Xmas Story από τη Νέα Υόρκη

Ξεκινά από το παρκέ, γεμίζει ασφυκτικά τους γύρω χώρους του κτιρίου πριν τελικά ξεχυθεί στους γύρω δρόμους της παγωμένης Νέας Υόρκης. Ζεσταμένοι, με χαμόγελο μεταδοτικό, οι κάτοικοι-φαν της πόλης έχουν ξανά λόγο να μπορούν να είναι αισιόδοξοι για την ομάδα μπάσκετ τους. Το γενικό συναίσθημα είναι ένα:

Οι Knicks επέστρεψαν.

Το σύνθημα έχει δοθεί από την έναρξή του παιχνιδιού εναντίον των Celtics, στην πρεμιέρα της φετινής, ήδη πολυβασανισμένης σεζόν ΝΒΑ. Οι Knicks παίρνουν μεγάλο προβάδισμα νωρίς, στέλνοντας μήνυμα πως φέτος δεν έχουν όρεξη να γίνουν πάλι θήραμα για την ομάδα της Βοστώνης.

Ίσως όχι, το σύνθημα να είχε δοθεί από πριν την έναρξη, όταν η παρουσίαση των παικτών των ανανεωμένων Knicks συλλάβιζε και το φετινό storyline: Πέρσι, μας θύμισε μια επιβλητική φωνή θεού προερχόμενη από το υπερπέραν του βουτηγμένου στο σκοτάδι MSG, οι Celtics ταπείνωσαν την ομάδα μας. (Οι Celtics είχαν κερδίσει όλα τους τα παιχνίδια εναντίον των Knicks μες στη σεζόν, τελειώνοντας όχι μόνο με σκούπα 4-0 στα πλέι-οφ, αλλά και 2 εύκολες νίκες μες στη Νέα Υόρκη για το φινάλε.) Φέτος, συνεχίζει η Φωνή, καθώς επιθετικά αλλά ανεβαστικά γραφικά μετά μουσικής στέλνουν στο παρκέ κεραυνούς και σεισμούς, η λέξη-κλειδί είναι Λύτρωση.

Σαφές: Οι Knicks του Amare’e, του Melo, και τώρα του Tyson Chandler που ήρθε στο Μήλο παρέα με το αστραφτερό δαχτυλίδι του για να βοηθήσει λίγο την κατάσταση, δε θα ανεχτούν άλλη ταπείνωση. Η ώρα της μεγάλης επιστροφής είναι τώρα. “now,” όπως υπογραμμίζεται με χρήση αμέτρητων λευκών t-shirt που φορούν όλοι οι οπαδοί, και τα οποία σχηματίζουν ένα τεράστιο μαζικό μήνυμα. now.

Λοιπόν όχι, ψέμματα, το σύνθημα είχε δοθεί από ακόμα νωρίτερα. Μακριά από τους μαινόμενους, διψασμένους φανς των Kniks, ο προπονητής Mike D’Antoni μας μιλάει μιάμιση ώρα πριν την έναρξη του αγώνα. Μιάμιση ώρα πριν το πρώτο τζάμπολ του φετινού ΝΒΑ. “Δεν ξέρω αν θα είμαστε καλύτεροι από τους περσινούς αγώνες, ελπίζουμε να γίνουμε μες στις επόμενες 2-3 βδομάδες.” Χαμογελάει πονηρά. “Αλλά δεν ξέρω αν οι Celtics θα είναι καλύτεροι. Πόσο καλύτερος να γίνει κάποιος στα 36 του;”

Έριξαν το γάντι

Στην αίθουσα όλοι γελάμε. Όχι επειδή απαραιτήτως συμφωνούμε, αλλά επειδή το αστείο είναι όσο επιθετικό χρειάζεται για να μπούμε στη μάχη δυνατά. Γελάμε, όχι επειδή δεν σεβόμαστε τους Celtics, αλλά επειδή οι Knicks ρίχνουν το γάντι. Λένε, αυτή τη φορά θα είναι αλλιώς. Γιατί τώρα, γυρνάμε σελίδα.

