι άλλοι. Οι ομάδες, οι πρόεδροι είναι υποχρεωμένοι να προστατεύσουν το προϊόν τους. Η βία μπορεί να καταπολεμηθεί. Είναι εύκολο. Πρέπει να αρχίζει να εφαρμόζεται ο νόμος αυστηρά. Όλα έχουν να κάνουν με την οικονομική εξόντωση. Η με την μείωση βαθμών. Είναι τρόποι που μπορούν να καταπολεμήσουν τη βία. Μόνο στην Ελλάδα μπορεί να μπει κάποιος στον αγωνιστικό χώρο με όπλο. Κάθονται και ασχολούνται για το αν το γκολ ήταν οφ σάιντ και όχι ενώ ο άλλος έχει μπει με όπλο μέσα στο γήπεδο. Πρέπει στην Ελλάδα να αρχίσουν να υπάρχουν τιμωρίες και κυρίως οικονομικές. 

Αν σου δινόταν η ευκαιρία να αλλάξεις κάτι στον αθλητισμό και ιδιαίτερα στην αθλητική κουλτούρα του Έλληνα τι θα ήταν αυτό; 
Tη νοοτροπία ότι πρέπει να είσαι πρώτος. Αλλιώς είσαι τελευταίος. Είμαστε των άκρων. Ας πούμε κερδίζει ο Παναθηναϊκός, είναι Θεός. Χάνει ο Παναθηναϊκός, είναι για τα πανηγύρια. Πρέπει ο Έλληνας να μάθει να διαχειρίζεται τα συναισθήματα του στην ήττα. Πρέπει να μάθει να είναι ψύχραιμος όχι μόνο στον αθλητισμό, στα πάντα. Δεν μπορώ να καταλάβω εκείνον που για παράδειγμα καπνίζει στο αυτοκίνητο με κλειστά τζάμια, είναι τεκές. Παρόλα αυτά θα ανοίξει το παράθυρο να πετάξει το τσιγάρο στον δρόμο. Είναι μικρά καθημερινά πράγματα στην νοοτροπία του Έλληνα που αν αλλάξουν θα κάνουν τη διαφορά. 

Έχεις ασχοληθεί με το σκάουτινγκ. Αν σου έλεγαν λοιπόν να φτιάξεις την ιδανική πεντάδα με παίκτες από το ελληνικό Πρωτάθλημα ποιους θα διάλεγες; 
Όλες οι ομάδες έχουν πολύ καλούς παίκτες. Το ιδανικό θα ήταν να διάλεγες 1-2 παίκτες από όλες τις ομάδες. Δεν είναι όμως τόσο απλό. Δεν θα έπαιρνα έναν παίκτη απλά και μόνο επειδή είναι καλός στο παρκέ και βάζει πολλούς πόντους. Θα κοιτούσα τη ζωή του. Ας πούμε έναν παίκτη που ξενυχτάει, πίνει κλπ δεν θα τον έπαιρνα στην ομάδα μου. Υπάρχουν πολλοί καλοί παίκτες όπως ο Καλάθης, ο Μακένζι Μουρ, ο Πρίντεζης, ο Σπανούλης, ο Μιλουτίνοφ. Αλλά το να διαλέξεις παίκτες έχει να κάνει περισσότερο με το τι αποτέλεσμα θέλεις να φέρνει η ομάδα. Να είναι μια ομάδα που τρέχει, μια ομάδα που «δέρνει», που παίζει πιο soft, που μπορεί να βάζει 120 πόντους. Χτίζεις την ομάδα ανάλογα με το αποτέλεσμα που θέλεις. 

Μπορεί η ΑΕΚ στο προσεχές μέλλον να αμφισβητήσει τα πρωτεία Ολυμπιακού και Παναθηναϊκού στην Ελλάδα; 
Aν φτιάξει έναν κορμό και τον διατηρήσει ναι. Δεν είμαι σύμφωνος με την νοοτροπία των πολλών αλλαγών. Ο Ολυμπιακός και ο Παναθηναϊκός έχουν μια βάση, έναν κορμό και Έλληνες παίκτες. Η ΑΕΚ δεν έχει Έλληνες παίκτες. Όταν έπαιζα με την ΑΕΚ ήμασταν 9 Έλληνες παίκτες της Εθνικής ομάδας. Δεν θέλω να βλέπω επιτυχίες που είναι σαν φωτοβολίδες. Η ΑΕΚ πρέπει να βάλει τη βάση της και μετά να χτίσει γύρω από αυτή.

