Αυτός ο Παναθηναϊκός μπορεί να φτάσει μακριά!

Αυτός ο Παναθηναϊκός έχει το δικαίωμα να ονειρεύεται ότι μπορεί να φτάσει μακριά. Γιατί αυτός ο Παναθηναϊκός είναι γεμάτη ομάδα με ποιοτικούς παίκτες, που μπορούν να δώσουν απαντήσεις σε περισσότερα από ένα ζητήματα. Κι επειδή τίποτα δεν είναι τυχαίο, δεν κατάφερε μόνο να σπάσει το αήττητο της Φενέρμπαχτσε, αλλά έχτισε… "τουβλάκι τουβλάκι" τη νίκη του.

Ο Τζόρτζεβιτς έχει την πολυτέλεια να αλλάζει διαρκώς παίκτες στην περιφέρεια. Σκεφτείτε πως στο συγκεκριμένο ματς δεν χρησιμοποίησε δευτερόλεπτο τον Μποχωρίδη, άφησε (μετά το ξεκίνημα στην αρχική πεντάδα και 4.33'' παρουσίας στο παρκέ) τον Γιάνκοβιτς στον πάγκο. Πλέον μπορεί να το κάνει, καθώς:

Ο Ουίλιαμς μοιάζει να είναι… λαχείο. Αλάνθαστος από τη γραμμή του φάουλ (καθοριστικό για παίκτες που του αρέσει να… χαϊδεύουν αρκετή ώρα την μπάλα), εκρηκτικός, με γρήγορες αποφάσεις και αντιδράσεις. Κάποια στιγμή έδειξε υπέρμετρο ενθουσιασμό, έπαιξε όχι και τόσο σκεπτόμενο μπάσκετ, αλλά είναι απολύτως λογικό κι αναμενόμενο.

Ο Χέινς δεν είναι τόσο εντυπωσιακός, δεν τον αισθάνεται η εξέδρα, αλλά τον αισθάνεται η αντίπαλη επίθεση. Πιεστικός στο έπακρο, λιγότερο επιθετικός, με πολύ καλή μηχανική στις βολές και χωρίς να εκβιάζει, μπορεί στην πορεία να αποτελέσει το alter ego του Καλάθη.

Με αυτά τα δεδομένα ο Φελντέιν χρειάστηκε να πάρει λιγότερες προσπάθειες, αλλά έδωσε λύσεις, ενώ το δίδυμο Καλάθης - Διαμαντίδης έχει πλέον περισσότερες ανάσες, λιγότερα τρεξίματα και τη δυνατότητα να προσδώσει ποιοτικές επιλογές και να οδηγήσει τον Παναθηναϊκό σε μυαλωμένο παιχνίδι.

Αυτά είναι τα καλά. Και σε μια βραδιά με νίκη επί της Φενέρμπαχτσε, αποτέλεσμα (αλλά κυρίως εικόνα) που ανοίγει την πόρτα για την τρίτη θέση (και βλέπουμε προς τα πάνω), δεν χρειάζεται γκρίνια. Θεωρώ επιβεβλημένο, όμως, να σημειώσουμε δύο - τρία πραγματάκια:

Περίμενα να δοκιμάσει κάποιος να ποστάρει τον κοντοπίθαρο Ντίξον, ώστε να βάλει ένα επιπλέον πρόβλημα στον τρόπο άμυνας των Τούρκων. Μα ούτε μία φορά;

Ο Ραντούλιτσα παραμένει αμυντικά αόρατος, τη στιγμή που είναι ευλογία για κάθε προπονητή στην επίθεση. Είναι προφανές πως με τον Χάντερ στην εξίσωση ο Τζόρτζεβιτς θα έχει περισσότερους των εννέα ενεργών παικτών και θα γεμίσει η φροντ λάιν.

Ο Τζόρτζεβιτς έκανε πολύ καλό κοουτσάρισμα, εξαιρετική διαχείριση (θα μπορούσε να δώσει λίγο περισσότερο χρόνο στον Γιάνκοβιτς, αλλά δεν χάθηκε κάτι), όμως στο τέλος ήταν υπερβολικά άτολμος.

Με το σκορ στο 68-64, οι επιθέσεις ήταν… τυχαίες. Το τρίγωνο Χέινς - Φελντέιν - Ουίλιαμς δεν λειτούργησε. Ναι μεν ήταν φορτωμένοι με τέσσερα φάουλ Διαμαντίδης και Καλάθης, όμως με λιγότερα από τρία λεπτά υπολειπόμενου χρόνου η ομάδα φώναζε ότι θέλει έναν παίκτη με "καθαρό μυαλό".

Όταν μπήκε ο Διαμαντίδης έγινε το αυτονόητο. Πέρασε μια μπάλα στον Ραντούλιτσα (άσχετο αν δεν οδήγησε σε καλάθι) και μια ασίστ στον Ουίλιαμς και όλα τέλειωσαν. Στο ίδιο διάστημα ήταν εμφανές ότι στην άμυνα χρειάζονταν περισσότερο ο Γκιστ (επίσης φορτωμένος με τέσσερα φάουλ) από τον Ραντούλιτσα, αλλαγή που έγινε (χωρίς προφανή λόγο) οκτώ δευτερόλεπτα πριν τη λήξη και με το σκορ στο 76-71.

Όπως και να ΄χει, αυτό που μετρά είναι η νίκη, η οποία ήταν κάτι παραπάνω από κομβική. Σε συνδυασμό με τη συνολική εικόνα, στέλνει σαφές μήνυμα: Τώρα έχουμε παιχνίδι…