Αυτοί "έφαγαν" τον Δημήτρη - Το χυδαίο πανό για Παύλο - Χεστήκαμε ρε μάγκες

Παναθηναϊκός - Δημήτρης Γιαννακόπουλος: Συναίσθημα, συγκίνηση, πίκρα, οργή και απογοήτευση.

Σ' αυτές τις πέντε λέξεις συνοψίζεται κιαι αντικατοπτρίζεται η σημερινή συνέντευξη του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Κι αν οι δύο πρώτες αντικατοπτρίζουν και εκφράζουν απόλυτα δικαιολογημένα και τα αντίστοιχα συναισθήματα του κόσμου του Παναθηναϊκού σε συνδυασμό με το αίσθημα υπεροχής και υπερηφάνειας που τους πρόσφερε η παρουσία της οικογένειας Γιαννακόπουλου στον Παναθηναϊκό όλες αυτές τις δεκαετίες, δυστυχώς οι τρεις επόμενες λέξεις αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα στον Παναθηναϊκό τα τελευταία χρόνια.

Ειναι το αναπόφευκτο αποτέλεσμα που εισπράττει ο οποιοσδήποτε πονάει και προσφέρει σ΄αυτή την ομάδα.

Και το χειρότερο, αυτό δεν έρχεται σαν αποτέλεσμα των... απέναντι ή των... εχθρών του συλλόγου.

Αυτό έρχεται σαν το μοιραίο αποτέλεσμα της ύπαρξης και της δράσης ενός συγκεκριμένου κομματιού της λεγόμενης "πράσινης οικογένειας" και σε μεγάλο βαθμό και της ανοχής της πλειοψηφίας του υπόλοιπου κομματιού.

Δεν ξέρω είναι τόσο φρέσκα τα όσα είπε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος και δεν έχουν κατασταλάξει πλήρως και επί της ουσίας τους στο μυαλό σας ή αν ακόμα είστε υπό την επήρεια των "πρώτων σχολίων" μετά τη συνέντευξή του, τα οποία αν κρίνω και από τις ερωτήσεις αλλά και απ' όσα πρόλαβα να ακούσω, μάλλον μυρωδιά δεν έχουν πάρει από την κατάσταση που διαμορφώνεται, ή ίσως και απλά... να μη θέλουν να παραδεχθούν την κατάσταση που διαμορφώνεται.

Κι αυτό για δύο λόγους.

Γιατί κάποιοι συνέβαλαν και πολύ μάλιστα με τη δράση τους τόσα χρόνια, στο να φτάσουμε σε αυτή την κατάσταση και δεύτερον, γιατί φοβούνται τη συνειδητοποίηση από πλευράς της πλειοψηφίας του κόσμου του ρόλου τον οποίον έπαιξαν.

Ας μην κρυβόμαστε μεταξύ μας και άλλωστε δεν τόκρυψε ούτε ο ίδιος ο Γιαννακόπουλος.

Εκείνο που σου κοστίζει, δεν είναι οι επιθέσεις -όποια μορφή κι αν πάρουν ακόμα και την πιο χυδαία- των αντιπάλων σου.

Εκείνο που σε κατατρώει συθέμελα, που σε απογοητεύει, σε εξοργίζει, σε πικραίνει και σε κάνει να αναρωτιέσαι αν αξίζει τελικά τον κόπο να ασχολείσαι να ξοδεύεις τα λεφτά και τη ζωή σου την ίδια, είναι αυτό που ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος αποκάλεσε "αδελφικές μαχαιριές", ο πόλεμος δηλαδή απ' αυτούς που θεωρείς "δικούς σου ανθρώπους".

Και δεν είναι τυχαία η αναφορά του σ' αυτό ακριβώς το πράγμα, ούτε φυσικά η επίκληση στη μνήμη του εκείνου του χυδαίου και απαράδεκτου πανό εναντίον του Παύλου Γιαννακόπουλου μέσα στο ίδιο του το σπίτι, το "Παύλο η σιωπή είναι χρυσός".

