H... bigger than life ομάδα του Ζέλικο Ομπράντοβιτς βρίσκεται μπροστά σε μια ακόμα πρόκληση. Υπό άλλες συνθήκες θα λέγαμε υπέρβαση, αλλά δεν θα ήταν γλωσσικό (και εννοιολογικό) ολίσθημα να ζητάς από τον Παναθηναϊκό να κάνει υπερβάσεις, όταν τις έχει κάνει ήδη; Τόμπολα!

Πολλά από τα δεδομένα που χρησιμοποιεί κανείς για να ορίσει την έννοια της επιτυχίας στην περίπτωση του ΠΑΟ έχουν παρέλθει. Τα έχει... ισοπεδώσει εδώ και χρόνια με τις ευρωπαϊκές πρωτιές του. Αρκετά από τα θεμιτά κλισέ που καλείσαι να χρησιμοποιήσεις για να προσδώσεις μια... εσάνς μεγαλείου στους «πράσινους» μοιάζουν φτηνά παράσημα. Τα έχουν προ καιρού ξεπεράσει. Ξανά τόμπολα!

Πού καταλήγουμε; Οτι αυτή η ομάδα εδώ και 12 συναπτά έτη, από τη στιγμή δηλαδή που άλλαξε επί τα βελτίω η ζωή της με τον Ομπράντοβιτς, είναι ανώτερη του εαυτού της! Παραδοξολογία μεν, πραγματικότητα δε. Είναι καλύτερη ακόμα και από αυτό που πιστεύει η ίδια για τον εαυτό της. Είναι πιο σημαντική από αυτό που το ίδιο το άθλημα μπορεί να προσφέρει ως δυναμική.

Μιλάμε για μπάσκετ, τουτέστιν για το δεύτερο άθλημα στην Ελλάδα και ίσως το τρίτο σε κάποιες άλλες χώρες. Ε, λοιπόν, οι «πράσινοι» με τις επιτυχίες τους μνημονεύονται ως ομάδα που ξεπερνάει το άθλημα και τα όριά του. Φτιάχνει δικά της σύνορα.

Ακόμα και αν σήμερα ο Παναθηναϊκός δεν φορέσει το έκτο αστέρι, ακόμα και αν τα βρει μπαστούνια από τη Μακάμπι, το γεγονός ότι θεωρείται μια σταθερά για το σύγχρονο ευρωπαϊκό μπάσκετ είναι αρκετό για να τον κατατάξει στην κορυφή των καλύτερων ομάδων που πέρασαν από τον ελληνικό αθλητισμό, ανεξαρτήτως αθλήματος.

Εχουν περάσει δεκαετίες και δικαίως θυμόμαστε την «Καλλιμάρμαρη» ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό του «Γουέμπλεϊ», τον Ολυμπιακό του Γουλανδρή και εν συνεχεία του Κόκκαλη, τον Αρη του Γκάλη και του Γιαννάκη. Οι συμβολισμοί και τα ορόσημα -ευτυχώς- ποτέ δεν μας έλειψαν.

Τι κάνει τον Παναθηναϊκό του Ζέλικο Ομπράντοβιτς ανώτερο όλων αυτών; Το ότι είναι από μόνος του μια πρότυπη σχολή. Το ότι έχει μετεξελιχθεί σε μια... μηχανή που κόβει κούπες. Το ότι σε έχει κάνει να θεωρείς δεδομένη την πρόκρισή του σε έναν τελικό φάιναλ φορ. Εν τέλει το ότι έχει μετατρέψει το μέγιστο σε κοινότοπο, σε προφανές, σε ευκολόπιαστο (sic). Οσο πιο μεγάλος είναι ο στόχος τόσο πιο πιθανό είναι ο μπασκετικός ΠΑΟ να τον προσεγγίσει και να τον κατακτήσει.

Αυτήν τη στιγμή για την Ελλάδα ως αθλητικός οργανισμός (αν εξακολουθεί να υπάρχει κάτι τέτοιο σε εποχές κρίσης) ο Παναθηναϊκός είναι το καλύτερο «προϊόν» που διαθέτουμε προς εξαγωγή. Είναι η ομάδα που αντιπαλεύει την εδραία αίσθηση που έχουν οι ξένοι για μας. Τη στιγμή που μας εγκαλούν για τον επαγγελματισμό μας, τη σοβαρότητά μας και την αξιοπιστία μας, οι «πράσινοι» δείχνουν πως υπάρχει και μια άλλη... παράλληλη Ελλάδα που έχει μάθει να δουλεύει, να παλεύει για το καλύτερο, να μην ψάχνει για βολικά άλλοθι, να αποζητάει για τον εαυτό της το καλύτερο δυνατό και να μην περιορίζεται σε πνιγηρά ημίμετρα.

Δεν μιλάμε για τον ΠΑΟ του εσωτερικού, διότι τότε θα μπούμε στην ατέρμονη οπαδική κουβέντα που δεν βγάζει πουθενά. Η ευρωπαϊκή προοπτική του είναι αυτή που τον κάνει μεγαλύτερο από αυτό που είναι! Ο αέρας υπεροχής του στα σαλόνια της Εσπερίας είναι που τον κάνει ξεχωριστό και ονομαστό. Ολα τα υπόλοιπα είναι για λαϊκή κατανάλωση και για να έχουν να λένε (ή να μη λένε) οι οπαδικές εφημερίδες. Ακόμα και αν στα μάτια των... εχθρών του δεν πρόκειται ποτέ να καταξιωθεί, ο ΠΑΟ κρατάει ως θαυμαστό παράσημο την παραδοχή και το σεβασμό των ξένων. Τη στιγμή που οι άλλοι τσαλαβουτούν στα λασπόνερα της Ελλάδας, αυτός κοιτάζει «εις τας Ευρώπας» και νιώθει άνετα και οικεία.

Πόσες ελληνικές ομάδες μπορούν να το κάνουν; Πόσοι Ελληνες έχουν αυτήν τη διεθνιστική λογική; Με εξαίρεση κάποιους καλλιτέχνες και επιστήμονες που αποτραβήχτηκαν από τα στεγανά της Ελλάδας, ουδείς άλλος.

Ομπράντοβιτς Ευρωλίγκα Παναθηναϊκός