Για τους... "βγάλε επιτέλους τον Σπανούλη"

Και τι να γράψεις τώρα; Δηλώνω ευτυχισμένος. Έτσι απλά. Δεν θέλω να καπηλευθώ καταστάσεις που δεν έχουν σχέση με το επάγγελμα, δεν μου αρέσει να γράφω σε πρώτο ενικό, αλλά ένα λυτρωτικό δάκρυ χαράς θόλωσε τα μάτια όταν ο Ολυμπιακός ολοκλήρωσε αυτή τη νέα πελώρια ανατροπή με τα τρία τρίποντα του ΤΕΡΑΣΤΙΟΥ Βασίλη Σπανούλη.

Θεωρώ όμως ότι αυτή ήταν μια ακόμη θριαμβευτική νίκη των ιδεών και της προπονητικής φιλοσοφίας-κατεύθυνσης του Γιάννη Σφαιρόπουλου. Ο Ολυμπιακός κρατήθηκε στο ματς από την άμυνα και ΓΥΡΙΣΕ ΤΟ ΜΑΤΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΜΥΝΑ. Ύστερα ήρθαν τα τρίποντα, μαζί κι οι μέλισσες που τσίμπησαν για ακόμα μια φορά τους πανικόβλητους παίκτες της ΤΣΣΚΑ. Το χρονόμετρο έδειχνε 4 λεπτά και 40 δευτερόλεπτα για το τέλος, ο Ολυμπιακός ήταν πίσω με 9 πόντους. Οι μισοί θεώρησαν το ματς χαμένο από χέρι και οι άλλοι μισοί έβριζαν τον Σφαιρόπουλο που κρατούσε τόσο πολύ τον άσφαιρο αρχηγό στο παρκέ.

Κάπου εκεί ο ΤΕΡΑΣΤΙΟΣ Έλληνας προπονητής έδωσε τις οριστικές του απαντήσεις. Έπαιζε με Σπανούλη για να του δώσει ρυθμό και αυτοπεποίθηση ακόμα κι όταν έμοιαζε εκτός τόπου και χρόνου. Συνέχισε να παίζει με τον αρχηγό, γιατί επί 36 λεπτά προσπαθούσε να τον πείσει ότι εκείνος θα πάρει το ματς. Και τον έπεισε. Του έδωσε τον χρόνο , την ώθηση και όλη τη θετική ενέργεια για να το κάνει. Γι΄αυτό λοιπόν τον κρατούσε, μάγκες μου!
Το μυαλό του κόουτς Σφαιρόπουλου είναι από εκείνα τα πολύ σπάνια μυαλά που δεν θολώνουν ποτέ. Ούτε απόψε θόλωσε, φαντάζομαι ούτε την Κυριακή.
Ήταν η στιγμή να εκπλήξει τον Ιτούδη. Έπαιξε με τρεις κοντούς και δυο τεσσάρια, επέλεξε ζώνη και έδωσε την μπάλα στον άνθρωπο που τελικά πήρε το ματς. Οι (καθ)οριστικές κινήσεις. Η δουλειά έγινε. Μια ακόμη επική ανατροπή προστέθηκε στα βίντεο που δεν θα χορταίνουμε ΠΟΤΕ να βλέπουμε.

Είχαν προηγηθεί:
Η συγκλονιστική εμφάνιση για δυο περιόδους του Ιωάννη Παπαπέτρου που μεταξύ πολλών άλλων γονάτισε τον Αντρέι Κιριλένκο.
Ο βράχος Γιώργος Πρίντεζης που κράτησε τον Ολυμπιακό όσες φορές η ΤΣΣΚΑ ψιλο-γκάζωνε στους επτά ή οκτώ πόντους.
Οι συγκλονιστικές άμυνες του Μάντζαρη που διέλυσε στα εξ ων συνετέθη τον (τελικώς απόντα) Τεόντοσιτς.
Η τρομερή ενέργεια του Κώστα Σλούκα που έβαλε όλες τις κρίσιμες βολές και έκλεψε μπάλες.
Οι ψύχραιμες λύσεις από Πετγουεϊ, Λαφαγέτ.
Ο Ντάνστον και ο Χάντερ που σάρωσαν στα ριμπάουντ. Μαζί με τους άλλους, γιατί η δουλειά ήταν ομαδική.

Σε κάθε περίπτωση ,αν μια υπογραφή υπήρχε , επιμένω ότι αυτή είναι του προπονητή. Για την σφραγίδα ούτε λόγος.

Και κλείνω με το κλισέ μου: Η ψυχή και το μέταλλο αυτής της ομάδας είναι κάτι το ανεπανάληπτο. Δεν έχουμε ξανασυναντήσει τέτοιες αντιστάσεις. Τόση άρνηση μπροστά στο φάσμα της ήττας. Μόνο αυτή η ομάδα μπορεί να τα βάλει με Θεούς και δαίμονες και πάντα να τους κερδίζει.

Υπήρξε το μπάσκετ του Παναθηναϊκού που διαμόρφωσε όλη την Ευρωπαϊκή λογική και σφράγισε μια ολόκληρη εποχή. Αυτή η απόλυτη άρνηση στην αποτυχία όμως δεν έχει υπάρξει ξανά. Ποτέ ξανά μια ομάδα με το ¼ του μπάτζετ των αντιπάλων της δεν κατέκτησε δυο ευρωλίγκες με προοπτική για μια τρίτη την Κυριακή. ΜΕΣΑ ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΑ ΧΡΟΝΙΑ.
Με συγχωρείτε, αλλά έχω μια ερώτηση:
Και πώς να χάσει αυτή η ομάδα…;