Ο… υπέροχος «Ζοτς» για τον «φοβερό Διαμαντίδη» και το πράσινο χρώμα!

Μιλώντας στο«Βήμα της Κυριακής» ο «Ζοτς» αναφέρθηκε στην αγκαλιά που είχε με τον «Μήτσο» λίγα δευτερόλεπτα μετά την κατάκτηση της Ευρωλίγκα, αλλά και στα όσα έχει πετύχει όλα αυτά τα χρόνια στον ΠΑΟ, ενώ απαντάει και στο ερώτημα αν διαβάζει τελικά ελληνικές εφημερίδες…

Αναλυτικά η συνέντευξη του Ζέλικο Ομπράντοβιτς:

Κατά γενική ομολογία η κορυφαία εικόνα του Φάιναλ Φορ ήταν ο εναγκαλισμός σας με τον αρχηγό Δημήτρη Διαμαντίδη. Τι σήμαινε για εσάς αυτή η κίνηση;

«Αυτή η εικόνα αποτυπώνει τα συναισθήματά μας μετά από μία δύσκολη χρονιά. Είναι η στιγμή που γνωρίζουμε ότι έχουμε κατακτήσει μαζί άλλον έναν ευρωπαϊκό τίτλο και είμαστε ευτυχισμένοι. Έχω στην αγκαλιά μου τον ηγέτη της ομάδας, τον πιο σημαντικό παίκτη του Παναθηναϊκού, και είμαστε αμφότεροι ευτυχισμένοι. Όλο αυτό ήταν αυθόρμητο, βγήκε από μέσα μας και γι' αυτό ήταν τόσο ξεχωριστό. Ειλικρινά, αυτή η εικόνα σημαίνει πόσο σημαντικός ήταν αυτός ο τίτλος για εμάς».

Τι είναι αυτό που σας ενθουσιάζει στην προσωπικότητα του Δημήτρη Διαμαντίδη;

«Όλη η Ευρώπη ξέρει τι παίκτης είναι ο Διαμαντίδης. Πιθανότατα όμως δεν γνωρίζουν τι είδους άνθρωπος είναι. Θα σας πω εγώ. Αν ως παίκτης είναι εξαιρετικός, ως άνθρωπος είναι απίστευτος. Είναι ένας σταρ του αθλήματος, αλλά ταυτόχρονα έχει φοβαρή παιδεία. Είναι πολύ ειλικρινής, νοιάζεται για τους συμπαίκτες του, για τους προπονητές του, για τους φροντιστές, για όλο το σταφ. Δεν του αρέσει να συγκεντρώνει τα φώτα πάνω του, γιατί ξέρει ότι και οι άλλοι τον έχουν βοηθήσει να φτάσει στην κορυφή. Είναι απίστευτος».

Μία από τις συγκινητικότερες στιγμές του Φάιναλ Φορ ήταν η κίνηση του Διαμαντίδη να σηκώσει το κύπελλο του πρωταθλητή Ευρώπης με τους δύο συνοδοιπόρους του, τον Μάικ Μπατίστ και τον Κώστα Τσαρτσαρή. Τι σημαίνει αυτή η εικόνα για τον προπονητή της ομάδας;

«Τα πάντα! Εξηγεί τι εστί Διαμαντίδης. Εγώ αποφάσισα να τον κάνω αρχηγό μετά την αποχώρηση του Φραγκίσκου Αλβέρτη. Και το έκανα γιατί έχει αυτή την ξεχωριστή ποιότητα. Στον Παναθηναϊκό υπάρχουν και άλλα παιδιά με εξαιρετικό χαρακτήρα, ο Τσαρτσαρής, ο Μπατίστ, αλλά πιστεύω ότι δεν μετράει πόσα χρόνια έχει αγωνιστεί ένας παίκτης σε μία ομάδα. Ή είσαι ή δεν είσαι ηγέτης. Ή το έχεις μέσα σου ή δεν το έχεις».

Εκτιμάτε ότι η κίνηση του Διαμαντίδη στην απονομή θα μπορούσε να αποτελεί μήνυμα συνεργασίας, συναδελφικότητας, αλληλεγγύης προς την ελληνική κοινωνία;

«Δεν ξέρω αν μπορεί να θεωρηθεί μήνυμα. Όλα εξαρτώνται από τα άτομα. Ο Διαμαντίδης το έκανε γιατί δεν είναι εγωιστής, είναι πολύ έξυπνος, και για να το κάνει αυτό, σημαίνει ότι σκέφτεται τα πάντα. Παίρνει από το χέρι τον Κώστα και τον Μάικ, γιατί περισσότερα χρόνια από αυτόν στην ομάδα. Αυτό είναι το νόημα. Όπως πριν από δύο χρόνια, κάλεσε τον Αλβέρτη για να σηκώσουν μαζί το τρόπαιο. Ήταν μία φυσιολογική αντίδραση του Διαμαντίδη.»

