Ενώ εσύ κοιμόσουν!

Η εικόνα του Παναθηναϊκού δεν πείθει ότι φέτος μπορεί να γίνει… "επτάστερος". Όχι πως αποκλείεται, αλλά ως τώρα δεν πείθει. Είναι -σε κάθε περίπτωση- εφτάψυχος, καθώς κέρδισε ένα παιχνίδι που έμοιαζε χαμένο. Και δεν μπορούσε να είναι διαφορετικά, από τη στιγμή που όλοι -πλην Διαμαντίδη- έμοιαζαν υπνωτισμένοι.

Για 39.48'' όσοι βρέθηκαν στο ΟΑΚΑ έβλεπαν… εφιάλτη, με τους παίκτες του Παναθηναϊκού εκτός ρυθμού, τους Ισπανούς να επιβάλλουν το τέμπο. Στα τελευταία 11 δευτερόλεπτα ο εφιάλτης έγινε όνειρο. Ή μάλλον κράτησαν ζωντανό το όνειρο, μια και το Top16 τώρα ξεκίνησε.

Μια εντός έδρας ήττα από τη Μάλαγα θα ήταν καταστροφική. Ο Παναθηναϊκός δεν θα μπορούσε να τη βγάλει, όχι τόσο στη διεκδίκηση της πρόκρισης, όσο στο κυνήγι του πλεονεκτήματος, αλλά και -αν αυτό είναι δυνατόν- στην αποφυγή "μεγαθήριου" από τον απέναντι όμιλο στα χιαστί.

Ο Δημήτρης Διαμαντίδης ήταν η αρχή και το τέλος του Παναθηναϊκού. Ο μόνος που ήταν στο πνεύμα του αγώνα, ένας παίκτης που τέλειωσε το ματς με 17 πόντους και μόλις μια άστοχη βολή. Από εκεί και πέρα δύσκολα μπορεί να αναζητήσει κανείς διακριθέντες. Κι από τη στιγμή που η επιθετική συγκομιδή ήταν χαμηλή, η άμυνα δεν μπορούσε να εγγυηθεί τη νίκη.

Ο Σμιθ (από ωραίος έγινε μοιραίος) θύμισε Ντιλέινι, πετυχαίνοντας στο δεύτερο ημίχρονο 14 από τους 22 πόντους του. Κι εδώ, βεβαίως, η επιλογή του Τζόρτζεβιτς να βάλει τον Παππά να τον μαρκάρει δεν ήταν ό,τι καλύτερο μπορούσε να συμβεί. Κι όταν δύο φορές συμβαίνει το ίδιο πράγμα, στην ίδια χρονική στιγμή, είναι λόγος για να χτυπήσει καμπανάκι.

Ο Παναθηναϊκός μπορεί να μάθει από το… καρδιοχτύπι, χωρίς να πάθει, αφού έφυγε με τη νίκη και κανείς δεν θα θυμάται ούτε τον τρόπο, ούτε τη διαφορά. Δικαιούται να κρατήσει τη νίκη, η οποία ήρθε μέσα από κακή εμφάνιση κι αυτό ίσως να είναι το σημαντικότερο. Χρειάζεται, όμως, να διορθώσει πάρα πολλά πράγματα.

Για να μην είμαστε μηδενιστές, δύσκολα θα ξαναβρεθεί σε τόσο κακή βραδιά ο Γκιστ (ο Φώτσης ήταν "αόρατος"), όπως και δύσκολα θα υπάρξει τόσο χαμηλό τέμπο. Βέβαιον είναι πως ο Σάσα Τζόρτζεβιτς έχει πολλά να πει με τους παίκτες του.

Υ.Γ.: Ποτέ δεν εκτίμησα τους Ισπανούς προπονητές. Δεν είναι σπουδαίοι στην τακτική, δεν "σημαδεύουν". Γιατί με τον Καλάθη φορτωμένο με τέσσερα φάουλ, δεν αφήνεις τον Νέλσον να ξεκινά από το "κεφάλι", όντας ελαχίστως απειλητικός από το τρίποντο. Τον στέλνεις στο χαμηλό ποστ και του ζητάς να εκμεταλλευτεί τα μούσκουλά του.