Το αθηναϊκό ντέρμπι δυστυχώς δεν μας επιφύλαξε ιδιαίτερες στιγμές στο ξεκίνημά του. Ο Παναθηναϊκός μπήκε με περισσότερη όρεξη να πιέσει ψηλά και να απειλήσει την ΑΕΚ, κάτι που δεν κατέστη δυνατό από τους πράσινους, οι οποίοι όμως κατάφεραν να εξουδετερώσουν δημιουργικά τους φιλοξενούμενους.
Η Ένωση μπλοκαρίστηκε μεσοεπιθετικά με τον Λιβάγια να τα βρίσκει σκούρα με τον προσωπικό του αντίπαλο, τον Μαυρομάτη, ενώ Μπογέ και Μάνταλος δεν μπόρεσαν να βγάλουν ατομικές εμπνεύσεις και να τροφοδοτήσουν τον Πόνσε που ήταν χαμένος ανάμεσα στα στόπερ των γηπεδούχων. Η αδυναμία της ΑΕΚ βέβαια είχε αιτία.
Ο Παναθηναϊκός όταν αμυνόταν κρατούσε πολύ συμπαγείς τις γραμμές του. Κουρμπέλης, Δώνης, Μπουζουκης, Χατζηγιοβάνης δημιουργούσαν κλοιό πολύ πίσω από το κέντρο. Μόνο ο Μακέντα έμενε μπροστά με αποτέλεσμα να βλέπουμε όλο το χτίσιμο των κιτρινόμαυρων να καταστρέφεται. Ούτε μπαλιές μπορούσαν να περάσουν από τον άξονα, αλλά ούτε από τα άκρα, με τους Μπακάκη-Χουλτ να επιδίδονται σε σέντρες χωρίς αντίκρυσμα.
Ήταν τόσο εμφανές το πρόβλημα της ΑΕΚ κάτι που φάνηκε, από το χρονικό σημείο που έκανε την πρώτη τελική της, στο 36' με την κεφαλιά του Πόνσε. Ο Δικέφαλος που έδειχνε σαν να κοιμάται στο ντέρμπι σε ορισμένες στιγμές έχασε και την αυτοσυγκέντρωσή του. Στο 31' δε αν δεν είχε τον Μπάρκα να εξουδετερώνει τον Μακέντα σε τετ α τετ, ύστερα από το λάθος που έγινε στο κέντρο από τον Γαλανόπουλο, τώρα ο Παναθηναϊκός θα πήγαινε προηγούμενος στο σκορ στα αποδυτήρια. Οπότε η Ένωση πρέπει να του κάνει άγαλμα που κράτησε ανέπαφη την εστία του.
Η ΑΕΚ θα μπορούσε να είχε πετύχει κάτι καλό, αν ο Πόνσε στο 35' δεν σπαταλούσε την ευκαιρία που δόθηκε και έδινε τη μπάλα όπως πρέπει στον ολομόναχο Λιβάγια, αντί να βγάλει σέντρα καμινάδα για το πουθενά.
Γενικά το πρώτο ημίχρονο δεν ήταν καλό από πλευράς θεάματος. Περιμένουμε στο δεύτερο να αναβαθμιστεί η ποιότητα του παιχνιδιού.