Μπάσκετ παίζουν και οι άλλοι...

O Σπανούλης είναι πολύ μεγάλος παίκτης και –ανά χρονικές περιόδους- ο κορυφαίος της Ευρώπης. Αυτό ούτε σήμερα άλλαξε, ούτε θα αλλάξει. Είναι ο Βασίλης Σπανούλης. Όχι ο Γκάλης, όχι ο Γιαννάκης. Ο Βασίλης Σπανούλης με όσα τεράστια η υπέροχη ιστορία του φέρει. Μοναδικός και ανεπανάληπτος. Ηγέτης της σύγχρονης πραγματικότητας του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δεν είναι ούτε καλύτερος, ούτε χειρότερος του Διαμαντίδη. Σταματήστε τις ανούσιες συγκρίσεις.

Ο Ολυμπιακός είναι μια από τις κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης και η κορυφαία της πενταετίας χωρίς καμία αμφιβολία. Τα επιτεύγματά του και οι αριθμοί μιλούν για λογαριασμό όλων μας. Είναι ο Ολυμπιακός. Δεν χρειάζονται συγκρίσεις.

Ο Παναθηναϊκός έχει γράψει τη δική του μοναδική ιστορία στην Ευρώπη επηρεάζοντας καταλυτικά το μπάσκετ της ηπείρου. Χωρίς καμία αμφιβολία. Η Ρεάλ σε αριθμούς είναι καλύτερη.

Ο Διαμαντίδης είναι πολύ μεγάλος παίκτης και -ανά χρονικές περιόδους- ο κορυφαίος της Ευρώπης. Αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Είναι ο Δημήτρης Διαμαντίδης. Όχι ο Γκάλης, όχι ο Γιαννάκης. Ο Δημήτρης Διαμαντίδης με όσα τεράστια η ιστορία του φέρει. Μοναδικός και ανεπανάληπτος. Ηγέτης της σύγχρονης πραγματικότητας του ευρωπαϊκού μπάσκετ. Δεν είναι ούτε καλύτερος, ούτε χειρότερος του Σπανούλη. Σταματήστε τις ανούσιες συγκρίσεις.

Ο Ολυμπιακός τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή είναι δυο επίπεδα πάνω από τον Παναθηναϊκό. Αυτό ανά περιόδους αλλάζει. Οι δυο τους όμως έχουν συνυπογράψει την ιστορία του Ευρωπαϊκού μπάσκετ με 9 συνολικά ευρωπαϊκά τρόπαια και τον Παναθηναϊκό στους αριθμούς να υπερτερεί με διαφορά.

Αυτό δεν θα άλλαζε ακόμα κι αν ο Ολυμπιακός κατακτούσε απόψε το 4ο ευρωπαϊκό του.

Εν ολίγοις, αυτή η αντιπαράθεση, οι συγκρίσεις και οι εκ διαμέτρου αντίθετες κριτικές από τα ίδια πρόσωπα (με διαφορά λίγων ωρών) είναι άτοπη και συχνά εξοργιστική. Στην ιστορία δεν υπάρχουν απολυτότητες, ούτε συμβόλαια με επιτυχίες.

Ο Ολυμπιακός έκανε μια υπέροχη πορεία υπερβάσεων και στη φετινή ευρωλίγκα. Ξέρετε όμως δεν παίζουμε μόνοι μας. Ήρθε λοιπόν η ώρα της Ρεάλ μετά από 20 ολόκληρα χρόνια και 2 συνεχόμενους χαμένους τελικούς Ευρωλίγκας. Δεν είναι η κάτω Ραχούλα, είναι η Ρεάλ.

Ο Θρύλος («Ολυμπιακός στις νίκες, Θρύλος στις ήττες», όπως λένε οι δικαίως υπερήφανοι οπαδοί του) πιθανώς άδειασε στον τελικό και δεν άντεξε για την πέμπτη διαδοχική υπέρβαση μέσα σε λιγότερο από ένα μήνα. Η ομάδα , με εξαίρεση τον Λοτζέσκι που «άφησε» η Ρεάλ, ήταν στο 50% των δυνατοτήτων της. Από τον προπονητή μέχρι τον Σπανούλη, τον Μάντζαρη, σχεδόν όλους. Η Ρεάλ έπαιξε άμυνα Ολυμπιακού, έβαλε τα πιο απίθανα τρίποντα και κατέκτησε την Ευρωλίγκα.

Αυτό δεν αλλάζει σε τίποτα την άποψή μου (και δεν πρέπει συνολικά να αλλοιώνει την εικόνα) ούτε του Σφαιρόπουλου, ούτε των παικτών, ούτε της ομάδας. Ήταν ένα παιχνίδι και έχασε. Έχασε γιατί ο Λάσο λειτούργησε καλύτερα, οι παίκτες της Ρεάλ είχαν μεγαλύτερη ενέργεια (και περισσότερο ταλέντο), γιατί ο προπονητής της άπλωσε στο γήπεδο όλα τα όπλα του, ενώ ο Ολυμπιακός όχι. Αυτό δεν απαξιώνει όμως τους ερυθρόλευκους που ξεπέρασαν το μπόι τους (εν συγκρίσει με των ευρωπαίων αντιπάλων τους). Ένα ρόστερ που ενδεχομένως δεν ήταν για Φάιναλ Φορ έφτασε να διεκδικεί μέχρι την τελευταία στιγμή το τρόπαιο.

Δόξα και τιμή στον Γιάννη Σφαιρόπουλο, στον Βασίλη Σπανούλη, στον Βαγγέλη Μάντζαρη, στον Ιωάννη Παπαπέτρου, στον Γιώργο Πρίντεζη, στον Κώστα Σλούκα, στον Μπράιαντ Ντάνστον, στον Ματ Λοτζέσκι.

Το ελληνικό μπάσκετ πρέπει να είναι πολύ υπερήφανο (και) για αυτό το Φάιναλ Φορ. Ο ελληνικός αθλητισμός συνολικά ξεπερνάει συνολικά το μπόι της χώρας.

Μάθετε να αγαπάτε τους πρωταγωνιστές του. Να διασκεδάζετε με τον αθλητισμό και τα σπορ. Αν μάλιστα καταφέρετε και να ψυχαγωγείστε μάγκες θα είστε.

Αθλητισμός δεν είναι ούτε σεξουαλικές πράξεις, ούτε ύβρεις, ούτε ξύλο, ούτε χειρονομίες. Δεν είναι όμως ούτε εθνική υπόθεση, ούτε αποθέωση και την αμέσως επόμενη ημέρα ανάθεμα. Είναι χαρά, γιορτή, πολλά χρώματα, διασκέδαση, χαμόγελο, υγεία και υπερηφάνεια.

Μεγάλο ευχαριστώ σε όλα τα παιδιά του Ολυμπιακού.

Υ.Γ: Δεν υπάρχει μεγαλύτερο σίχαμα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη ντροπή για το ανθρώπινο είδος, δεν υπάρχει μεγαλύτερη απόδειξη ότι αρμενίζουμε εντελώς στραβά, από μερικές αντιδράσεις στον χθεσινό τραυματισμό του Παππά. Περαστικά Νικόλα. Ένα ακόμη κουράγιο. Θα περάσει και αυτό.