Γράφει ο Νίκος Ζέρβας

Η αδιαλλαξία-επιμονή της FIBA να διοργανώνει Ευρωμπάσκετ κάθε δύο χρόνια και μάλιστα με τη νέα μορφή 24 ομάδων, μόνο προβλήματα έχει επιφέρει στον θεσμό, που φθίνει επικίνδυνα, αρχίζει να στερείται ενδιαφέροντος και περισσότερο, απειλεί την υγεία και τη σωματική ακεραιότητα των αθλητών.

Δεν μπορεί στο ποδόσφαιρο που αποδεδειγμένα συγκεντρώνει πακτωλό χρημάτων, αλλά και Παγκόσμιο ενδιαφέρον να γίνεται Euro κάθε τέσσερα χρόνια και οι φωστήρες της μπασκετικής ομοσπονδίας να εμμένουν στη διετία.

Καλά-καλά, δεν προλαβαίνει μία χώρα να γευτεί το νέκταρ από το ευρωπαϊκό τρόπαιο και σε δύο χρόνια το παραδίδει στην επόμενη πρωταθλήτρια. Τα ματς των ομίλων είναι κουραστικά, η διάρκεια της διοργάνωσης είναι μεγάλη και δεν προσφέρει συγκινήσεις, ενώ όλο και περισσότεροι μεγάλοι αθλητές επιλέγουν να μην συμμετέχουν.

Τα παραδείγματα των Διαμαντίδη, Παπαλουκά, Τσαρτσαρή και όχι μόνο στη δική μας Εθνική, είναι κάποια από αυτά που αποδεικνύουν πόσο πιο «γεμάτο» θα ήταν το Ευρωμπάσκετ με τη συμμετοχή τους, όντας πιο ξεκούραστοι και…πεινασμένοι, εφόσον αυτό γινόταν κάθε τέσσερα χρόνια. Το τίμημα του να…βολευτούν όσο το δυνατό περισσότερες κατώτερης δυναμικότητας χώρες στην τελική φάση –που δυστυχώς δεν εξασφαλίζει την ανάπτυξη του σπορ σε αυτές-, είναι υψηλό.

Η ανάπτυξη έρχεται και με άλλους τρόπους και όχι με την…υποχρεωτική συμμετοχή κομπάρσων. Ακόμα και αυτή πάντως, θα ήταν ανεκτή αν η διοργάνωση είχε μεγαλύτερη απόσταση χρόνων και δεν γινόταν κάθε δύο καλοκαίρια.

Μακάρι λοιπόν η προσπάθεια που θα γίνει στη συνάντηση της 8ης Μαΐου στο Μόναχο, με τη συμμετοχή και της ελληνικής ομοσπονδίας όπως αναφέρουν οι πληροφορίες, να έχει αποτέλεσμα και μάλιστα άμεσο. Το διαφαινόμενο…πραξικόπημα, είναι πολύ πιθανό να ταρακουνήσει την Παγκόσμια Ομοσπονδία, καθώς θα είναι δύσκολο να έρθει σε κόντρα με χώρες όπως Ισπανία, Ελλάδα, Κροατία, Γερμανία, Ιταλία, Σερβία, Ρωσία και Γαλλία, που αποτελούν το «Α» και το «Ω» του Ευρωμπάσκετ.

Ακόμα και στην περίπτωση «σχίσματος» πάντως, μόνο κερδισμένο μπορεί να βγει το μπάσκετ. Το παράδειγμα του διαχωρισμού των διοργανώσεων Fiba και Uleb είναι πρόσφατο, με τους…επαναστάτες της δεύτερης να βγαίνουν τελικά νικητές, προσφέροντας ένα πολύ πιο ελκυστικό προϊόν. Ίσως τα πρώτα χρόνια να είναι δύσκολα, όμως μόνο θετικές επιπτώσεις θα έχει αυτή η πρωτοβουλία για το ευρωπαϊκό μπάσκετ.

Πηγή: sport-fm.gr

Ευρωμπάσκετ Μπάσκετ SPORTS