Ζοτς σταμάτα, δεν είναι πια αστείο….

Πάει λοιπόν κι αυτό. Πέρασε στην Ιστορία. Δηλαδή στον Παναθηναϊκό. Διότι ο Παναθηναϊκός και η Ιστορία είναι δύο έννοιες ταυτόσημες πλέον για το ευρωπαϊκό μπάσκετ. Είναι ορισμένες φορές που όλοι εμείς, αλλά και εσείς μοιάζουμε τόσο φτωχοί μπροστά στο γεγονός, που σίγουρα όσα λόγια κι αν επιχειρήσει κάποιος να γράψει στο τέλος θα αισθάνεται ότι δεν απέδωσε την κατάσταση στην αληθινή της διάσταση.

Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός είναι ο Μπούμπκα του ελληνικού αθλητισμού. Είναι το κορυφαίο διαμάντι μιας βουτηγμένης στα βοθρολύματα αθλητικής κοινωνίας. Γιατί κάνει τα αδύνατα να φαίνονται τυπικά. Το ανεπανάληπτο αποτέλεσμα των κατακτήσεων έξι ευρωπαϊκών τροπαίων, μαζί με τα 12/13 τελευταία πρωταθλήματα τον κατατάσσουν χωρίς κανέναν αντίπαλο ως τη μεγαλύτερη ομάδα που ανέδειξε ο ελληνικός αθλητισμός. Κάτι περισσότερο ίσως, αν αρχίσουμε και ψάχνουμε τις αντιστοιχίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο όλων των σπορ, κάτι λιγότερο αποκλείεται.

Αυτή η ομάδα όμως, δεν έχει ανάγκη από τίτλους. Έχει ήδη αρκετούς, τόσους ώστε για καμιά εικοσαριά χρόνια να μην πάρει άλλους και να νιώθει χορτασμένη. Χορτασμένη; Άντε πείτε το στον Ομπράντοβιτς, ο οποίος στη συνέντευξη Τύπου μίλησε για την ανάγκη ξεκούρασης ενόψει του τελικού Κυπέλλου. «Who cares about the cup;» αποκρίθηκε χαμηλόφωνα ένας απορημένος ξένος, αλλά άντε να του εξηγήσεις την τρέλα του Σέρβου…

Μέχρι πρότινος λέγαμε για την παρουσία-εγγύηση των αδελφών Γιαννακόπουλων και του Ζέλικο Ομπράντοβιτς. Η τριανδρία όμως, τετραγωνίζεται πια με τον Διαμαντίδη. Όσο υπάρχουν αυτοί, κορεσμός για τον Παναθηναϊκό δεν θα υπάρξει ποτέ. Και οι επιτυχίες θα συνεχίσουν να έρχονται, όπως φυσικά θα υπάρξουν και αποτυχίες. Όσο δεν υπεισέρχονται εξωτερικοί παράγοντες, ικανοί να διαταράξουν την υγεία και την ενότητα της ομάδας, πρόβλημα διαχρονικό ο Παναθηναϊκός δεν θα αντιμετωπίσει.

Α, ναι, έγινε και τελικός απόψε. Ποιος τελικός όμως; Αυτός είχε γίνει στη Βαρκελώνη, αλλά στις 24 Μαρτίου στο «Παλαού Μπλαουγκράνα». Όταν ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε στην Αθήνα την πιο επική πρόκριση στη σύγχρονη ιστορία του, όλα είχαν, αν όχι κριθεί, σίγουρα δρομολογηθεί.

Φτάνοντας στο «Παλαού Σαν Τζόρντι», ο καλός συνάδελφος από τη Σιένα Τζουζέπε Νίγκρο, ήρθε γελώντας να μου πει: «Θυμάσαι πριν από δύο χρόνια; Όταν ο Παναθηναϊκός πέρασε από τη Σιένα με δύο νίκες, όλοι οι αντίπαλοί του ήξεραν ότι θα κάνουν άσκοπα το ταξίδι στο Βερολίνο. Έτσι και τώρα. Ο Παναθηναϊκός είναι ήδη πρωταθλητής, οπότε ας μην αγχωνόμαστε. Απλά ας απολαύσουμε το event». Τότε γέλασα. Μετά τη λήξη του αγώνα, ξανάρθε: «Θυμάσαι που γελούσες όταν σ' το είπα; Αφού όλοι το ξέρουν ότι όταν είναι εδώ ο Ομπράντοβιτς, οι άλλοι έρχονται απλά για να συμπληρώσουν τη διοργάνωση».

Μετά Χριστόν προφήτες θα πείτε, αλλά κάπως έτσι είχαν τα πράγματα. Ο Παναθηναϊκός με εξαίρεση το πρώτο παγωμένο και νευρικό δεκάλεπτο κόντρα στη Σιένα, έδεσε κόμπο όλους τους αντιπάλους και τους φώναζε μες στα μούτρα ότι μόνο αν γίνει θαύμα μπορούν να κερδίσουν. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη από το γεγονός ότι 6.000 Ισραηλινοί ήταν σχεδόν άφωνοι επί 40 λεπτά βλέποντας πόσο καλύτερος ήταν ο Παναθηναϊκός και πόσο αγκομαχούσαν να τα βάλουν μαζί του. Και η πράσινη εξέδρα, ακολουθώντας τον ρυθμό που είχε επιβληθεί πάνω στο παρκέ, έπαιζε χωρίς αντίπαλο τους πολυάριθμους οπαδούς της Μακάμπι.

Τα φώτα εδώ στο «Παλάου Σαν Τζόρντι» σβήνουν σιγά σιγά. Τέσσερις-πέντε εργάτες έμειναν για να μαζεύουν καλώδια και να σκουπίζουν τα αστραφτερά χαρτάκια που σκέπασαν το γήπεδο κατά τη στιγμή της απονομής. Διχτάκια στις μπασκέτες δεν υπάρχουν πια. Είναι ώρα να φεύγουμε. Σωματικά πάντα, γιατί νοερά οι αναμνήσεις από το διπλό ταξίδι στη Βαρκελώνη θα μας συντροφεύουν για καιρό προκειμένου να μας θυμίζουν ότι το επάγγελμα του δημοσιογράφου είναι αγχωτικό, καταστροφικό για την υγεία και από τα πρώτα στις κλίμακες θνησιμότητας, αλλά έχει και τα (πολύ) τυχερά του. Ταξιδεύουμε, γνωρίζουμε τον κόσμο, ζούμε στον ρυθμό μεγάλων διοργανώσεων. Κι άμα… λάχει, μπορείς να ψωροπερηφανεύεσαι ότι ήσουν κι εσύ εκεί στα πέντε από τα έξι ευρωπαϊκά! Αν είμαστε καλά θα δούμε και το ένατο…

Adios amigos

ΥΓ. Τη πιο κάτω φωτογραφία εμπνεύστηκε και δημιούργησε ένας Σέρβος συνάδελφος από το Τσάτσακ. Τη γενέτειρα του Ομπράντοβιτς. Για όσους δεν το έχουν συνειδητοποιήσει: Εδώ και κάποιες ώρες είναι ο πιο πετυχημένος άνθρωπος ανάμεσα σε παίκτες και προπονητές, στην ιστορία του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Ρε Ζοτς σταμάτα, δεν είναι πια αστείο, μήνυση σου έκανε το αστεροσκοπείο…

Πηγή: gazzetta.gr