Τώρα, οι Knicks πράγματι μοιάζουν να βρίσκονται εν μέσω μιας εξ αυτών των συγκυριών που δεν έρχονται συχνά. Μεγάλοι αντίπαλοι μοιάζουν να βρίσκονται σε πτώση. Οι ίδιοι πλαισίωσαν ένα δυνατό ρόστερ με έναν παίχτη-δυναμίτη, που λες και είναι cheat στο σκοράρισα. (Εναντίον των Celtics o Carmelo Anthony θα σκόραρε τελικά 37 πόντους.) Και ο οποίος άμεσα ταίριαξε στην ομάδα, έγινε το μεγάλο αστέρι, χωρίς γκρίνιες και χωρίς πόνους γέννας. Οι Knicks επιπλέον, ως οργανισμός, βρίσκονται εν μέσω μιας τριετούς διαδικασίας ανάπλασης του Madison Square Garden που ξεκίνησε το περασμένο καλοκαίρι και θα κοστίσει $850 εκατομμύρια.

Η αλλαγή σε κοιτάζει στα μάτια όπου σταθείς κι ό,τι σκεφτείς.

Όσοι άνετοι μπορούσαν να είναι

Μετά το τέλος του αγώνα όταν συναντάμε τον Amar’e και τον Melo φοράνε πλέον τα πολιτικά τους. Δύο πολύ στυλάτα σακάκια, ο Melo μάλιστα με ένα ζευγάρι γυαλιών με κοκάλινο σκελετό. Δείχνουν εξαιρετικά άνετοι, μιλάνε πολύ συγκροτημένα δεδομένης της τεράστιας νίκης που έχουν μόλις πετύχει, εξηγούν την προπόνηση που έκανε ο καθένας στη διάρκεια αυτού του ατελείωτου λοκ-άουτ, ο Amare’ ψάχνει να βρει καλά λόγια τον σταρ συμπαίκτη του, μαζί τους ζητάται να βάλουν λόγια στο μεγαλείο του Melo που ουσιαστικά έχει δώσει στην ομάδα τη νίκη παρότι τα έκανε όλα πιο δύσκολα από ό,τι χρειαζόταν. (Η ομάδα, όχι ο Melo. O Melo τα κάνει όλα να μοιάζουν πανεύκολα.)

O Doc Rivers παραδέχεται λίγες στιγμές νωρίτερα, έξω από τα αποδυτήρια της ομάδας του, ότι το λάθος της ήττας βαραίνει αυτόν. "Δεν φρόντισα να ρίξω ακόμα περισσότερα όπλα πάνω του", λέει, καθώς πιο πίσω, οι παίκτες της ομάδας του σιωπηλοί, ετοιμάζονται να αποχωρήσουν.

Στα άλλα αποδυτήρια, επικρατεί επίσης ησυχία. Είναι όμως η ησυχία της σιγουριάς, της επιβεβαίωσης, της γνώσης πως είναι ακόμα πολύ νωρίς για πανηγύρια. Ένα σφίξιμο της γροθιάς αρκεί. Μιλάμε με τον Tyson Chandler για την νέα του πρόκληση και φέρει την ψυχραιμία και την ωριμότητας ενός αθλητή που λες κι έχει κερδίσει 6 δαχτυλίδια.

Παράλληλα, στον κυκλικό χώρο των αποδυηρίων, εκεί όπου επικρατούν συνδυασμοί του καφέ και του απαλού πορτοκαλί, κάνοντας ακόμα και τις κρεμάστρες να μοιάζουν μέρος της μπασκετικής εμπειρίας, οι υπόλοιποι Knicks σφίγουν τα χέρια τους, χαμογελούν ο ένας στον άλλον με ικανοποίηση, ετοιμάζονται χωρίς πολλά λόγια να αποχωρήσουν. Ο Melo περνάει ανάμεσά μας, φοράει το σακάκι του, βάζει τα γυαλιά του, και φεύγει από τα αποδυτήρια, διασχίζει τους απρόσωπους διαδρόμους, μέχρι να φτάσει στην αίθουσα της συνέντευξης τύπου.

