Το πρόβλημα στην Ελλάδα, δεν είναι μόνο οι χούλιγκαν και οι κάθε λογής ανεγκέφαλοι που παραμένουν -ευτυχώς- μειοψηφία. Είναι η νέα γενιά οπαδών (που αυτοαποκαλούνται ατυχώς «φίλαθλοι»), οι οποίοι διαμόρφωσαν την αθλητική τους κουλτούρα σε ένα παντελώς αρρωστημένο περιβάλλον (κοινωνικά, πολιτικά, αθλητικά), με αποτέλεσμα να μην αντιλαμβάνονται όσα θεωρούνται αυτονόητα σε οποιαδήποτε χώρα οι άνδρες δεν κυνηγούν στα δάση για να φάνε, δεν σέρνουν τις γυναίκες από τα μαλλιά και δεν συνεννοούνται με βρυχηθμούς σε παραλλαγές του «ουγκ». Προχωρώ σε σχηματικό παράδειγμα προς αποφυγή παρανοήσεων:

«Σιγά ρε φίλε το ζήτημα», ήταν η αντίδραση ενός φίλου όταν του ζήτησα να μου σχολιάσει τον εκνευρισμό του Ομπράντοβιτς για την εισβολή των οπαδών στο παρκέ, μετά την πρόκριση επί της Μακάμπι. «Εντάξει τώρα, τα έχουμε ξανακούσει. Βλέπει ότι οι Γιαννακόπουλοι θα την “κάνουν” και ψάχνει άλλοθι για να… χαιρετήσει. Στο ΟΑΚΑ είχε 25.000 κόσμο, δεν ήταν εύκολο να συγκρατηθούν οι 500 που μπήκαν μέσα. Και στην τελική, μόνο κάτι “γαλλικά” άκουσαν ο Σόφο με τον Παπαλουκά, δεν έγινε και κανένα έγκλημα». Αν ο παραπάνω συλλογισμός ήταν μπασκετμπολίστας θα είχε αποβληθεί με πέντε… φάουλ πριν φτάσει στην τελευταία τελεία. Σταχυολογώ:

«Εντάξει τώρα, τα έχουμε ξανακούσει». Ασφαλώς. Τα ίδια είπε και πέρσι ο Ομπράντοβιτς, μετά τα ξεφτιλίκια που ακολούθησαν του τέταρτου τελικού κόντρα στον Ολυμπιακό στο ΟΑΚΑ, όταν οι οπαδοί μπούκαραν στο παρκέ για να… γνωρίσουν από κοντά τον Παπαλουκά και τον Μπουρούση, συνεπώς ο φίλος μου έχει δίκιο. Οντως τα έχουμε ξανακούσει και γράφουμε τον Ζοτς… εκεί που δεν πιάνει μελάνι. Του λέμε ευθέως ότι δεν το παίρνουμε στα σοβαρά. Κοινώς, παραγνωριστήκαμε...

«Βλέπει ότι οι Γιαννακόπουλοι θα την “κάνουν” και ψάχνει άλλοθι για να… χαιρετήσει». Σωστό. Διότι αν φύγουν οι Γιαννακόπουλοι, ο Ζοτς δεν θα έχει πραγματικό λόγο για να αποχωρήσει αφού, σύμφωνα με τη λογική ορισμένων, θα είναι υποχρεωμένος να παραμείνει αμισθί κόουτς των τμημάτων υποδομής. Γι αυτό τον λόγο «ψάχνεται» - έτσι κι αλλιώς τόσα χρόνια στην Ελλάδα δεν έχει πείσει και κανέναν για την ειλικρίνειά του… Ούτε που περνάει από το μυαλό του φίλου μου ότι ένας άνθρωπος που έχει βγάλει το βάρος του σε 500ευρα και έχει γεμίσει ένα κοντέινερ τρόπαια, μπορεί να διατηρεί μια «διαστροφική» απαίτηση να ευχαριστιέται την επιτυχία του. Ψιλά γράμματα…

«Στο ΟΑΚΑ είχε 25.000 κόσμο, δεν ήταν εύκολο να συγκρατηθούν οι 500 που μπήκαν μέσα». Γεγονός! Διότι υπάρχουν και κάποιες παραδόσεις που τηρούνται με ευλάβεια. Πρώτα ζητάς τη φανέλα του Μητσάρα για ενθύμιο και μετά πλησιάζεις τον Παπαλουκά να ανοίξετε κουβεντούλα για τη… μαμά του. Α, όλα κι όλα. Αυτό είναι το φυσιολογικό. Να γίνεις ένα με τους νικητές και να ταπεινώσεις τον πεσμένο αντίπαλο. Πρόκειται για τη σύγχρονη εκδοχή του «ευ μαλ…ζεσθαι» (ζητώ συγγνώμη από τους ανήλικους αναγνώστες) η οποία δεν προκύπτει φυσικά από το αρχαιοελληνικό «ευ αγωνίζεσθαι» αλλά από την προχωρημένη μετάφραση του αγγλικού «fair… play». Τώρα τι… play ορισμένοι στην Ελλάδα, είναι προφανές.