Πιστεύετε ότι ο μπασκετικός Παναθηναϊκός έχει βάλει τη σφραγίδα του στον ελληνικό αθλητισμό;

«Αυτό είναι ξεκάθαρο. Όλο αυτό το οικοδόμημα πάντως ξεκινά από την οικογένεια Γιαννακόπουλου. Είναι οι άνθρωποι που μας έφεραν όλους εδώ, ξόδεψαν χρήματα, ώστε ο Παναθηναϊκός να είναι ανταγωνιστικές απέναντι στις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές ομάδες. Έχουμε κατακτήσει 21 τρόπαιΑ σε 25 τελικούς, που θα γίνουν 26 την Κυριακή με τον Ολυμπιακό. Επομένως, με αυτά τα αποτελέσματα όλος ο κόσμος θα θυμάται για πάντα αυτή την ομάδα. Είναι ξεκάθαρο. Είναι γεγονός, τέρμα...»

Στη Βαρκελώνη ο Παναθηναϊκός χαρακτηρίστηκε... Χαμαιλέων, ο οποίος ανάλογα με τις συνθήκες και τις ικανότητες των εκάστοτε αντιπάλων του έχει το χάρισμα να αλλάζει αγωνιστικό «δέρμα» και να φθάνει τελικά στην κορυφή.

«Είμαστε 12 χρόνια στην ομάδα, έχουμε κοουτσάρει διαφορετικές γενεές παικτών και ομάδες με διαφορετική φυσιογνωμία. Ο Παναθηναϊκός γίνεται χαμαιλέων στο παρκέ, αλλά το χρώμα του είναι πάντα πράσινο. Τα πάντα αλλάζουν, εκτός από το χρώμα...»

Αναφερθήκατε στη συμβολή της οικογένειας Γιαννακόπουλου για το κτίσιμο της «πράσινης» αυτοκρατορίας. Ποιες είναι οι αρχές που βάλατε εσείς στον Παναθηναϊκό;

«Έβαλα τους κανόνες στις προπονήσεις, καθιέρωσα την αγωνιστική φιλοσοφία μου και φρόντισα να υπάρχει ατμόσφαιρα οικογένειας και σεβασμός μεταξύ των παικτών στα αποδυτήρια, μεταξύ των παικτών και των προπονητών, καθώς και της ομάδας προς τους οπαδούς. Βέβαια, για να συμβούν όλα αυτά βοήθησαν και τα αποτελέσματα της πρώτης χρονιάς (σ.σ.: 1999-2000, κατάκτηση Ευρωλίγκας και Πρωταθλήματος), αφού έκτοτε οι αδελφοί Γιαννακόπουλοι μού έδωσαν τα κλειδιά του τμήματος. Εκείνοι είναι τα αφεντικά του συλλόγου, εγώ είμαι το αφεντικό της ομάδας».

Εργάζεστε 12 χρόνια στον Παναθηναϊκό και πολλοί τοποθετούν το όνομά σας πλάι σε εκείνο του «σερ» Άλεξ Φέργκιουσον της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ. Με το χέρι στην καρδιά, υπήρξε κάποια στιγμή που αισθανθήκατε την ανάγκη να αλλάξετε γειτονιά αναλαμβάνοντας μία ομάδα από την αρχή;

«Δεν μπορεί να γίνει σύγκριση με τον Φέργκιουσον, γιατί εργάζεται στη Μάντσεστερ 25 χρόνια! Θέλω να ευχαριστήσω πάντως όσους με συγκρίνουν μαζί του. Όσο για μένα, δεν αναλώνομαι σε τέτοιου είδους σκέψεις. Σκέφτομαι μόνο την ομάδα και τη δουλειά που βρίσκεται μπροστά μας. Όπως είπα και στη Βαρκελώνη, το παρελθόν και το παρόν έχουν αξία, αλλά πρέπει να σκεφτόμαστε το μέλλον. Και για εμάς το μέλλον είναι η επόμενη προπόνηση. Μόνο έτσι μπορείς να έχει συγκέντρωση στη δουλειά σου. Αν σκέφτεσαι πολύ, δεν κάνεις καλό στον εαυτό σου».

