Παναγιώτης Γιαννάκης: Η πρώτη ήταν στο Μουντομπάσκετ της Αργεντινής το 1990, όταν μετά την αποβολή του με πέντε φάουλ στο τελευταίο ματς της εθνικής μας με την Βραζιλία, ο κόσμος τον .. ξεπροβόδισε με ένα αποθεωτικό χειροκρότημα, μία στιγμή καθολικής αναγνώρισης της ηγετικής του φυσιογνωμίας, όχι από το γνώριμο ελληνικό κοινό, ούτε καν από το ευρωπαϊκό, αλλά από αυτό μιας χώρας από τη Νότια Αμερική .

Η δεύτερη στιγμή ήταν στο αντίο της καριέρας του, στην Ατλάντα το ΄96, σε μία Ολυμπιάδα, στο ύψιστο όνειρο κάθε αθλητή, όταν μετά το τέλος του τελευταίου αγώνα της εθνικής, κατά σύμπτωση πάλι με τη Βραζιλία, μάζεψε σαν πατέρας τους συμπαίκτες του στα αποδυτήρια ανακοινώνοντας με δάκρυα στα μάτια το φινάλε σε μία τεράστια καριέρα, ενώ στη συνέχεια, μιλώντας στους δημοσιογράφους προσπαθούσε με κόπο να συγκρατήσει τα δάκρυα του .

Παναγιώτης Γιαννάκης