Το σκέφτηκα πολύ πριν γράψω σχετικά. Οι ενδοιασμοί μου ήταν δυο: αν αξίζει τον κόπο να ασχολείται κάποιος με ανθρώπους αυτού του επιπέδου. Και μήπως τελικά η ενασχόληση μαζί τους επιφέρει ακόμα περισσότερη προσοχή στο μίσος και την ασχήμια που ξερνούν.

Στην περίπτωση του ανεκδιήγητου Τάκη Τσουκαλά δεν μιλάμε καν για «περιφρονητική σιωπή». Μιλάμε για αποδοχή και νομιμοποίηση της περσόνας του, μέσω της επικίνδυνης «ελαφράδας» με την οποία τον αντιμετωπίζουν οι περισσότεροι. Διαβάστε περισσότερα ΕΔΩ