Τότε το 2010 που για χάρη των πουράτων εκτοξευτών που πέρασαν, λεηλάτησαν και εγκατέλειψαν νύχτα τον Παναθηναϊκό, οι ορδές των βαρβάρων -κυριολεκτικά- που διέλυσαν και ισοπέδωσαν τα πάντα στον Παναθηναϊκό, τόλμησαν να τα βάλουν ακόμα και με αυτόν, από τον φόβο τους μην αναλάβει πρόεδρος της ΠΑΕ και χάσουν του προέδρους της... καρδιάς τους και τα... ληγμένα πούρα τους.

Αυτή είναι η ουσία μάγκες και όλα τα υπόλοιπα είναι απλά για κατανάλωση.

Ότι στον Παναθηναϊκός το καταφέραμε ακόμα και αυτό.

Να φτάσει ο εκπρόσωπος της πιο Παναθηναϊκής οικογένειας, ο διάδοχος του Παύλου και ανιψιός του Θανάση, να πει "φτάνει πια, κουραστηκα να είμαι μόνος μου, κουράστηκα να είμαι ο μοναδικός που να πληρώνω, κουράστηκα να με πολεμάνε οι ίδιοι οι άνθρωποι που αυτοαποκαλούνται Παναθηναϊκοί, κουράστηκα να βλέπω ακόμα και τώρα ένα κομμάτι τους να συνωμοτεί πίσω από την πλάτη μου με την ΠΑΕ για να αφήσουν απ' έξω απ' τον Βοτανικό το μπάσκετ και τον Ερασιτέχνη, γειά σας...".

Μετά το... κατόρθωμα της διάλυσης του ποδοσφαίρου, νομίζω πως θέλει όντως προσπάθεια να πετύχεις στον Παναθηναϊκό ακόμα και αυτό.

Και μην μου πει κάποιος, μα τι λες τώρα, για τα λεφτά είναι όλη η ιστορία.

Γιατί ακόμα κι έτσι νάναι.

Ακόμα και για τα λεφτά και μόνο να είναι η ιστορία, που είναι το άδικο και το παράλογο;

Ως πότε δηλαδή μπορεί ένας άνθρωπος να ματώνει οικονομικά και την ίδια στιγμή να μην βρίσκει όχι συμπαραστάτη και ανταπόκριση, αλλά να βλέπει ότι είναι εντελώς μόνος του σ' αυτό, ακόμα και σε καθαρά προσωπικό επίπεδο, ακόμα και όταν χρειάστηκε το στοιχειώδες, τη συμπαράσταση και την στήριξη δηλαδή όταν κινδύνεψε η ζωή του για να μπορέσει να δει την ομάδα που πληρώνει και όλοι σχεδόν έκαναν το παγόνι και σφύριζαν αδιάφορα;

Αλλά έτσι είναι.

Ορισμένα πράγματα και ορισμένους ανθρώπους τα θεωρούμε και τους θεωρούμε δεδομένους κι αν κάποια στιγμή βαρεθούν κιόλας να τραβάνε συνέχεια μόνοι τους την ίδια ανηφόρα, τους τα χώνουμε κιόλας από πάνω αμφισβητώντας όχι απλά την προσφορά τους, αλλά ακόμα κι αυτά καθ' αυτά τα συναισθήματά τους και την αγάπη τους για την ομάδα.

Και μην πάτε μακριά.

Είναι χαρακτηριστική η αντίδραση των εκπροσώπων των ΜΜΕ μετά το τέλος της παρουσίασης από πλευράς Δημήτρη Γιαννακόπουλου των σκέψεων και προθέσεών του και κυρίως οι ερωτήσεις που του έγιναν πρώτες-πρώτες.

Έχεις λοιπόν μπροστά σου έναν άνθρωπο, που εκπροσωπεί μια οικογένεια που έχει ρίξει 450 εκατομμύρια στον Παναθηναϊκό, τον βλέπεις με σπασμένη φωνή να σου λέει "φεύγω" και την ώρα του σοκ -γιατί για τέτοιο πράγμα πρόκειται αν κανείς σκεφτεί λογικά τις συνέπειες ΓΙΑ ΟΛΟ τον Παναθηναϊκό- και τι τον ρωτάς μόλις τελειώνει;

Αν θα παίξει στην Ευρωλίγκα ο Παναθηναϊκός, αν θα φύγει ο Καλάθης, αν θα πάρουμε τον... Μακρυχέρη στο βόλεϊ, τον... Μακροβούτη στο... υποβρύχιο σκι και τον... Γατόπαρδο στο τμήμα στίβου.