Οι τίτλοι των μεγαλύτερων δημοσιογραφικών οργανισμών περιέχουν διθυραμβικά σχόλια προς το πρόσωπό σας. Πώς εισπράττετε αυτή την καθολική αποδοχή;

«Δεν είναι από αυτούς που πιστεύουν ότι μπορεί να σε αγαπά όλος ο κόσμος ή να έχει καλή άποψη για σένα. Μου αρκεί η άποψη των ελάχιστων φίλων που έχω και γνωρίζω ότι με αγαπούν πραγματικά και πιστεύουν σ' εμένα. Όλους τους άλλους απλά τους ευχαριστώ. Στην Ελλάδα ζω άλλωστε πολλά χρόνια και ξέρω ότι αυτή τη στιγμή έχουν όλοι να πουν τα καλύτερα για τον Παναθηναϊκό και τον προπονητή του. Αν γυρίσεις όμως τη σελίδα, θα δεις ότι στις αρχές της εφετινής περιόδου κάποιοι σχολίαζαν για μένα προβάλλοντας ως επιχείρημα ότι δεν είχαμε πόιντ γκαρντ, ότι ήταν απαραίτητη η προσθήκη ενός ακόμη παίκτη και διάφορα τέτοια. Πόσοι από εσάς γράψατε ότι η ομάδα χρειαζόταν ενίσχυση; Έχετε την απόψή σας, αλλά και εγώ τον τρόπο μου. Aν τώρα κάποιοι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη λένε ότι είμαι ο καλύτερος, έπειτα από οκτώ τρόπαιο και όχι όταν είχα επτά ή έξι κύπελλα, τι να πω;»

Στη Βαρκελώνη υποστηρίξατε ότι «η αμφισβήτηση όπλισε τους παίκτες με το ισχυρότερο κίνητρο». Τελικά διαβάζετε ή δεν διαβάζετε εφημερίδες;

«Το κάνω σπάνια. Αν μερικές φορές διαβάζει ο συνεργάτης μου, Δημήτρης Ιτούδης, μπορεί να ακούσω και εγώ κάτι. Υπάρχουν φορές που οι δημοσιογράφοι με ρωτούν πράγματα που δεν έχω ιδέα σε τι αναφέρονται. Γιατί έχω τη ζωή μου και μου αρέσει να περνάω όπως θέλω εγώ. Μου αρέσει η επαφή με τους ανθρώπους και δεν είναι τυχαίο ότι δεν χρησιμοποιώ λάπτοπ. Δεν έχω ιδέα για όλα αυτά. Όταν βλέπω τους συνεργάτες μου να είναι καρφωμένοι στις οθόνες τους, σηκώνομαι και φεύγω για καφέ με τον Αντώνη (σ.σ. Αντώνης Γεροντίτης, φροντιστής ΠΑΟ), που δεν ασχολείται και αυτός με την τεχνολογία. Εμένα μου αρέσουν οι άνθρωποι».

Ποια ήταν η δυσκολότερη στιγμή σε όλα αυτά τα 12 χρόνια στον Παναθηναϊκό;

«Στη δουλειά μας είσαι τόσο καλός όσο το αποτέλεσμα στο τελευταίο παιχνίδι της ομάδας σου. Αυτό είναι κανόνας. Πριν από δύο χρόνια λοιπόν είχαμε μια πραγματική δύσκολη κατάσταση, όταν χάσαμε από τη Σιένα στο ΟΑΚΑ στον δεύτερο αγώνα των πλέι οφ. Τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα, αλλά μπήκα στα αποδυτήρια, ηρέμησα τους παίκτες και τους είπα ότι έχουμε πολύ καλύτερη ομάδα και μπορούμε να προκριθούμε.

Στην Ιταλία παίξαμε δύο καταπληκτικά παιχνίδια, αλλά δεν ξεχνώ την άσχημη αντίδραση ορισμένων στην Αθήνα. Και πέρυσι θυμάμαι πως μετά την ήττα από το Μαρούσι στο TOP16 ο κόσμος συζητούσε ότι σκεφτόμουν να παραιτηθώ. Δεν είχα ιδέα για όλα αυτά, ούτε σκέφτηκα ποτέ να φύγω».

-Τι σκέφτεστε όταν διαβάζετε την είδηση ότι συγκρούστηκαν οπαδοί κρατώντας στα χέρια τους Καλάσνικοφ ή άλλα δολοφονικά όπλα;

«Ότι επιτέλους πρέπει να εφαρμοστούν νόμοι και να έλθουν φυσιολογικοί άνθρωποι στα γήπεδα. Έχω να αναφέρω τρία παραδείγματα: Στον τελικό της Ευρωλίγκας οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και της Μακάμπι κάθονταν δίπλα δίπλα και όλα κύλησαν ομαλά. Στο Βερολίνο συνυπήρξαν στο ίδιο γήπεδο οι οπαδοί του Παναθηναϊκού και του Ολυμπιακού, και δεν συνέβη το παραμικρό. Το τελευταίο ντέρμπι στον Πειραιά ήταν εξαιρετικό, και εγώ ήμουν ο πρώτος που είπε «μπράβο».

