* Όταν περνούν τα χρόνια και ασθενεί η μνήμη, οι τηλεθεατές ενός final four ελάχιστα θυμούνται. Αν με ρωτήσει κάποιος για την κούπα με την ΤΣΣΚΑ στο ΟΑΚΑ μπορώ να του διηγηθώ δέκα ιστορίες και να του περιγράψω τριάντα καταγεγραμμένες στον «σκληρό» εικόνες από τα δύο ματς. Όταν είσαι μακριά, κρατάς λιγότερα. Ε, λοιπόν, απ’ αυτή την κούπα δυο εικόνες θα μου μείνουν. Δυο εικόνες που μπορεί να δει ο καθένας, διότι έχουν αποτυπωθεί και σε φωτογραφίες. Του Διαμαντίδη να πανηγυρίζει προς τον όρθιο στον πάγκο Ομπράντοβιτς και του… Διαμαντίδη να πιάνει από το κεφάλι τον προπονητή του, να το ακουμπά στο δικό του κούτελο και να πανηγυρίζουν μαζί αυτά τα δύο τεράστια μπασκετικά μυαλά, τη στιγμή αμέσως μετά την άρση της κούπας, όταν ο Μάικ Μπατίστ τη δίνει στον συγκινημένο Θανάση Γιαννακόπουλο.

* Δεν θυμάμαι στο παρελθόν τέτοια ταύτιση αθλητικών εγκεφάλων μεταξύ παίκτη και προπονητή. Ίσως να υπάρχουν σε άλλα αθλήματα (βόλεϊ επί παραδείγματι), σε άλλες χώρες, όχι όμως στην Ελλάδα. Δεν ξέρω, ίσως ο Ζέλιμιρ βλέπει στον Μήτσο τον ίδιο στα νιάτα του με… τόνους μεγαλύτερο ταλέντο ή τον μπασκετικό γιο του. Σίγουρα βλέπει τον αναμεταδότη του στο τερέν. Μα δεν μπορώ να προβλέψω τι θα γίνει όταν ο Μήτσος κρεμάσει τα… διχτάκια του. Υπάρχουν πολλοί που λένε «πάμε τώρα να περάσουμε τη Ρεάλ, τα επόμενα 2-3 χρόνια που ο Διαμαντίδης θα παίζει ακόμα».

Διαβάστε ολόκληρο το θέμα στο leoforos.gr
 

Διαμαντίδης Ομπράντοβιτς Ευρωλίγκα Παναθηναϊκός