Φυσικά, αν όλα αυτά συμβαίνουν στην ομάδα-σύμβολο του ελληνικού αθλητισμού, που έχει κάνει την επιτυχία ρουτίνα και έχει «χορτάσει» γενιές φίλων της με ντουζίνες τίτλους, τότε δεν μπορώ να φανταστώ τι θα συμβεί τα δύσκολα χρόνια που έρχονται, πέριξ όσων μεγάλων ΠΑΕ θα γονατίσουν οικονομικά και θα μικρύνουν αγωνιστικά πικραίνοντας τον κόσμο τους. Θυμίζω απλά ότι για να διεξαχθεί ο φετινός τελικός Κυπέλλου στο ποδόσφαιρο, παραλίγο να ζητηθούν εγγυήσεις ασφαλούς διεξαγωγής από τον… στρατό. Και μιλάμε για ματς μεταξύ του παντοδύναμου Ολυμπιακού και του υπερ-επιτυχημένου έως εδώ Ατρόμητου, δηλαδή για μια αυτονόητη γιορτή με αντιπάλους δυο ομάδες που η μεταξύ τους προϊστορία δεν προμηνύει κακά. Αλλά, είπαμε, στην Ελλάδα είμαστε…

Ισως ο Ομπράντοβιτς να μη φύγει. Μπορεί οι Γιαννακόπουλοι να μείνουν και ο θυμός του να ξεθυμάνει, όπως έχει ξαναγίνει άλλωστε. Αλλά είναι απορίας άξιο γιατί δοκιμάζουμε τα όρια ενός ανθρώπου που αγαπάμε; Υποθέτω επειδή δεν τον σεβόμαστε αρκετά. Διότι δεν πρόκειται για κόντρα του Ομπράντοβιτς με οπαδούς αντίπαλης ομάδας, την οποία θα θεωρούσα εξίσου απαράδεκτη, αλλά θα μπορούσα εύκολα να την αποδώσω στο οπαδικό μίσος που τυφλώνει και γεράκι. Εδώ έχουμε να κάνουμε με τον προπονητή του «εξάστερου» και τους οικείους οπαδούς, που τραγουδάνε «Ομπράντοβιτς πορομ-πομ- πέρομ-περόμ». Προφανώς, αυτοί που λειτουργούν απερίσκεπτα στο ΟΑΚΑ φέρνοντας σε απόγνωση τον Ζοτς είναι οι ίδιοι που σε αρπάζουν από τα πέτα αν πεις κακό για εκείνον. Όχι γιατί τον σέβονται -όπως αποδεικνύεται- αλλά γιατί τον θεωρούν έμβλημά τους, «κτήμα» τους. Είναι το δόγμα «εγώ μπορώ να βρίζω τον αδελφό μου, εσύ όμως όχι γιατί είναι… αδελφός μου!».

Αναρωτιέμαι, πώς θα είναι η μελλοντική ενασχόλησή μας με τον ΠΑΟ των άφαντων μετόχων της καταχρεωμένης ΠΑΕ, του διαλυμένου Ερασιτέχνη και των μύριων όσων έπονται λόγω της κρίσης, αν χάσουμε και τον Ομπράντοβιτς; Α, μα τι λέω; «Ψάχνει άλλοθι να φύγει γιατί τελειώνουν τα λεφτά…». Μια βολική σκέψη αρκεί για να λύσουμε το συνειδησιακό μας. Κι αν τα `χεις καλά με τη συνείδησή σου, όλα λύνονται. Θυμίζω απλά, ότι αυτοί που τα έχουν μονίμως καλά με τη συνείδησή τους είναι οι χαζοί…

Υ.Γ.: Το ζήτημα δεν είναι να κρατήσουμε για πάντα τον Ομπράντοβιτς στον ΠΑΟ με κάθε τρόπο. Όλα τα ωραία τελειώνουν κάποτε. Μέχρι τότε όμως, θα είναι ευτύχημα αν καταλάβουμε πως όταν ο Ομπράντοβιτς -και ο κάθε Ομπράντοβιτς- δυσανασχετεί επειδή κάποιοι μπούκαραν στο παρκέ, αντικείμενο της συζήτησης είναι αυτοί που μπούκαραν και όχι εκείνος που δυσανασχετεί. Λέγεται και κοινή λογική…

Πηγή: sentragoal.gr

Ομπράντοβιτς Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS