Αυτή τη φορά, η πίστη χάθηκε πριν καν τελειώσει ο αγώνας. Από τη στιγμή που ο ...κωλοπετσωμένος Ελ Αμίν, ευστόχησε και στη δεύτερη βολή, ελάχιστοι οπαδοί, θεατές, δημοσιογράφοι, πίστευαν ότι η κατάσταση μπορεί να αντιστραφεί, έστω κι αν απέμεναν 3 δευτερόλεπτα για τη λήξη.

Δε θα ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου, εκείνο το ματς, που ακόμα και σήμερα μου υπενθυμίζει, πόσο πραγματικά μεγάλη ομάδα υπήρξε ο Παναθηναϊκός την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα και πόσο πειστικά διατράνωνε το “Δεν υποχωρώ, δεν παραδίδομαι” (τσιτάτο από την πρώτη ταινία του Ζαν Κλοντ Βαν Νταμ, σε ρόλο κακού τότε, το American Champion). Ηταν η τρίτη αναμέτρηση των πλέι οφ κόντρα στην Ταού... Τότε, οι Βάσκοι ήταν μπροστά με τρεις πόντους, τρία δευτερόλεπτα πριν τη λήξη, αλλά όλο το γήπεδο, 20 χιλιάδες φίλοι του τριφυλλιού, στο πολλαπλό διαδοχικό sold out εκείνης της σεζόν, μα και όλοι μας, πιστεύαμε ότι δε γίνεται η μπάλα να μην μέσα. Κυριολεκτικά! Αυτή η εικόνα δε θα φύγει ποτέ από το μυαλό μου, όπως και η πίστη, ότι δε μπορεί, κάτι θα γίνει, κάτι θα συμβεί, και ο Παναθηναϊκός δε θα ηττηθεί. Γιατί; Μα γιατί δεν είχε συνηθίσει να χάνει.

Στο ΟΑΚΑ την Τετάρτη, όταν ο Λιέτουβος έμεινε πίσω με ένα πόντο 7΄΄ πριν τη λήξη με τις βολές του Διαμαντίδη, αμφισβητήσαμε όλοι αυτό που μας είχε μάθει ο Ομπράντοβιτς... “Και τώρα; Τι; Φάουλ; Για να έχει ο Παναθηναϊκός την τελευταία επίθεση; Κι αν το κάνει, ποιος θα βάλει τη μπάλα στο καλάθι μετά; Μόλις 68 πόντους είχε πετύχει σε όλο το ματς κι αυτούς με αίμα... Ποιος μπορεί να πάρει τη φάση πάνω του;”. Η απάντηση ήρθε μετά από λίγα δευτερόλεπτα... Ακόμα και ο Ζοτς,, πιθανότατα, δε σκέφτηκε καν την ιδέα του φάουλ, που έτσι κι αλλιώς μπορεί να μην ήταν σοφή, αλλά ήταν στραβό το κλήμα, το έφαγε και ο γαϊδαρος. Από τα χέρια του Νίκολας, στο τελευταία σουτ του αγώνα, η μπάλα χτύπησε στο σίδερο.

Ο Παναθηναϊκός για ακόμα μία φορά, δεν έπεισε. Στην πραγματικότητα ήταν πάρα πολύ κακός. Θα το επαναλάβω, έστω κι αν γίνομαι κουραστικός... Μπορεί να είναι δυσάρεστο, αλλά ο Σπανούλης από αυτή την ομάδα λείπει. Η απουσία του, σε συνδυασμό με τις επιλογές των παικτών που ήρθαν (ή έμειναν), τους ρόλους που τους ανατέθηκαν, αλλά και των προβλημάτων που υπάρχουν (και είναι σημαντικά), έχει φέρει το τριφύλλι ένα επίπεδο ποιότητας πιο χαμηλά. Η προσωπικότητα και ο δυναμισμός στα τελειώματα των φάσεων λείπουν, η δημιουργία είναι πολυτέλεια (πλην του Διαμαντίδη), το τρέξιμο είναι κάτι που ο αντίπαλος μπορεί να ανακόψει κι όλα αυτά έχουν ως αποτέλεσμα ο Παναθηναϊκός να έχει γίνει η ομάδα του τριπόντου. Αν μπουν τα σουτ, θα κερδίσει... Αν δεν μπουν, στα ματς της Ευρωλίγκα φυσικά, δε μπορεί να κερδίσει εύκολα κανένα.

Διαβάστε ολόκληρο το θέμα στο leoforos.gr

Σπανούλης Ευρωλίγκα Παναθηναϊκός