Έχει τη δυνατότητα η ΑΕΚ να πετύχει το θαύμα της κατάκτησης του Champions League, δεδομένων και των υψηλών πιθανοτήτων να διοργανώσει το φάιναλ-φορ σε περίπτωση που περάσει τη Στρασμπούργκ; 
Σαφώς! Στην έδρα σου είναι τελείως διαφορετική η ψυχολογία σου. Ένας τίτλος Ευρωπαϊκός, ότι και να είναι αυτός είναι πάντα τίτλος! Μακάρι να γίνει αυτό. Η Ελλάδα έχει ανάγκη από προβολή και επιτυχίες, πρέπει να φαίνεται μέσω του αθλητισμού, είναι από τους ελάχιστους τρόπους που η χώρα μας μπορεί να προβάλλεται. 

Όνειρα, ταξίδια και απόκρυφα μυστικά των αποδυτηρίων. Στο βιβλίο σου όνειρα και αλήθειες μιλάς για αυτά. Τελικά τα αποδυτήρια κρύβουν έναν ολόκληρο κόσμο; Πόσο ρόλο παίζουν οι σχέσεις ανάμεσα στους αθλητές μιας ομάδας; 
Πιο πολύ βλέπεις τους συμπαίκτες σου, παρά την οικογένεια σου! Ζεις, τρως, ταξιδεύεις, κοιμάσαι, πονάς, στεναχωριέσαι και χαίρεσαι κάθε μέρα με τα ίδια άτομα. Αν οι σχέσεις σου με τους συναθλητές δεν είναι σωστές και φυσιολογικές είναι δύσκολο. Άλλωστε το σύνολο της ομάδας είναι αυτό που κάνει τη διαφορά. Οι σχέσεις που διαμορφώνονται μέσα στα αποδυτήρια είναι πολύ σημαντικές, τις κουβαλάς συνέχεια μαζί σου, σε διαμορφώνουν ως χαρακτήρα. 

Πόσο δύσκολο είναι να κάνεις στην άκρη το «εγώ» και να δουλέψεις για έναν κοινό-ομαδικό στόχο; 
Tο ίδιο εύκολο όσο και δύσκολο! Εξαρτάται τη φιλοσοφία που έχει ένας παίκτης. Αν ας πούμε κάποιος θέλει απλά να βάζει 40 πόντους αλλά δεν τον νοιάζει κάτι άλλο τότε δεν υπάρχει ομαδικότητα. Δεν είναι τυχαίο που στο υψηλότερο επίπεδο της Ευρωλίγκας αλλά και στις Εθνικές Ομάδες όλοι οι παίκτες κάνουν ένα βήμα πίσω. Ειδικά σε μεγάλες ομάδες θα δεις ότι οι αθλητές είναι πιο μετρημένοι. Μέσα στο παρκέ δουλεύουν για το σύνολο, για αυτό πληρώνονται. 

Στην Ελλάδα του 2018, της κρίσης και της δυσκολίας. Τι φιλοδοξίες μπορεί να έχει ένα νέο παιδί που τώρα κάνει τα πρώτα του αγωνιστικά βήματα στο παρκέ; 
Το παιδί έχει πάντα φιλοδοξίες για τα πάντα! Το θέμα είναι οι γονείς του τι φιλοδοξίες έχουν. Κατά πόσο οι γονείς θέλουν να καθοδηγήσουν το παιδί τους σωστά ή απλά θέλουν να βγάλουν πάνω του απωθημένα δικά τους. Όταν γονείς πάνε σε προπονήσεις ή αγώνες των παιδιών τους και τα βρίζουν επειδή έχασαν τότε η νοοτροπία είναι λάθος, περνάνε λάθος νόημα. Όλα ξεκινάνε από το σπίτι. Πρέπει η μητέρα και ο πατέρας να είναι πάντα δίπλα στο παιδί και να το καθοδηγούν. Αλλά να μένουν ένα βήμα πίσω όταν το παιδί αρχίζει και μεγαλώνει. Πρέπει όλοι να καταλάβουν ότι τα παιδιά πρέπει να ευχαριστιούνται αυτό που κάνουν. 

Αν η διαιτησία το 2007 ήταν διαφορετική, θεωρείς ότι θα είχαμε νικήσει τους Ισπανούς, θα μπορούσαμε; 
Σαφώς! Γιατί να μην μπορούσαμε; Πάντα μπαίνεις μέσα για να κερδίσεις. 