Τρία πουλάκια κάθονταν με λίγα λόγια.

Εδώ ο κόσμος χάνεται... βαρκούλες αρμενίζουν.

Λες κι αυτά ήταν το θέμα μετά π' όσα είπε ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος.

Ε λοιπόν και με το συμπάθιο απ' τα παιδιά του σάιτ εδώ περα, χεστήκαμε ρε μάγκες για όλα αυτά.

Στα παλιά μας τα παπούτσια και αν θα παίξουμε στην Ευρωλίγκα, στα παλιά μας τα παπούτσια κι αν θα μείνει ο Καλάθης κι αν πάρουμε τον Γατόπαρδο, τον Μκαρυχέρη και τον Μακροβούτη.

Εδώ χάνεται ο Παναθηναϊκός.

ΧΑΝΕΤΑΙ, ΣΒΗΝΕΙ, το καταλάβατε;

Τι μου λέτε τώρα και τι καημούς έχει ο καθένας...

Ή νομίζετε πως θα βρεθεί εύκολα κάποιος να βάλει τα λεφτουδάκια του και να πάρει το μπάσκετ ή τον Ερασιτέχνη ή να τρέξει για το γήπεδο και όλα τα σχετικά και να νιώθει ότι μετά μπορεί και να τον βρίζουν κι από πάνω;

Κολοκύθια τούμπανα.

Κανένας δεν θα πλησιάσει.

Και η μόνη ελπίδα είναι θα αλλάξει κάτι στο πρότζεκτ του Βοτανικού και κάνει αυτό τον Δημήτρη να αλλάξει γνώμη.

Τίποτα άλλο.

Κι αντί να ξεσηκωθούν όλοι μπας και τον πείσουν να αλλάξει γνώμη, αντί να εμφανιστούν οι Παναθηναϊκάρες της φακής, του τζάμπα και της συμφοράς να του ζητήσουν συγνώμη και να κάνουν πέρα, μακριά και όσο γίνεται μακρύτερα μπας και γίνει κάτι την τελευταία στιγμή, κάθονται και μου λένε για τα... πλάνα της επόμενης μέρας και πόσο θάναι το μπάτζετ στο μπάσκετ και αν είναι κανένας στα σκαριά να αναλάβει το πόλο, το χόκεϊ και το ράγκμπι και την ίδια ώρα τρέχουν ήδη μερικοί να πιάσουν... πόρτα κατά Φάληρο μεριά, μην τυχόν και τελικά γίνει το γήπεδο -έστω και μόνο του ποδοσφαίρου, στα τέτοια τους στο κάτω της γραφής- και βρουν θέση στην... επόμενη μάσα και το κακό συναπάντημα.

Αυτά με λίγα λόγια είναι τα... πρώτα λόγια, οι πρώτες σκέψεις και τα πρώτα συναισθήματα μετά τη συνέντευξη του Δημήτρη Γιαννακόπουλου.

Το αν θα επιμείνει στις αποφάσεις του, το αν θα θορυβηθούν έστω και την τελευταία στιγμή σε Πολιτεία και Δήμο και αλλάξουν αυτά που όπως φαίνεται έχουν δρομολογηθεί πίσω από τις πλάτες του, δεν μπορώ να το ξέρω.

Ξέρω όμως, πως είτε έτσι, είτε αλλιώς, το σοκ και η αγωνία για το αν θα εξακολουθήσει να υπάρχει ΠΑΝΑΘΗΝΑΙΚΟΣ όπως τον ξέραμε και τι σόι μέλλον θά χει αυτός ο Παναθηναϊκός, είναι τόσο μεγάλα, που αυτή τη στιγμή, περιθώρια και πολυτέλειες για πολλά-πολλά, για αναλύσεις και λεπτομέρειες, δεν υπάρχουν.

Οι επόμενες μέρες θα δείξουν.

Αν και τα περιθώρια είναι ελάχιστα πια, αλλά και οι προθέσεις κάποιων και τα αντίστοιχα εμπόδια έτσι όπως διαφαίνονται, μοιάζουν να είναι χωρίς επιστροφή.