Εν όψει του τελικού Κυπέλλου, εκτιμώ ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να αποστείλουμε αρνητικό μήνυμα στην Ευρώπη. Έχουμε δύο πραγματικά μεγάλους συλλόγους, τον Παναθηναϊκό και τον Ολυμπιακό, και πρέπει να είμαστε υπερήφανοι για αυτούς. Ας αγωνιστούμε σε γεμάτο γήπεδο και ας παίξουμε μπάσκετ υψηλού επιπέδου, ώστε οι ωραίες εικόνες να κάνουν το γύρο της Ευρώπης 5000 φυσιολογικοί άνθρωποι από τη μία και 5000 φυσιολογικοί άνθρωποι από την άλλη. Δεν θα συμβεί το παραμικρό. Ξέρετε πόσοι οπαδοί του Ολυμπιακού με σταματούν στο δρόμο αυτές της ημέρες για να με συγχαρούν; Πάρα πολλοί.

Όχι μόνο τώρα, αλλά όλα αυτά τα χρόνια. Τα πάντα είναι θέμα οργάνωσης και καλής προετοιμασίας. Αν υπάρχει επιθυμία για την εξάλειψη της βίας, θα εξαλειφθεί. Να βγει ένα κυβερνητικό στέλεχος και να χαράξει κόκκινη γραμμή. Όποιος από τους οπαδούς την περάσει, μπαίνει φυλακή. Αυτό συνέβη στην Αγγλία και σταμάτησε ο χουλιγκανισμός. Γιατί ο ΕΣΑΚΕ δεν έχει τον κανονισμό, όταν πέφτει ένα μπουκάλι, να εκκενώνονται οι κερκίδες; Πώς γίνεται στο ΝΒΑ οι οπαδοί να κάθονται μερικά εκατοστά μακριά από τη γραμμή του γηπέδου; Τον πρώτο λόγο όμως πρέπει να έχουν οι σύλλογοι, οι οποίοι έχουν και τη μεγαλύτερη ευθύνη για τους οπαδούς τους».

Μετά τον ποδοσφαιρικό τελικό πάντως του Κυπέλλου Ελλάδος ο προπονητής του Ατρομήτου κ. Γιώργος Δώνης χαρακτήρισε το ελληνικό κράτος οίκο ανοχής:

«Κατ' αρχάς δεν συμφωνώ ότι η Ελλάδα είναι οίκος ανοχής. Απλά αντιμετωπίζει προβλήματα, όπως και άλλες χώρες στην ιστορία. Πείτε μου μία χώρα που δεν έχει προβλήματα. Η Ελλάδα διανύει μία δύσκολη περίοδο, αλλά μετά τη χώρα μου η δική σας είναι αυτή που αγαπώ περισσότερο στον κόσμο. Βρίσκομαι εδώ 12 χρόνια και αισθάνομαι κομμάτι αυτού του τόπου. Η μόνη λύση είναι στα προβλήματα είναι να είστε ενωμένοι, να υπάρχει συνεργασία μεταξύ των ανθρώπων. Αντιλαμβάνομαι ότι αυτός ο ευρωπαϊκός τίτλος έδωσε μία πρόσκαιρη χαρά σε αρκετούς ανθρώπους, αλλά η ζωή συνεχίζεται και οι δυσκολίες δεν θα φύγουν από την καθημερινότητα τους.

Ας κάνουμε όμως όλοι το εξής: ας ξυπνήσουμε το επόμενο πρωί και ας προσπαθήσουμε ο καθένας από εμάς να κάνει κάτι καλό, να φανεί πιο χρήσιμος όχι για τον εαυτό του αλλά για τον διπλανό του. Για να προοδεύσει μια κοινωνία, πρέπει ο κόσμος να κινείται προς την ίδια κατεύθυνση. Αν έχεις προβλήματα, να σε βοηθήσω. Αν έχεις διαφορετική άποψη από τη δική μου να σε σεβαστώ. Υπό αυτό το πρίσμα, θα τολμούσα να πω ότι ο Παναθηναϊκός δίνει το καλό παράδειγμα. Δεν είμαστε τέλειοι, αλλά προσπαθούμε.