Κρατιέται, είναι σοβαρός, είναι ταπεινός - όσο ταπεινός μπορεί να είναι ο εκτελεστής των 37 πόντων της Βοστώνης λίγα λεπτά μετά το έγκλημά του. Είναι μόνο για μια φευγαλέα στιγμή που εξαφανίζεται αυτό το πρόσωπο: Όταν μπαίνει στην αίθουσα κι ο Stoudemire, οι δυο τους κοιτάζονται την ώρα που ένας δημοσιογράφος συνεχίζει κανονικά την ερώτησή του (μια από τις κλασικού τύπου “πώς αισθάνεσαι να” ερωτήσεις),και ξεγλυστράει κι από τους δύο μια σχεδόν ενστικτώδης, στιγμιαία αντίδραση. Τι χαμόγελό τους είναι πλατύ καθώς κολλάνε τα χέρια. Για τη χημεία της ομάδας και την πίστη στο νέο μεγάλο όνειρο, σενάριο δε χρειάζεται.

Η μυθολογία της Νέας Υόρκης

Όχι πως το σενάριο που είχαμε παρακολουθήσει νωρίτερα ήταν άσχημο. Ύστερα από μια τρομερή εμφάνιση στο πρώτο ημίχρονο, ο Anthony αναγκάστηκε να περάσει σημαντικό μέρος της 3ης περιόδου στον πάγκο για να προστατευθεί από τα φάουλ. Οι Celtics όχι απλά μάζεψαν τη διαφορά, αλλά πέρασαν μπροστά. Πολύ. Διψήφιο αριθμό πόντων. Το όνειρο γινόταν εφιάλτης καθώς οι χειρότερες εκ των περσινών αναμνήσεων γίνονταν ξανά αλήθεια.

Γύρω από παρκέ όμως, ο λαός των Knicks δεν παρέδιδε τα όπλα. Χοροποηδούσαν μαζικά σε κάθε καλάθι, μουρμούραγαν σε κάθε εχθρικό σφύριγμα, ξέσπαζαν σε έκσταση σε κάθε τρίποντο-φιλί ζωής του Melo. Από τα μάτριξ του σταδίου, η Φωνή (το Πνεύμα αν προτιμάς) του MSG μας καθοδηγούσε. Άμυνα. Φασαρία. Χειροκροτάμε. Στο ημίχρονο τραγουδάμε: Από χιτάκια της εποχής μέχρι κλασικές αξίες μέχρι ύμνους της Νέας Υόρκης.

(Το παιχνίδι παρά λίγο δεν τελείωσε μετά την επιστροφή μας από τάιμ-άουτ που έπαιζε στα μεγάφωνα το “New Υork, New York”. Στιγμές σαν αυτήν, σου δίνεται πραγματικά η αίσθηση πως αυτοί οι παίκτες δεν παίζουν απλά για ένα πρωτάθλημα, ένα συμβόλαιο, μια φανέλα. Παίζουν ως κομμάτι πλέον της σύγρονης μυθολογίας μιας πόλης που κουβαλάει τη μεγαλύτερη σύγχρονη μυθολογία όλων. Ο Melo δεν παίζει μπάσκετ -μόνο- για τα πολλά του μηδενικά, αλλά και γιατί θα ανήκει πλεόν στο νεοϋορκέζικο φολκόρ.)

Όλα αυτά σα να είχαν δημιουργήσει ένα ανυπέρβλητο κράμα ομάδας-ιστορίας-κοινού, μιας και υπήρχαν στιγμές που νόμιζες πως μόνο εμάς τους ίδιους δεν είδες να αμυνόμαστε σαν σκυλιά στο παρκέ. Υπάρχει εκείνο το κρίσιμο σημείο, όταν το παιχνίδι είχε φτάσει ξανά στους χαμηλούς μονοψήφιους, που ο Chandler σταματάει μια επίθεση της Βοστώνης με δυο διαδοχικές τάπες, και τον ίδιο τον Melo να σβήνει τα φώτα στην επαναφορά της μπάλας, με η σερί τάπα.

