Αν υπάρχουν στον χώρο του ελληνικού επαγγελματικού αθλητισμού δυο τρεις προσωπικότητες με αληθινό «εκτόπισμα» και με κεκτημένο τον καθολικό σεβασμό (όσο μπορεί να υπάρξει κάτι τέτοιο στον ημιάγριο μικρόκοσμο των γηπέδων μας), ο Ζέλικο Ομπράντοβιτς είναι σίγουρα μία από αυτές. Γι' αυτό και κάθε του λέξη έχει ιδιαίτερη βαρύτητα.

Η σκέψη-απειλή περί αποχώρησης που ξεστόμισε το βράδυ της Πέμπτης, έχοντας ζήσει λίγα λεπτά νωρίτερα την (όχι απολύτως ειρηνική) εισβολή των οπαδών του Παναθηναϊκού στο παρκέ του ΟΑΚΑ, ήταν σαφώς προϊόν στιγμιαίου εκνευρισμού, αλλά είμαι βέβαιος ότι τριγυρνούσε στο μυαλό του εδώ και χρόνια, καθώς δεν είναι η πρώτη -και, φοβόμαστε, ούτε η τελευταία- φορά που βίωσε μια τέτοια κατάσταση στην Ελλάδα. Το βράδυ της Πέμπτης είχε έρθει απλώς η ώρα να το δημοσιοποιήσει.

Οι μεγάλες αποφάσεις κάπως έτσι έρχονται. Την πρώτη φορά το σκέφτεσαι, τη δεύτερη το λες, την τρίτη το πράττεις. Δεν τον ξέρω τον άνθρωπο και δεν έχω μιλήσει ποτέ μαζί του, αλλά είναι σαφές ότι, για να φτάσει να το λέει, δεν είναι πια και τόσο μακριά η ώρα της πράξης. Δεν θα εκπλαγώ αν αυτή η άνευ όρων ζούγκλα που έχει επιβληθεί μέσα κι έξω από τα ελληνικά γήπεδα και που έχει αποτελέσει αιτία κι αφορμή για να φύγουν ή για να μην έρθουν στη χώρα μας για δεκάδες παίκτες και προπονητές, Ελληνες και ξένοι, διώξει στο τέλος ακόμα και αυτόν τον άνθρωπο που στην Ελλάδα ρίζωσε, δοξάστηκε και λατρεύτηκε.

Ο Ομπράντοβιτς δεν είναι ο μόνος. Ενας επίσης ικανός και σοβαρός άνθρωπος που ήρθε για να διδάξει και να δημιουργήσει, αλλά δεν αισθάνεται άνετα με τα ημεδαπά αθλητικά ήθη, είναι και ο Ερνέστο Βαλβέρδε. Ολοι θυμόμαστε ότι και αυτός είχε εμφανιστεί πολύ προβληματισμένος μετά από εκείνη τη νύχτα ντροπής στο Καραϊσκάκη τον Φεβρουάριο του 2011, ενώ τον ξενέρωσαν και τα πρόσφατα επεισόδια στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό στο Ολυμπιακό Στάδιο.

Δεν δικαιούμαι να δίνω συμβουλές, γι' αυτό θα το εκφράσω ως επιθυμία: μακάρι να φύγουν! Μακάρι να ρίξουν μαύρη πέτρα. Και όχι μόνο αυτοί. Μακάρι να το κάνει ο Διαμαντίδης, μακάρι να το κάνει κι ο Μιραλάς. Θα έβαζα σε αυτό το «μακάρι» ονόματα και από άλλα χρώματα, αλλά δεν βλέπω στον χώρο της ΑΕΚ, του ΠΑΟΚ και των άλλων συλλόγων κάποια αθλητική προσωπικότητα τόσο λαμπρή, ώστε ενδεχόμενη αποχώρησή της να προκαλούσε πάταγο.

Μακάρι να φύγουν λοιπόν! Και ο Ομπράντοβιτς και ο Βαλβέρδε. Αλλά να πουν γιατί φεύγουν. Να πουν ότι στην Ελλάδα τους κρατάνε τα πάντα, εκτός από την καφρίλα. Να μας τιωρήσουν φεύγοντας. Να φύγουν και να μας αφήσουν με τις ευθύνες μας -ευθύνες για όσα κάναμε, αλλά και για όσα θα πρέπει να κάνουμε για να μη διώξουμε κι άλλους στο μέλλον. Μόνο έτσι θα καταλάβουν οι σύλλογοι τι ζημιά τούς κάνουν τα κωλόπαιδα. Και μόνο έτσι θα τολμήσουν να αφαιρέσουν το καρκίνωμα.

Ο «καμένος» που μπουκάρει στο γήπεδο δεν θα κάτσει να σκάσει επειδή έφυγε ο προπονητής της ομάδας που (υποτίθεται ότι) αγαπάει. Ετσι κι αλλιώς, μιλάμε για συμμορίες που πλέον λύνουν προσωπικά μεταξύ τους και που ελάχιστα ενδιαφέρονται για το ποιος παίρνει το πρωτάθλημα.

Ο σύλλογος, όμως, που θα μείνει πίσω να ψάχνει για προπονητή και για παίκτη-ηγέτη (άρα και για καλή ομάδα και κατ' επέκταση για καλό τηλεοπτικό συμβόλαιο, για καλές χορηγίες και για διαρκείας, αφού οι πολλοί και καλοί που πληρώνουν θα έχουν ξενερώσει) θα είναι υποχρεωμένος να λύσει το πρόβλημα -ένα πρόβλημα που, κακά τα ψέματα, αν δεν το λύσουν οι μεγάλοι σύλλογοι, δεν θα το λύσει ποτέ κανείς. Είναι σκληρό και άδικο να κλείνουν με αυτόν τον τρόπο κάποιες σχέσεις και κάποια κεφάλαια της ιστορίας, όμως μόνο με τέτοιες τομές αλλάζει η ιστορία.

Πηγή: Goal