Η Λαμποράλ είναι μακράν μέσα στις τρεις πιο σταθερές ομάδες σε ολόκληρη την Ευρωλίγκα. Μαζί με την ΤΣΣΚΑ και τη Λομομοτίβ είναι οι μοναδικές που η πορεία τους μοιάζει να έχει διάρκεια.

Για να μην παρεξηγηθώ δεν συγκρίνω την ποιότητα της ΤΣΣΚΑ με την αντίστοιχη της Λαμποράλ, αλλά α αναφέρομαι στην αξιοπιστία και το γεγονός ότι η φετινή ομάδα του Περάσοβιτς δεν έχει καμία σχέση με το... μπαλόνι που φούσκωνε και ξεφούσκωνε τα προηγούμενα χρόνια.

Σαφέστατα και η Λαμποράλ δεν είναι φόβητρο, ακόμη και στην... ενοχλητική Βιτόρια, αλλά τρελαίνομαι όταν διαβάζω στα σχόλια υπεραισιοδοξίες τύπου «είμαστε φαβορί», «τους έχουμε», «ποια Λαμποράλ;». Να δεχτώ πως το βάρος της φανέλας του Παναθηναϊκού, συγκριτικά με το αντίστοιχο των Βάσκων, επιτρέπει την ελπίδα και κάτι παραπάνω, αλλά μη το φτάνουμε και στο άλλο άκρο.

Το σωστό ερώτημα λοιπόν σ' αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι το ποιος είναι τα φαβορί, αλλά ποιος από τους δύο ήθελε λιγότερο τον συγκεκριμένο αντίπαλο. Ποιος δηλαδή, αν ήταν στο χέρι του, θα επιχειρούσε να αποτρέψει μια συνάντηση και ποιος θα την επιδίωκε.

Εχω την αίσθηση λοιπόν πως η Λαμποράλ, όπως και το 80% των ομάδων, αν ήταν στο δικό τους χέρι, θα ήθελαν να αποφύγουν τον Παναθηναϊκό ακόμη και με πλεονέκτημα έδρας. Οχι βεβαίως επειδή η ποιότητα των «πράσινων» είναι τέτοια που τους εξασφαλίζει το ρόλο του φαβορί, αλλά επειδή κανείς δεν θέλει να ΄χει απέναντι του σε do or die παιχνίδια τον Διαμαντίδη και την αύρα του εξάκις Πρωταθλητή Ευρώπης.

Αρα, στο συγκεκριμένο ζευγάρι θεωρώ πως ο Παναθηναϊκός ήθελε περισσότερο τη Λαμποράλ απ΄ ό,τι ήθελε η Λαμποράλ τον Παναθηναϊκό κι αυτό λέει κάποια πράγματα μόνο ως προς τη ψυχολογία με την οποία θα μπουν οι δύο ομάδες στο πρώτο παιχνίδι της σειράς.

Από 'κει και πέρα, το μεγάλο ερώτημα είναι ποιος Παναθηναϊκός θα παρουσιαστεί στη Βιτόρια; Αυτός που την Πέμπτη επί 30 λεπτά ήλεγχε το παιχνίδι, αυτός που σε κάποια στιγμές μπορεί να χάσει διαφορές 10 πόντων σε ένα δίλεπτο ή αυτόν που βλέπουμε στα περισσότερα εντός έδρας παιχνίδια;

Για να είμαστε ρεαλιστές και ακριβείς, αυτό που έχει μπροστά του ο Παναθηναϊκός είναι ό,τι άξιζε με τη μέχρι τώρα πορεία του. Ενα μειονέκτημα έδρας, αποτέλεσμα των πολλών πάνω - κάτω σε όλη την περίοδο και μια μεγάλη νίκη που αναζητείται εκτός έδρας, αυτή τη μεγάλη νίκη που σχεδόν πάντα καθορίζει τις ομάδες που φτάνουν μέχρι το τέλος της διαδρομής.

Ο Παναθηναϊκός ανέκαθεν τα τελευταία χρόνια είχε πρόβλημα μακριά από το ΟΑΚΑ, φέτος έχει κάνει σημαντική πρόοδο, αλλά για να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας, αν θέλει να πάει στο Βερολίνο οφείλει να κάνει μια τουλάχιστον μεγάλη νίκη εκτός έδρας για να πιστοποιήσει παράλληλα τη διαφορά του με τα προηγούμενα χρόνια.

Υ.Γ.1: Ποιος να το λέγε δύο ημέρες πριν από την άφιξη του Χέινς και του Ουίλιαμς πως ο Παναθηναϊκός θα πορευόταν ακόμη στην Ευρωλίγκα και ο Ολυμπιακός θα αποκλειόταν για πρώτη φορά από το 2005! Αυτό είναι το μπάσκετ...

Υ.Γ.2: Πολύ σπουδαία θα είναι η κίνηση της πρόωρης επέκτασης του συμβολαίου του Ουίλιαμς. Με Καλάθη, Φελντέιν, Ουίλιαμς ο Παναθηναϊκός έχει «δέσει» σε ποσοστό 60-70% την περιφέρεια της επόμενης χρονιάς.

Τα λεφτά είναι πολλά, αλλά από την άλλη κάπου πρέπει να επενδύσεις, όταν χάνεις έναν παίκτη με την ποιότητα και την προσωπικότητα του Διαμαντίδη. Δεν σημαίνει βεβαίως ότι θα βγεις σίγουρα κερδισμένος, αλλά τουλάχιστον έχεις τη συνειδησή σου καθαρή πως έκανες ό,τι καλύτερο μπορούσες.

Πηγή: gazzetta.gr

Λαμποράλ Ευρωλίγκα Παναθηναϊκός Μπάσκετ SPORTS