«Οι μεγάλες ομάδες δεν ανέχονται να χάνουν»

Μία μαγική εικόνα που πλήττει το νικητή περισσότερο από τον ηττημένο... Θα ευχόμουν με όλη μου την ψυχή ο αγώνας στο Αλεξάνδρειο να ήταν για το πρωτάθλημα, παρά ένα αδιάφορο παιχνίδι, μία ξεθωριασμένης διοργάνωσης, που έχει προδιαγεγραμμένο φινάλε, όπου συμμετέχουν πολλές ομάδες για να περιμένουμε πότε θα βρεθεί ο Παναθηναϊκός και ο Ολυμπιακός στον τελικό.

Μακάρι ο Αρης να ήταν τόσο ισχυρός, ώστε να κόντραρε στα ίσα, όχι αυτόν τον αντίπαλο που βρήκε στο Αλεξάνδρειο, αλλά τον κανονικό Παναθηναϊκό. Το δυσάρεστο όμως, είναι ότι ο Αρης δεν μπορεί να βρει πουθενά αυτή τη δύναμη. Κι αυτή η νίκη που έκανε, αν δεν την αναγνώσει σωστά, κακό θα του κάνει, παρά καλό. Ο Παναθηναϊκός ηττήθηκε μεν, αλλά, εδώ που τα λέμε, η ήττα μόνο θετικά μπορεί να λειτουργήσει. Είναι μία καλή αφορμή για τον Ζοτς να σφίξει τα λουριά και να βάλει μερικές φωνές. Καμία φορά, χρειάζεται κι αυτό, όσο κι αν ο Ομπράντοβιτς ξέρει ότι οι παίκτες του δεν το έχουν ανάγκη.

Από την πρώτη στιγμή φάνηκε ότι οι πρωταθλητές δεν είχαν ιδιαίτερη διάθεση να αγωνιστούν, ξέροντας ότι ακόμα κι όλα τα θαύματα του κόσμου να συνέβαιναν παράλληλα, ο Αρης ήταν αδύνατον να καλύψει τη διαφορά της ήττας του στον πρώτο αγώνα.

Δικαιολογεί όμως, αυτή η ασφάλεια στους παίκτες του Παναθηναϊκού να παρουσιαστούν τόσο κακοί; Η απάντηση είναι όχι... Πολύ περισσότερο σε αυτό το χρονικό σημείο. Ξέροντας ότι ο Αρης έχει τεράστιο κίνητρο να κερδίσει ακόμα και με έναν πόντο, όφειλαν κάποια στιγμή να βάλουν τις μηχανές να δουλέψουν. Δεν έγινε και τίποτα που έχασαν οι πράσινοι. Μία ήττα όμως, είναι ...ήττα. Και οι μεγάλες ομάδες δεν ανέχονται να χάνουν. Αυτό το πνεύμα όμως, αποδείχτηκε ότι στο Αλεξάνδρειο το είχαν ελάχιστοι παίκτες, προεξάρχοντος του Δημήτρη Διαμαντίδη, που σκόραρε 9 πόντους σερί μετατρέποντας το 70-61 σε 71-70 μέσα λιγότερο από ένα λεπτό.

Ισως να ακούγεται σκληρό, αλλά παρά το γεγονός ότι ο Παναθηναϊκός συγκαταλέγεται στα φαβορί για την πρόκριση στο Φάιναλ Φορ της Βαρκελώνης, ακόμα και στο ελληνικό πρωτάθλημα ή κύπελλο, δεν έχει κανένα δικαίωμα να πιστεύει ότι μπορεί να κερδίσει κάνοντας 16 λάθη.

Το σίγουρο όμως, είναι πλην των γνωστών εξαιρέσεων, οι παίκτες του Παναθηναϊκού δεν δικαιούνται να επιλέγουν ματς. Δεν το έχουν κερδίσει, δεν έχουν αποδείξει ότι δικαιούνται. Μπορεί να ακούγεται σκληρό, αλλά αυτή είναι η πραγματικότητα. Δεν εννοώ ότι οι πράσινοι, εσκεμμένα κρατούν δυνάμεις, ή δεν τους ενδιαφέρει να νικήσουν. Η προετοιμασία τους όμως πριν από το ματς δεν ήταν κατάλληλη και σίγουρα δεν είχαν τη συγκέντρωση που απαιτεί οποιοδήποτε ματς. Κάθε αναμέτρηση, κάθε φορά που πατάνε στο παρκέ οι παίκτες οφείλουν να δίνουν απαντήσεις στα ερωτηματικά που δέχεται σχεδόν καθημερινά ο Ομπράντοβιτς για λόγου τους. Οχι, δεν έγινε και τίποτα που ήρθε η ήττα στο Αλεξάνδρειο.

Ολοι γνωρίζουν ότι υπό κανονικές συνθήκες δε χάνει ποτέ. Δε γίνεται όμως την ίδια στιγμή, να εμφανίζονται στοιχεία έλλειψης συγκέντρωσης από παίκτες που κάθε μέρα πρέπει να πολεμάνε για τη θέση τους και την παρουσία τους στη μεγαλύτερη ομάδα της Ευρώπης την τελευταία δεκαετία. Ολοι ξέρουν ότι με Διαμαντίδη, Νίκολας, Μπατίστ Φώτση κτλ κτλ ο Παναθηναϊκός θα μπορούσε να καθαρίσει το ματς; Είναι αυτό το ζητούμενο όμως; Δεν πρέπει να κερδίσει όμως με Τέπιτς, Καλάθη, Βουγιούκα, Σάτο; Ο κεντροφρικανός ήταν η δυσάρεστη έκπληξη, ενώ ο Περπέρογλου είχε τεράστια αδυναμία μαχητικότητας. Καλάθης και Βουγιουκας ήταν ωσεί παρόντες. Δεν δικαιούνται να είναι όμως... Αυτή τη φορά δεν έχασαν μία ευκαιρία να δείξουν ότι μπορούν. Εκαναν ένα βήμα πίσω. Και στη χρονική περίοδο που βρίσκεται η σεζόν, ο Παναθηναϊκός δεν έχει την πολυτέλεια να κάνει βήματα πίσω...

Πηγή: leoforos.gr