Γράφει ο Διονύσης Μαρίνος...

Ακούγεται μακάβριο, αλλά στην πραγματικότητα η αγάπη για το άθλημα δεν ξεριζώνεται εύκολα από την καρδιά του παίκτη. Ακόμα κι αν αποφασίσει να συνεχίσει την καριέρα του από άλλο πόστο. Πάντα μέσα του θα υπάρχει η κρυφή σπίθα να βγάλει τη γραβάτα και το παντελόνι, να φορέσει σορτσάκι και να αρχίζει να «παίζει» με την μπάλα. Μοιάζει με ένα παιδί που δεν μπορεί να αποχωριστεί το αγαπημένο του παιχνίδι και ο παίκτης δεν είναι τίποτα άλλο από παιδί που αρνείται να μεγαλώσει.

Ο Πέτζα Στογιάκοβιτς αποφάσισε να βάλει τελεία στην έσχατη πρόταση της καριέρας του. Και το έκανε με τέτοιο τρόπο που δείχνει πως είναι χορτασμένος όχι από χρήματα, αλλά από εμπειρίες ζωής, από αθλητική καταξίωση, από αγάπη γι' αυτό που τάχθηκε από τη ζωή να κάνει.

Διαβάζω μία από τις τελευταίες συνεντεύξεις που έδωσε στον καλό συνάδελφο Νίκο Παπαϊωάννου στο oneman.gr και σκέφτομαι πως αυτές τις απαντήσεις (μία προς μία) μπορεί να τις δώσει μόνο ένας άνθρωπος συνειδητοποιημένος γι' αυτό που ήταν και γι' αυτό που ήθελε να γίνει.

Η ύλη του πρωταθλητισμού είναι σκληρή και άκαμπτη, δεν επιτρέπει παραχωρήσεις ή έτερες προσμίξεις. Είτε τη δέχεσαι πάνω στο κορμί σου και συνεχίζεις είτε λες πως αυτό το «κοστούμι» δεν ταιριάζει στα μέτρα μου και αποχωρείς. Λέει λοιπόν ο Πέτζα: «Κάθε πρωί που ξυπνάω οι πόνοι στο σώμα μου μού υπενθυμίζουν το αντίτιμο που πλήρωσα για να είμαι πρωταθλητής. Οπως και οι ουλές από τις επεμβάσεις στα γόνατα και στη μέση. Ο πρωταθλητισμός είναι αδυσώπητος. Ομως κανείς δεν σε πιέζει να μπεις στο χορό και να χορέψεις. Ηταν επιλογή μου και δεν μετανιώνω».

Η ομολογία του είναι τόσο προφανής που αίφνης φεύγει από μπροστά σου το παραμορφωτικό πέπλο της δημοσιότητας, των χρημάτων και της υπερπροβολής που είναι το... άλλο αντίτιμο που καρπώνεται ο αθλητής γι' αυτές τις θυσίες. Πάλι από την ίδια συνέντευξη, ο Στογιάκοβιτς εξηγεί τη δική του οπτική γωνία από την οποία έμαθε να βλέπει την... εργασία του στα γήπεδα: «Αφοσιώθηκα στο μπάσκετ από πολύ μικρό παιδί, με μοναδικό κίνητρο την αγάπη για το παιχνίδι και όχι για το αποτέλεσμα. Είτε αυτό λέγεται νίκη ή τίτλος ή χρήματα».

Ο Μπόζινταρ Μάλκοβιτς, δεκαετίες τώρα, κατηγορεί τα νιάτα της πατρίδας του ότι χάνουν το δρόμο της αθλητικής αρετής επειδή προσκυνούν τον Μαμμωνά. Το χρήμα σε κάνει δούλο του, τη στιγμή που ως αθλητής οφείλεις να έχεις μόνο έναν αφέντη: τη δουλειά και μόνο τη δουλειά.

Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ολοκάθαρα πως ο Στογιάκοβιτς ακολούθησε το δεύτερο δρόμο και στην πορεία ήταν αναπόδραστο να του προκύψει και ο πρώτος. Η θαυμαστή πορεία του στο ΝΒΑ, το σεβαστό όνομα που αφήνει στην άλλη άκρη του Ατλαντικού, ο πάνδημος θαυμασμός για ό,τι έκανε πάνω στο παρκέ φανερώνουν το μέγεθος της καριέρας του.

Ναι, και οι αριθμοί έχουν την αξία τους και σε αυτούς ο Στογιάκοβιτς δεν πήγε πίσω. Μια απλή απαρίθμηση των πεπραγμένων του όλα αυτά τα χρόνια στο ΝΒΑ (θα τα βρείτε σε όλα τα σχετικά αφιερώματα για πάρτη του) πιστοποιούν την μπασκετική του αξία.

Στο τέλος της ημέρας, όμως, μένουν οι αναμνήσεις του αλλά και οι δικές μας που προέκυψαν από τη δική του δράση. Μαζί με το δικό του αθλητικό τέλος κλείνει μέσα μας και μια πόρτα. Ετσι συμβαίνει με τους μεγάλους αθλητές. Σε αναγκάζουν να επανακαθορίσεις μέσα σου το μέγεθος της απώλειας. Να στοχαστείς πάνω στον άνθρωπο και στον αθλητή που μπορεί να μην τον γνώριζες προσωπικά, αλλά επί της ουσίας πορεύτηκες μαζί του. Κάποια στιγμή ταυτίστηκες, εκνευρίστηκες, θαύμασες, μιμήθηκες, έγινες μέρος της ζωής του.

Και τώρα, που τα φώτα της ράμπας χαμηλώνουν και ετοιμάζονται να κλείσουν τελείως, είναι σαν να υπογράφεις ένα άυλο συμβόλαιο τιμής μαζί του ότι δεν θα τον ξεχάσεις. Εχει βγάλει κανείς από το μυαλό του τον Γκάλη; Ή μήπως τον Γιαννάκη; Ή τον Τζόρνταν; Ή τον Μπερντ; Ο κατάλογος είναι τόσο μεγάλος που ευτυχώς για μας δεν θα ολοκληρωθεί ποτέ. Γιατί οι σπουδαίοι αθλητές υπάρχουν για να μας θυμίζουν την πραγματική αξία του αθλητισμού. Την πορεία, όχι το αποτέλεσμα. Τον πόνο μαζί με τη χαρά.

Για όλα αυτά: thanks for the memories, Πέτζα!

Πηγή: Goal

Στογιάκοβιτς Διεθνή Μπάσκετ SPORTS