Η αποτυχία έχει ονοματεπώνυμο: Σάσα Τζόρτζεβιτς!

Αυτό ήταν! Το φάιναλ φορ του Βερολίνου θα γίνει χωρίς εμάς, αφού μετά τον Ολυμπιακό κι ο Παναθηναϊκός ολοκλήρωσε την ευρωπαϊκή του διαδρομή. Δεν είναι η πρώτη φορά που μένει εκτός φάιναλ φορ, αλλά "σκούπισμα" από αυτήν τη Λαμποράλ (και μάλιστα χωρίς τους Κοζέρ - Χάνγκα), το λες αβίαστα αποτυχία. Γιατί μπορεί κανείς να μην έχει συμβόλαιο με την επιτυχία, αλλά όχι έτσι…

Η αποτυχία έχει ονοματεπώνυμο: Σάσα Τζόρτζεβιτς! Κι είναι συμπαθέστατος ο Σέρβος κόουτς, αλλά λίγες φορές έχω δει προπονητή να έχει τόσο αναιμική επίδραση στο παιχνίδι της ομάδας του. Δεν θα επιχειρήσω βαθυστόχαστες αναλύσεις, απλά πράγματα:

Ο Βλάντο Γιάνκοβιτς έχει πολύ περισσότερη ενέργεια από τον Σάσα Πάβλοβιτς. Κι όμως, χρειάστηκε να φτάσουμε στο τρίτο παιχνίδι για να τον δούμε να παίζει. Προσπερνώ ότι ήταν εκ των κορυφαίων του Παναθηναϊκού, γιατί αυτό μπορεί να είναι (δεν είναι, αλλά λέμε) τυχαίο γεγονός. Μα είναι οφθαλμοφανές ότι ο Πάβλοβιτς βρίσκεται μία (τουλάχιστον) ταχύτητα πίσω από τους αντιπάλους του, άρα τι συζητάμε;

Ο Ντάριους Άνταμς μπορεί να πάρει τις κασέτες των τριών αναμετρήσεων και να αναζητήσει συμβόλαιο στο ΝΒΑ. Όχι ότι είναι κακός παίκτης, αλλά δεν μπορεί σε τρία συνεχόμενα ματς να σε "σκοτώνει" με τον ίδιο τρόπο και να μην αντιδράς.

Ακόμα και προπονητής τοπικού πρωταθλήματος γνωρίζει ότι ο Παναθηναϊκός έχει πρόβλημα στην άμυνα, όταν ο αντίπαλος έχει "κοντό" που είναι καλός σουτέρ. Γιατί, ναι, ο Καλάθης ήταν κακός σε όλη τη σειρά, αλλά τι να πρωτοκάνει; Να σπάσει το πικ, να κυνηγήσει τον αντίπαλό του, τη στιγμή που δεν έχει δυναμική βοήθεια από τον ψηλό;

Εντάξει, δεν ξέρει ακόμα ο Τζόρτζεβιτς. Χάθηκε να δει ένα από τα παιχνίδια προηγούμενων ετών, με τον Γκιστ να βγαίνει να μαρκάρει ψηλά; Ας δοκίμαζε για λίγο το "σμολ μπολ", με τον Γκιστ στο "5" και να βγαίνει δυναμικά στο "χεντς άουτ". Η απάντηση είναι απλή: Δεν ξέρει να το κάνει, δεν το έχει δουλέψει όλη τη χρονιά, δεν γίνεται ξαφνικά να παίξει κάτι τέτοιο.

Ο Παναθηναϊκός δεν έχασε την πρόκριση από τη Λαμποράλ, ούτε από το παιχνίδι των Άνταμς - Τζέιμς. Την έχασε από την εμμονή του προπονητή του σε ένα μπάσκετ παλιακό, που θυμίζει προηγούμενες δεκαετίες. Οι "βροντόσαυροι" σέντερ μπορεί να είχαν προσφορά στην επίθεση (κυρίως ο Ραντούλιτσα) στην άμυνα όμως δημιουργούσαν "μαύρη τρύπα". Κι οι νίκες, οι προκρίσεις, χτίζονται από την άμυνα.

Αυτό το παιχνίδι έχει ιστορική σημασία: Είναι το τελευταίο ευρωπαϊκό πάρτι του Δημήτρη Διαμαντίδη. Κρίμα που τελειώνει άδοξα μια ένδοξη ευρωπαϊκή καριέρα. Έκανε ό,τι μπορούσε, ήταν συγκλονιστικός, όπως συγκλονιστική ήταν η αποθέωση που γνώρισε. Θα το θέλαμε (όλοι) διαφορετικά, αλλά έτσι είναι η ζωή.