Στον κόσμο των σπορ υπάρχουν "αθλητές", σαν το ΛεΜπρον Τζέιμς, το Ρονάλντο (τον Κριστιάνο βεβαίως βεβαίως) ή το Ναδάλ. Κι απ' την άλλη μεριά, υπάρχουν καλλιτέχνες, όπως ο Λάρι Μπερντ, ο Πίρλο, ο Ζιντάν κι ο Φέντερερ. Κάπου κάπου, γεννιέται κάποιος που τα 'χει και τα δύο, που 'ναι μαζί αθλητής και καλλιτέχνης, και τότε προσκυνάς τον τύπο με το νούμερο 23 στη φανέλα του Σικάγο. Όμως υπάρχει και μια κατηγορία ακόμα, που την ξεχνάμε γιατί ζει στο περιθώριο.

Είναι τα παρτάλια! Είναι αυτοί οι τύποι που όταν τους σκέφτεσαι, θυμάσαι πρώτα απ' όλα αυτό: πως ήτανε "ωραίοι" τύποι. Κι είναι οι τύποι που έχουνε συχνά πιο μπόλικο ταλέντο απ' όλους τους από πάνω (ντάξει, εκτός απ' το Θεό με το 23, είπαμε). Κι άμα δεν έφτασαν όπου μπορούσαν, δεν έφτασαν γιατί δεν ήθελαν να κόψουν τις "κακές συνήθειες". Τέτοιος ήταν ο Τζορτζ ο Μπεστ, που χωρίς αλκοόλ μπορεί και να 'χε γίνει Κρόιφ (μα τότε δεν θα ήταν Μπεστ!). Τέτοιος ήταν κι ο Φάνης ο Χριστοδούλου, που άμα έλεγε να γίνει "αθλητής" θα 'τανε σήμερα (πολύ) πιο πάνω από τον Γκάλη. Για το ΝΒΑ το λοιπόν, τέτοιος ήταν ο Ρόι Τάρπλεϊ. Το πιο ταλαντούχο παρτάλι μιας ολόκληρης εποχής.

Η συνέχεια στο provocateur.gr

Ρόι Τάρπλεϊ Ολυμπιακός