Θα λέγαμε πως δεν έχουμε ξανανιώσει τέτοιο παλμό, τέτοιο σεισμό κάτω από τα πόδια μας καθώς το MSG κουνήθηκε ολόκληρο από τα πανηγύρια των νεοϋορκέζων. Θα το λέγαμε, αν δεν δεν ζούσαμε ακόμα μεγαλύτερο ξέσπασμα στα διαδοχικά τρίποντα του Melo. Οι Knicks είδαν ένα παιχνίδι-περίπατο να μετατρέπεται σε περσινά ξινά σταφύλια, προτού μια άγνωστη δύναμη, αυτή ακριβώς που πέρσι τους έλειψε, ήρθε να δηλώσει: Τώρα, είναι αλλιώς. Τώρα, είναι η σειρά μας.

Στο τελευταίο, άστοχο σουτ του Garnett, ο κόσμος που ήδη ήταν φυσικά όρθιος, αρχίζει να ζητοκραυγάζει και να αγκαλιάζεται καθώς η Φωνή του MSG έχει δώσει τη θέση της στον βασιλιάς της Νέας Υόρκης, τον Jay-Z, που τραγουδάει μαζί με την Alicia Keys από τα μεγάφωνα, συνοδεύοντας τους θεατές προς την έξοδο.

Το πνεύμα των Χριστουγέννων

Ο Amare’ μας έλεγε μετά πως την ατμόσφαιρα που ζήσαμε αυτό το μεσημέρι των Χριστουγέννων στο Madison Square Garden δεν την πιστεύει άνθρωπος. Κι ενώ είναι θεμιτό να υποστηρίξεις πως κάποιος δεν έχει δει τι σημαίνει αγώνας μπάσκετ από τις εξέδρες, αν δεν έχει δει αγώνα στο MSG, από την άλλη μπορούμε να υποθέσουμε πως υπάρχει βάση στον θαυμασμό του Amare’. Η ένταση, το πάθος, ο παλμός, η πίστη -όχι! η βεβαιότητα!- για τη νίκη που νιώσαμε στο πετσί μας αυτό το μεσημέρι, πολύ απλά δεν είναι κάτι που μπορεί να επαναληφθεί.

Έναν όροφο πάνω από εμάς, στους διαδρόμους του MSG, οι θεατές αποχωρούν ενθουσιασμένοι, χαρούμενοι. Μια επιγραφή στα καλύμματα ζητάει προκαταβολικά συγγνώμη: Μας συγχωρείτε για την εμφάνισή μας, αλλά αναπλάθουμε το στάδιο για το αύριο, γράφει. Δε χρειάζεται να αγχώνεται κανείς. Ο ενθουσιασμός για αυτό το αύριο, βρίσκεται στο τώρα. Καθώς χωνόμαστε κι εμείς μες στο πλήθος, ακούμε μια νεαρή κοπέλα, με χαμόγελο που φέρνει περισσότερη ζεστασιά από ολόκληρο το χειμερινό της outfit, να λέει στον φίλο της: “Είμαι τόσο χαρούμενη για τους Knicks αυτή τη στιγμή.”

Θυμόμαστε την ερώτηση μιας δημοσιογράφου προς τον Melo, τι σημαίνει για εκείνον, ρωτάει, το να βρίσκεται στα 27 του χρόνια, σε ένα σημείο της καριέρας του όπου να μπορεί να κάνει τέτοια ηγετικά one-man shows. “Πώς είναι στα 27 σου να δίνεις στους Knicks αυτό ακριβώς που τους λείπει εδώ και δεκαετίες,” ήταν η ερώτηση ανάμεσα στις γραμμές.

“Είμαι 27... Δεν ξέρω καν σε ποιο σημείο της καριέρας μου είμαι!“, απαντάει ο Melo αφοπλιστικά. Ξέρουμε εμείς: Είναι στο κατάλληλο σημείο για να ηγηθεί των Kniks σε αυτό που ίσως και να είναι η μεγαλύτερη αλλαγή σελίδας στην σύγχρονη ιστορίας τους. Τώρα.