Η Εθνική ομάδα, στη μετά-Γιαννάκη εποχή ψάχνει να βρει το βηματισμό της. Τι ήταν αυτό που έκανε την ομάδα τότε να φτάσει στην κορυφή και τι είναι αυτό που της λείπει τα τελευταία χρόνια; 
Θεωρώ ότι η Εθνική του 2005, 2006 και 2007 είναι η καλύτερη που έχει υπάρξει στην Ελλάδα! Σίγουρα και η ομάδα του 1987 άνοιξε το δρόμο για πάρα πολλά πράγματα σε μια εποχή που η χώρα είχε πρόβλημα. Χάρη στην ομάδα του 87 παίζουμε μπάσκετ. Αν δεν υπήρχε ο Γιαννάκης, ο Γκάλης, ο Φασούλας δεν θα παίζαμε μπάσκετ. Αποτελούν ινδάλματα. Η Εθνική όμως του 2005-2007 ήταν εξαιρετική. Όλοι οι παίκτες μπορούσαν να παίξουν πεντάδα σε οποιαδήποτε ομάδα στον κόσμο. Όλοι παίζαμε σε μεγάλες ομάδες. Μπαρτσελόνα, ΤΣΣΚΑ κλπ. Είχαμε υπομονή και διάρκεια, δεν ήμασταν φωτοβολίδα. Μας βοήθησαν και οι συγκυρίες. Είναι όμως κρίμα να μιλήσουμε για τα τελευταία χρόνια διότι είναι πολλά αυτά που παίζουν ρόλο. Η τύχη, οι συγκυρίες, το ταλέντο. 

Μετά τα συμβάντα του περασμένου καλοκαιριού με τον Αντετοκούνμπο, θεωρείς ότι θα πρέπει η Εθνική να επενδύσει σε κάποιον άλλον παίκτη ώστε να γίνει ο ηγέτης; Δεδομένης της αντικειμενικής δυσκολίας να παρίσταται ο Γιάννης σε κάθε υποχρέωση της ομάδας; 
To ότι έχασε μια διοργάνωση λόγω τραυματισμού δεν σημαίνει τίποτα απολύτως. Έχει μπροστά του 25 χρόνια! Είναι ηγέτης. Βλέπουμε κοντόφθαλμα. Μην τα βλέπουμε όλα σαν θεωρίες συνομωσίας. Καλά έκανε το ΝΒΑ, και προστάτευσε τον αθλητή, το προϊόν του. Πρέπει να σταματήσουμε να κρίνουμε αθλητές επειδή για κάποιον λόγο δεν μπόρεσαν να παίξουν. Τι νομίζεις ότι ο Γιάννης δεν θέλει να παίξει για την Ελλάδα; To θέλει πάρα πολύ! 

Ποια η άποψή σου για τους παίκτες που επιλέγουν να αποχωρήσουν από την Εθνική, αρκετά χρόνια πριν την απόσυρσή τους από την ενεργό δράση; Είναι αδιαπραγμάτευτο δικαίωμα του αθλητή να κάνει αυτή την επιλογή ή μήπως όχι; 
Σαφέστατα και είναι δικαίωμά του και μάλιστα αυτού και μόνο. Η Εθνική Ελλάδας δεν είναι σαν την αντίστοιχη της Γερμανίας, που θα συμμετάσχει σε μερικές μόνο διοργανώσεις και έτσι ο Νοβίτσκι μπορεί να δίνει τις περισσότερες φορές το παρόν. Ακόμα και στην Ισπανία τη μία φορά θα λείψει ο Γκασόλ, την άλλη ο Ναβάρο, την τρίτη κάποιος άλλος. Άλλωστε είναι προτιμότερο από το να συμμετάσχει κάποιος σε ένα τουρνουά με την Εθνική, ο οποίος είναι σκασμένος και εξαντλημένος, στη θέση του να βρεθεί κάποιος άλλος που ενδεχομένως να μην είναι τόσο ταλαντούχος, αλλά έχει την ενέργεια και τις δυνάμεις για να προσφέρει. Στην Εθνική δεν πάει κανείς γιατί έχει να αποκομίσει κάποιο όφελος, είτε υλικό είτε από πλευράς αναγνωρισιμότητας, πάει γιατί θέλει να παίξει για τη χώρα του και θέλει να κερδίσει. Μη ξεχνάμε ότι στο μπάσκετ υπάρχει η ιδιαιτερότητα ότι κάθε καλοκαίρι υπάρχει κάποια διοργάνωση και οι παίκτες που καλούνται να στελεχώσουν την Εθνική προέρχονται από πλήρεις σεζόν, μην έχοντας ουσιαστικά τα περιθώρια ξεκούρασης. Πριν ο Διαμαντίδης και ο Σπανούλης σταματήσουν από την Εθνική κάποιοι γκρίνιαζαν ότι είναι μεγάλοι και πλέον δεν αποδίδουν τα αναμενόμενα και μόλις αποχώρησαν από αυτή, τους εγκαλούσαν επειδή σταμάτησαν νωρίς. Ας αποφασίσουμε επιτέλους τι θέλουμε. 

