Tα τρένα που φεύγουν

Ανοιξα την τηλεόραση λίγο μετά τις 7:30 χθες το απόγευμα και είδα μπροστά μου τον Γιώργο Μπόγρη. Μπα;

Πιάνει και Star Channel το «πιάτο»; Εγώ την ΕΤ3 έψαχνα, όχι το κανάλι των νυχθημερόν μεσημεριανάδικων. Μισό λεπτό όμως, το σήμα πάνω αριστερά γράφει ΕΤ3. Μα ναι, το είχα σχεδόν ξεχάσει. Ο άλλοτε σέντερ της Εθνικής Εφήβων παίζει ακόμα μπάσκετ. Οχι σε κάποια ομαδούλα της σειράς, αλλά στον ιστορικό Αρη. Αλλο αν ο Αρης του 2011 έχει καταντήσει ομαδούλα της σειράς...

Η πρώτη εικόνα που ήρθε από το Αλεξάνδρειο ήταν αποκαρδιωτική. Τα λάβαρα που κρέμονταν από την οροφή ήταν περισσότερα από τους φιλάθλους που έπιασαν θέση νωρίς στις κερκίδες. Αργότερα πύκνωσε κάπως το κοινό, αλλά όχι τόσο ώστε να δικαιολογεί το παλαιό κλισέ περί του κοινού «που πάντοτε στέκεται στο πλευρό της ομάδας».

Και ήταν ένα κρίσιμο παιχνίδι για τον Αρη το χθεσινό με την τσεχική Νίμπουρκ για το ξεκίνημα του EuroCup. Εφόσον το πρωτάθλημα της Α1 είναι μία παρτίδα εκ των προτέρων χαμένη, η Ευρώπη θα μπορούσε να τονώσει τα κύτταρα της ανέκαθεν φιλόδοξης, εσχάτως ναυαγισμένης, ομάδας. Δεν είναι δα δαχτυλίδι φωτιάς ο Γ' Ομιλος του EuroCup. Εκτός από τον Αρη και τη θαυμάσια Νίμπουρκ, που υποψιάζομαι ότι θα πετύχει το απόλυτο 6-0, τα δύο «εισιτήρια» για τους «16» της διοργάνωσης διεκδικούν η άσημη ολλανδική ΓκαςΤέρα Φλέιμς και η ακόμα πιο άσημη Ρούντουπις από το Κάουνας.

Ο Αρης του παλιού καλού καιρού νικούσε κάτι τέτοιους αντιπάλους με 60-70 πόντους διαφορά. Κρίμα που οι οπαδοί του έχουν ξεχαστεί ακόμα στον καιρό του Γκάλη, του Γιαννάκη και του Ιωαννίδη και βλέπουν, μελαγχολικοί, τα τρένα να φεύγουν...

Ο φετινός Αρης δεν είναι ομάδα πρώτης γραμμής, ούτε τόσο κακός όσο θα πίστευε ο ανυποψίαστος παρατηρητής της βαθμολογίας της Α1. Διαθέτει άφθονο ταλέντο ξενόφερτο αλλά και made in Greece, έχει δόσεις πείρας τώρα που επέστρεψε ο Τσαλδάρης, δικαιούται να ποντάρει σε καλύτερες μέρες, ειδικά αν βρει έναν ψηλό της προκοπής. Η αναδόμηση της ομάδας είναι ένα βάσιμο στοίχημα, αλλά απαιτεί υπομονή και ταπεινοφροσύνη. Αρετές, δηλαδή, που αποτελούν είδος εν ανεπαρκεία στη Θεσσαλονίκη.

Ο ΠΑΟΚ του 2011-12 χτίστηκε σε διαφορετικές βάσεις, με ακρογωνιαίους λίθους ορισμένα έμπειρα στελέχη: Ντικούδης, Γκόρι, Καλαμπόκης, Ράιτ. Οι διορθωτικές κινήσεις που τοποθετήθηκαν στα σκαριά μπορούν να τον βελτιώσουν και να «γεμίσουν» τη 12άδα του. Στη δική του περίπτωση, η ευρωπαϊκή πορεία περνά από ύπουλους σκοπέλους, αφού ο όμιλός του απαρτίζεται από ομάδες που ξεκίνησαν τη σεζόν στα προκριματικά της Ευρωλίγκας: Χίμκι, Σολέ, Ρίγα. Η διάκριση στο EuroCup ήταν εξαρχής ο πρώτος στόχος του φετινού ΠΑΟΚ.

Ο χθεσινός αγώνας στη Λετονία θα περάσει στην ιστορία ως χαμένη ευκαιρία, αφού κρίθηκε στα τελευταία λεπτά. Ανήμπορος να σταματήσει τον ψηλό της Ρίγα, Κόρτνεϊ Σιμς (7/10 σουτ, 11 ριμπάουντ), ο ΠΑΟΚ έχασε την παρτίδα μέσα στη ρακέτα του, όπου αποδείχτηκε μαλακός σαν βούτυρο. Δεν είχε αντίδοτο ούτε για τη γρηγοράδα του Αμερικανού πόιντ-γκαρντ Μιλατζ ούτε για το πηγαίο ταλέντο του πιτσιρικά Μπερτάνς.

Φρόντισε, τουλάχιστον, να παίξει για τη διαφορά στα τελευταία δευτερόλεπτα. Οι ισοβαθμίες αποτελούν πιθανότατο σενάριο σε αυτόν τον αμφίρροπο όμιλο.

Πηγή: sday.gr