Μπορεί κάποια στιγμή το 3on3 και το streeball να φτάσουν σε επαγγελματικό επίπεδο στην Ελλάδα αναλογιζόμενοι την τεράστια ανταπόκριση που γνωρίζουν από τον κόσμο τα σχετικά event; 
Πλέον αποτελεί Ολυμπιακό άθλημα, αρχής γενομένης από το Τόκιο. Αυτό από μόνο του δίνει μία επιπλέον ώθηση στο να γίνει επαγγελματικό. Στην Ελλάδα βέβαια είναι τόσο δημοφιλές, γιατί παίζουμε όλοι εμείς και ο κόσμος το βλέπει διαφορετικά. Υπάρχουν πολλοί παίκτες που στο ''κανονικό'' μπάσκετ δεν μπορούν να αγωνιστούν στο κορυφαίο επίπεδο και έτσι γι' αυτούς το 3on3 είναι μία διέξοδος. 

Έχεις εκμυστηρευτεί τη θέλησή σου να ασχοληθείς με την προπονητική, είναι κάτι που θα το επιδιώξεις άμεσα; 
Έχω ήδη πάρει το δίπλωμα προπονητή. Αυτό είναι το όνειρό μου και το καλοκαίρι θεωρητικά θα ξεκινήσω. Είναι ένας καινούριος κόσμος για μένα. 

Αν έκανες τώρα τα πρώτα σου μπασκετικά βήματα ως επαγγελματίας, σε μία εποχή όπου τα πέρασμα στην άλλη όχθη του Ατλαντικού για τους μη αμερικανούς είναι πολύ πιο εύκολο απ' ότι κάποια χρόνια πριν, θα υπήρχε περίπτωση να μην έχεις κάνει το ταξίδι στον κόσμο του ΝΒΑ; 
Το μοναδικό λάθος που έκανα στην καριέρα μου ήταν αυτό. Όταν πήραμε το παγκόσμιο πρωτάθλημα με την Εθνική εφήβων στην Αθήνα και δε δήλωσα συμμετοχή στο draft του ΝΒΑ. Δε το λέω με παράπονο, άλλωστε είχα μία γεμάτη καριέρα. Επειδή ακριβώς όμως μου αρέσει η όλη φιλοσοφία του ταξιδίου, δε φοβάμαι να δοκιμάσω και εννοείται πως θα το πάλευα όσο δε πάει για να καθιερωθώ. Μιλάμε για ένα άλλο κόσμο τελείως. 

Υπάρχει κάποια συμβουλή που σου έδωσαν και την κράτησες καθ' όλη τη διάρκεια της καριέρας σου; 
Αυτό που πάντα έλεγα εγώ στον εαυτό μου: Ποτέ μην τα παρατάς. Το πιο σημαντικό σε κάθε άθλημα, ατομικό ή ομαδικό είναι να αντλείς δύναμη από τον εαυτό σου. Από την ατομική προπόνηση, έως το πως προσεγγίζεις αυτό που έχεις κάνει μόνος σου. Ότι και να σου πει ο οποιοσδήποτε, ακόμα και αν ο καλύτερος προπονητής σου πει ότι είσαι ο κορυφαίος παίκτης στον κόσμο και ο Θεός ο ίδιος αν κατέβει κάτω, αν δε το πιστέψεις εσύ ο ίδιος δεν κάνεις τίποτα. Μπορεί να ακούγεται κοινότυπο, αλλά είναι η αλήθεια, αν τα παρατήσεις στο μπάσκετ θα τα παρατήσεις και στην ίδια τη ζωή και το αντίστροφο. Υπάρχουν πολύ σοβαρότερα προβλήματα από το εάν θα κερδίσεις ή θα χάσεις ένα παιχνίδι. Η ζωή συνεχίζεται και εσύ δεν πρέπει να σταματάς, πρέπει από μόνος σου να προσπαθείς συνεχώς να βελτιώνεσαι, πάνω από όλα ως άνθρωπος.

Μιχάλης Κακιούζης Εθνική Ελλάδας